De Ontvoering

Hoofdstuk 10

Amy werd wakker van haar moeder die haar kamer binnenkwam. 'Oh sorry, ik wilde je niet wakker maken. Ik kom alleen even wat schone kleren in jullie kast hangen.' Zei haar moeder. 'Maakt niet uit.' Zei ze slaperig. 'Heeft de politie al gebeld?' 'Nee.' Zei ze verdrietig. 'Maar ze vinden haar wel, dat beloof ik je. Maar ik moet weer verder met de was.' Zei ze, ze ging weg uit Amy's kamer en sloot de deur.
Amy, die nog in haar bed lag, staarde naar Emma's bed. Hij was leeg. Het enigste wat op haar bed lag was haar dekbed, haar kussen en een klein beertje met een rood hartje in zijn hand waar 'I love you' opstaat. Dat beertje had Amy een keer aan haar gegeven. Amy kreeg tranen in haar ogen terwijl ze naar de knuffel keek. Ze stond op, pakte de beer en ging weer terug in bed liggen. Ze hield de knuffel stevig vast. Ze hield hem vlak bij haar gezicht. Ze rook de geur van het beertje. Hij rook naar Emma. Wat ruikt Emma toch lekker, dacht ze en drukte de knuffel tegen haar gezicht aan. Op een gegeven moment had ze bijna geen adem meer, dus legde ze de knuffel een stukje van haar gezicht vandaan, maar nog wel dichtbij genoeg zodat ze de geur rook.
Ze pakte haar telefoon en stuurde een bericht naar Will, die gelukkig gelijk online kwam en reageerde.

Amy: We moeten echt iets doen. Ik kan niet dagen zitten wachten tot dat de politie belt

Will: Nee, dat kan ik ook niet. Maar wat kunnen we doen?

Amy: Uhm.. We kunnen gewoon zelf gaan zoeken

Will: Oké, maar waar moeten we beginnen?

Amy: Gewoon bij school natuurlijk. We kijken welke kanten ze allemaal op kunnen zijn gegaan. Er moet toch wel iets te vinden zijn

Will: Goed plan, maar 1 ding. De politie is daar ook, als ze ons zien worden we weggestuurd

Amy: Dan zorgen we toch gewoon dat ze ons niet zien. We doen het gewoon stiekem. Niemand hoeft te weten dat wij naar Emma zoeken. Ook onze ouders niet

Will: Oké, hoe laat spreken we af?

Amy: Is 2 uur goed? Aan de andere kant van de straat tegenover de school. En trek donkere kleren aan dan val je minder op, als we door de bossen rond de school lopen

Will: Ja, is goed en zal ik doen. Tot straks

Amy: Oké, tot straks

Amy keek hoe laat het was. 11:47. Dan kon ze nog wel even blijven liggen. Ik ga er om half 1 uit, dacht ze. Dan heb ik genoeg tijd om aan te kleden en te eten. Ze pakte het beertje en legde het tegen haar aan. Dat voelt fijn, vond ze. Alsof Emma toch nog een beetje bij je was.