De Ontvoering

Hoofdstuk 4

En hoe was het op school.' Vroeg haar moeder toen Amy thuis kwam. 'Goed.' Zei ze, net iets te enthousiast. 'Waar is Emma?' 'Die ging met Will naar de manege.' 'Will?' Zei haar moeder verbaasd. 'Is dat die knappe jongen die een klas hoger zit?' 'Ja.' Zei Amy lachend. 'Is ze daar soms verliefd op?' Vroeg haar moeder nieuwsgierig. 'Nee, voor zover ik weet niet.' Zei ze. 'Maar ik ga naar boven, moet nog veel huiswerk maken.' 'Oké.'
'Ik haat het om tegen haar te liegen,' dacht Amy, 'maar ze wist dat Emma niet wilde dat hun ouders het wisten dat ze verliefd was en dat snapte ze best. Als ze het wisten zouden ze er heel de tijd over praten en naar vragen, vooral mama en dat kan op het begin misschien best leuk zijn, maar op een gegeven moment wordt je er gek van.'

Emma stond te wachten op Will voor de manege. Ze stond er pas een paar minuten, maar voor haar leek het wel al een half uur. 'Misschien komt hij wel niet.' Dacht ze. 'Misschien was hij het vergeten of misschien was dit allemaal wel een grap.' Terwijl ze zich helemaal zorgen maakte om niks, kwam Will aangefietst. 'Hee Emma.' Riep Will terwijl hij eraan kwam. 'Hoi.' Zei Emma, opgelucht dat hij er was. Hij had zijn fiets weggezet en ze liepen de manege in. 'Zullen we buiten gaan rijden?' Vroeg Will. 'Ja, is goed.' Zei Emma. 'Gaan we eerst naar jouw paard of naar die van mij?' Vroeg Emma. 'Zullen we eerst naar die van jou gaan, ik heb haar namelijk al een tijdje niet meer gezien.' 'Oké, ze zal je nog wel kennen hoor.'
'Ze is echt prachtig.' Zei Will, toen ze bij Julia, Emma's paard, aangekomen waren. Julia hoorde dat natuurlijk en hinnikte vrolijk. 'We gaan een stukje rijden, meisje.' Zei Emma tegen haar paard. Ze pakte haar zadel, legde het op Julia's rug en deed hem vast.
Julia liep vrolijk achter Emma en Will aan terwijl ze naar Will's paard liepen. 'Hee Carlos' Zei Will toen ze bij zijn paard waren. Carlos groette vrolijk terug, omdat hij zijn baasje zag, maar vooral omdat hij zag dat hij iemand bij zich had: Emma.
Toen Will ook zijn zadel had vastgemaakt, gingen ze met hun paarden naar buiten en reden ze de bossen in.
'Doe jij ook nog andere sporten of doe je alleen paardrijden?' Vroeg Will, toen ze al een tijdje aan het rijden waren. 'Nou, Amy en ik zingen wel samen, maar dat is niet echt een sport. We gaan soms wel eens sporten in de sportschool, maar verder niks. Doe jij nog andere sporten?' 'Ja,' zei Will, 'ik zit op boogschieten.' 'Cool, is dat niet moeilijk?' 'Op het begin wel, maar als je lang en veel traint wordt het wel makkelijker. Als je wilt kun je wel een keer mee, dan kan ik het je leren.' 'Oké, is goed.' Zei Emma, vrolijk dat ze nog een keer met Will af ging spreken.
En toen kwam het moment waar Emma al bang voor was: de stilte. Emma haatte stiltes, maakte niet uit met wie ze was ook al was ze met Amy, maar met Will, dat vond ze natuurlijk nog veel erger.
'Ik moet echt iets zeggen,' dacht ze in zichzelf, 'maar wat?' De stilte duurde steeds langer terwijl Emma aan het nadenken was over wat ze kon zeggen. Uiteindelijk had ze besloten om te vragen wanneer weer ze zouden afspreken. Dat wilde ze eerst liever niet vragen, want dan lijk je zo opdringerig, maar ze had toch maar besloten om het te vragen, want ze wist niks anders. Ze wilde het net gaan vragen toen Will opeens vroeg: 'Ga jij naar het eind schoolfeest, volgende week?' Stomverbaasd dat Will daar opeens over begon wist Emma eerst niet wat ze moest antwoorden. Uiteindelijk zei ze: 'Ja, ik zou als het goed is samen met Amy gaan, jij?' 'Ik ook, ik had met een paar jongens uit mijn klas afgesproken dat we er samen heen zouden gaan.' 'Oh, leuk.' Zei ze een klein beetje depressief, dat Will niet aan haar vroeg of ze samen wilden gaan.
Eenmaal bij de manege aangekomen, gingen ze hun paarden verzorgen en gingen ze naar huis. Allebei vrolijk: Will, omdat hij een gezellige middag met Emma samen had gehad en Emma, omdat ze nog een keer ging afspreken met Will.