De Ontvoering

Hoofdstuk 20

Het was 00:00 en ze stonden met z'n alle om de school: de politie, de directeur, Amy, haar ouders en heel veel mensen uit de buurt. Die waren waarschijnlijk wakker geworden van de sirenes toen ze hierheen reden.
De politie stond klaar met wapens om elk moment aan te vallen. Opeens hoorde ze een stem: 'Ik ben blij dat jullie gekomen zijn.' De directeur schrok, hij herkende die stem, die was van zijn zoon. Iedereen keek om zich heen om te kijken waar de stem vandaan kwam. 'Ik sta boven op het gebouw.' Zei de stem en er kwamen twee mensen tevoorschijn. Een jongen en een meisje. De jongen had het meisje vast en hield een groot mes tegen haar keel gedrukt. 'Emma!' Riep Amy geschrokken. 'Ik vraag jullie vriendelijk om jullie wapens neer te leggen, anders dood ik Emma.' De agenten hadden geen keus, ze moesten hun wapens neerleggen, want ze konden niet op hem schieten, omdat hij verschuilt stond achter Emma. Dus ze luisterden en legden hun wapens neer.
'Dankje. Nou wil ik vragen aan de directeur of hij een stukje naar voren wil komen.' Dat deed hij.
Amy stond te huilen van angst. Ze was blij dat Emma nog leefde, maar ze stond daar boven op een dak met een mes tegen haar keel aan en niemand kon iets doen. Dus ze kon alsnog elk moment dood gaan.
'Voor de mensen die het niet weten, ik ben de zoon van de directeur.' Iedereen reageerde verbaasd. Hij ging verder. 'Ik en mijn moeder wonen in een appartement, maar we kunnen de huur niet betalen. We werken allebei erg hard, maar we verdienen alsnog niet genoeg. Wij hebben hele erge ruzie met de man die daar staat, mijn vader.' Hij wees naar de directeur die voor de rest stond. 'Daarom wil hij ons geen geld geven, maar als wij de huur niet op tijd betalen worden we eruit gezet. Dus, vader, ik vraag jou om ons geld te geven voor ons appartement.' 'En wat nou als ik dat niet doet?' Vroeg zijn vader, ook al wist hij het antwoord eigenlijk al. 'Dan vermoord ik Emma.'
Emma stond op het gebouw half te huilen terwijl ze naar Amy keek. Ik moet hier echt weg, dacht ze. Ze probeerde zich los te maken, maar dat lukte niet. Tim trok haar hard terug en drukte tegelijkertijd ook hard het mes tegen haar keel. Emma schreeuwde het uit van de pijn.
Amy zag dat Emma zich probeerde los te maken en verstijfde helemaal toen ze haar hoorde schreeuwen. Ze had haar nog nooit zo erg horen schreeuwen.
De directeur wist niet wat hij moest doen. Hij wilde hem geen geld geven, want hij vond dat zijn zoon dat niet verdiende. Maar hij kon toch niet zomaar een leerling laten sterven.
'Ik wil een antwoord en ik wil het nu!' Zei Tim. En drukte het mes nog harder tegen Emma's keel. Ze schreeuwde weer van de pijn en kreeg bijna geen lucht meer. Hij had al een snee in haar keel gemaakt, want er stroomde bloed langs haar keel naar beneden.
Uiteindelijk had hij een beslissing gemaakt. 'Oké, ik geef je geld, maar laat haar los, alsjeblieft.' Zei hij smekend. 'Mooi, je hoort nog van me.' Zei Tim. Hij liet Emma los en rende weg. De politie ging gelijk achter hem aan.
Toen Tim haar had losgelaten, viel ze neer op haar knieën. Ze had bijna geen lucht meer en zag wazig.
Amy, die naar haar zusje keek, zag dat ze neerviel. Ze rende zo snel als ze kon de school in om naar Emma te gaan. Haar moeder wilde haar tegenhouden, maar ze was al weg. Toen ze aankwam bij Emma, zag ze haar op haar knieën zitten. Ze rende naar haar toe en gaf haar een knuffel. 'Emma.' Zei ze, opgelucht dat ze Emma eindelijk terug had. Ze gaf haar een kus op haar voorhoofd en keek haar aan.
Emma, die maar half bij bewustzijn was, wist dat Amy bij haar was. Ook al zag ze bijna niks, door tranen in haar ogen en doordat ze bijna geen lucht had. Ze voelde een kus op haar voorhoofd en lachte.
Amy zag dat ze bijna flauw ging vallen. Ze keek om zich heen of er al een ambulance was en ja hoor. Daar kwamen ze al aan. Ze namen haar mee en deden een zuurstofmasker bij haar op.
'Het komt weer goed met haar.' Zei een dokter tegen haar toen ze beneden bij de ziekenwagen stond. 'Fijn.' Zei Amy. De ambulance reed weg. 'Kunnen we naar haar toe?' Vroeg haar vader aan de dokter. 'Ja, dat kan. En we kunnen wel een paar bedden regelen waar jullie op kunnen slapen, want jullie zullen vast wel moe zijn.' Zei hij. 'Ja, dankjewel. We gaan er nu meteen naartoe.' Ze gingen naar de auto en reden naar het ziekenhuis.