De Ontvoering

Hoofdstuk 15

Ook al had hij haar ontvoerd, hij zorgde toch nog best goed voor haar. Ze kreeg eten en drinken, ze mocht af en toe naar de wc en hij had haar ook ijs gegeven voor die pijnlijke plek bij haar slaap en aangezien Emma vastgebonden zat, hield hij het ijs soms tegen haar hoofd aan.
Het had erger gekund, dacht Emma. Maar toch wilde ze hier zo snel mogelijk weg. Ze wist en snapte alles. Hoe ze hier weg zou kunnen komen, dat alleen kon als de politie haar zou vinden. Waarom ze hier zat, het was namelijk een klein kamertje met hele dikke muren. Niemand zou haar horen buiten, hoe hard ze ook zou schreeuwen. Waar ze was, ergens in een boerderij, ongeveer een half uur rijden van haar dorp.
Alleen twee dingen wist ze niet. Wie hij was en, nog belangrijker, waarom hij haar ontvoerd had. Ze had het al een paar keer aan hem gevraagd, maar hij wilde geen antwoord geven. Toen haar ontvoerder het kamertje binnenkwam vroeg ze het weer. 'Wie ben je en waarom heb je me nou ontvoerd?' 'Hoe vaak moet ik nou nog zeggen dat ik daar geen antwoord op ga geven.' Zei hij boos. Hij werd er echt gek van dat ze dat heel de tijd vroeg, maar snapte haar eigenlijk wel. Als hij zelf ontvoerd was zou hij dat ook willen weten. 'Goed, je hoeft niet perse antwoord te geven op de eerste vraag, maar wel op de tweede. Waarom? Waarom heb je me ontvoerd? Waarom mij?' 'Ik heb niet expres jou ontvoerd!' Zei hij woedend. 'Ik moest gewoon iemand ontvoeren, van jouw school.' Hij keek Emma aan. 'Aangezien je niet stopt met vragen stellen, zal ik het je vertellen. Je kan hier toch niks doen, bovendien heb je recht op de waarheid. Ik zal je eerst vertellen wie ik ben.' Zei hij en hij deed zijn bivakmuts af. 'Ik ben de zoon van de directeur van jullie school.' Emma keek hem verbaasd aan. Had de directeur een zoon, dacht ze. Hij ging verder met zijn verhaal. 'Mijn ouders zijn gescheiden en mijn moeder en ik hebben hele erge ruzie met mijn vader, jullie directeur dus. Daardoor wil hij ons geen geld geven, terwijl wij het heel hard nodig hebben. We kunnen de huur van ons appartement niet betalen en als we die niet betalen worden we eruit gezet. We werken allebei heel hard, maar we verdienen alsnog te weinig om de huur te betalen. Daarom moest ik iemand ontvoeren, Emma. Om geld te vragen aan mijn vader en als hij geen geld wil geven zou ik eerst dreigen om degene die ik ontvoerd had te vermoorden, zodat hij misschien nog van gedachten zou veranderen. En als hij alsnog geen geld gaf, dan zou ik degene gewoon vermoorden. Ik wilde niet specifiek jou ontvoeren. Je was gewoon op de verkeerde plek, op het verkeerde moment.' 'Dus je gaat me vermoorden.' Zei Emma doodsbang. Dat was het enige wat echt was blijven hangen van zijn verhaal. 'Als hij ons geen geld wil geven wel ja.' Het was even stil, na een tijdje zei hij: 'Ik weet nog niet wanneer, maar ik wil het doen boven op het school gebouw. Dan stuur ik een brief naar de politie dat ze om 12 uur 's nachts bij de school moeten zijn. Iedereen staat dan om het gebouw heen en wij staan er boven op, en ondertussen houd ik natuurlijk wel een mes tegen je keel aan.' Zei hij met een grijns. Hij liep de kamer uit en sloot de deur.
Als Emma haar toppunt van angst toenet nog niet bereikt had, dan had ze dat nu sowieso wel. Ze kon zich echt niet voorstellen hoe eng het zou zijn om boven op een gebouw te staan terwijl er een mes tegen haar keel werd gedrukt en ze elk moment dood kon gaan. Ze begon zachtjes te huilen. Ze wilde helemaal niet dood. En al helemaal niet als heel de buurt mee keek, hoe ze vermoord werd. Maar de belangrijkste personen waarvan ze wilde dat ze het niet zagen waren haar ouders, Amy en Will. Alleen, ze had één geluk, Will ging vandaag op vakantie, hij bleef een week weg en zou dus als het goed is volgende week maandag terugkomen. Emma hoopte dat als ze vermoordt zou moeten worden, dat het gebeurt was voordat Will terug was van zijn vakantie. Maar ze hoopte natuurlijk het meest dat de directeur zijn zoon gewoon geld zou geven.