De Ontvoering

Hoofdstuk 3

Na het avondeten zaten ze boven op bed op hun telefoon. Het was al laat en Emma wilde net gaan slapen, maar toen zei Amy opeens: 'Over 2 weken is het eind schoolfeest al.' 'Ja klopt, ik zag het ook al.' 'Gelukkig maar, want daarna hebben we zomervakantie en daar ben ik echt en toe.' Het was weer even stil. Het was Amy weer die de stilte doorbrak: 'Misschien vraagt Will je wel voor het schoolfeest.' 'In mijn dromen misschien.' Kreeg ze als antwoord. 'Kom op Em, hij voelt echt wel iets voor je.' 'Waarom? Waarom zou hij mij nou leuk vinden? Geef me één goede reden.' 'Nou,' begon Amy, 'je bent lief, leuk, aardig, knap en heel schattig.' 'Dat zijn geen goede redens, vind ik.' 'Hoezo niet?' Vroeg Amy verbaasd. 'Je vroeg maar om één goede reden en ik heb er zelfs vijf gegeven. Ik zou niet weten wat daar niet goed aan is hoor.' 'Nou ik vroeg om een reden waarom hij mij leuk zou vinden. Wij zijn een eeneiige tweeling, dus we lijken precies op elkaar. Je kan het net zo goed over jezelf hebben.' 'Ja haha, grappig hoor, maar ik had het over jou en jij bent degene die verliefd is op Will, ik niet.' 'Dat klopt.' Amy keek op haar wekker. 00:07. Is het al zo laat, dacht ze. 'Ik denk dat we maar beter kunnen gaan slapen, anders ben jij morgen weer chagrijnig.' Zei ze lachend. 'Haha,' zei Emma een beetje overstuur, 'maar je hebt waarschijnlijk wel gelijk. Truste.' 'Truste.'

De volgende ochtend, in de kleine pauze, stond Emma bij haar kluisje. Ze wilde net weggaan toen ze haar naam opeens hoorde: 'Emma.' Dat is Will, dacht ze. 'Heeft hij het echt tegen mij?' Vroeg ze in gedachten aan zichzelf. 'Natuurlijk heeft hij het tegen je, voor zover ik weet kent hij geen andere Emma's en bovendien waren ze bijna de enige in de gang.' Dus ze draaide ze om en zei: 'Hoi.' Will kwam tegenover haar staan. Wow, dacht ze. Ze wist dat ze zelf klein was en dat hij best wel lang was, maar als je tegenover hem stond leek hij opeens nog langer. Hij was, volgens Emma, wel iets meer dan een kop groter. 'Wat is er?' Vroeg ze. 'Nou jij hebt toch ook een paard bij de manege?' Vroeg Will, hopend dat ze ja zou antwoorden. 'Ja, klopt.' 'Wil je misschien vanmiddag samen rijden? Als je kan natuurlijk.' 'Ja, ik kan wel.' Zei ze. 'Oké, ben je om half 3 daar?' 'Ja, is goed. Tot straks.' 'Tot straks.'
Amy, die Emma met Will had zien praten en haar in de gaten had gehouden, kwam helemaal vrolijk naar haar toe. Oh nee hè, dacht Emma, ze wist dat Amy om haar gaf en dat ze daarom alles wilde weten, maar toch, op een gegeven moment wordt je er toch wel een beetje gek van. Toen Amy bij Emma aangekomen was vroeg ze met een grote lach op haar gezicht: 'En? Wat zei Will?' 'Hij vroeg of ik een paard bij de manege had, dus ik zei ja. Toen vroeg hij of ik vanmiddag met hem wilde rijden.' 'Je hebt toch wel ja gezegd hè?' 'Ja, tuurlijk.' 'Ik zei toch dat hij je leuk vond, hij vraagt je gewoon op een date.' 'Het is helemaal geen date en misschien wil hij dit gewoon doen als vrienden.' 'Ja, tuurlijk.' Zei Amy sarcastisch. 'Wees eens wat positiever, Emma. Hij vraagt dit echt niet zomaar hoor, anders had hij wel gevraagd of ik ook mee ging.' 'Misschien heb je gelijk.' 'Dat weet ik wel zeker.' En net toen Amy dat gezegd had, ging de bel en gingen ze naar de les.