De Ontvoering

Hoofdstuk 18

Emma zat in haar stoel te denken aan Amy. 'Gefeliciteerd zus.' Zei ze zachtjes. Er werd geklopt op de deur en Tim kwam binnen. 'Gefeliciteerd.' Zei hij vrolijk. 'Dankje,' zei Emma, 'maar hoe weet jij dat ik vandaag jarig ben?' 'Nou, als je iemand ontvoerd moet je alles over hem of haar weten. Dus ik zag dat je vandaag jarig bent.' 'Oké.'
Het was even stil, toen zei Tim: 'Ik heb er over nagedacht en we doen het zondagavond. Het maakte mij namelijk niet uit wanneer we het zouden doen, dus ik dacht, dan doen we het op de dag die jij wilt.' 'Oké.' 'Dus ik ga maar even een brief schrijven voor de politie.' 'Ga je die nu al versturen?' Vroeg ze. 'Nee, maar ik kan hem wel alvast schrijven.' 'Je weet dat je opgepakt wordt, hè, een zondagavond? Of je me nou vermoordt of niet.' 'Hah, dat hoop je, maar dat gaat echt niet gebeuren. Ik zorg gewoon dat ze me niet vinden.' 'Dat lukt je nooit.' Zei Emma. 'Hoezo niet? Het is nu toch ook gelukt.' Zei hij en ging het kamertje uit om de brief te gaan schrijven.

Amy, die net wakker was, liep naar beneden. Toen ze beneden was riepen haar vader en moeder in koor: 'Gefeliciteerd!' 'Dankje.' Zei ze. Haar moeder ging naar de tafel waar een paar cadeautjes op stonden. Ze wilde er één pakken, maar Amy zei: 'Nee, ik wil geen cadeau's. Tenminste niet nu, pas als Emma terug is.' 'Oké, ' zei ze, 'dan breng ik ze dadelijk wel naar boven.'
Haar vader kwam naar haar toe. 'Gefeliciteerd met Emma.' Zei hij en gaf haar een knuffel. 'Ja , jij ook.' Toen ze elkaar los lieten kwam haar moeder naar haar toe en feliciteerde haar ook met Emma.
De dag ging best snel voorbij. Het enige wat ze heel die dag gedaan had was in haar bed liggen, beneden op de bank zitten en op haar telefoon. En ze had heel de dag aan Emma gedacht natuurlijk.