De Ontvoering

Hoofdstuk 16

Om 10 over half 3 kwam Amy aan bij het politiebureau. Was Will hier maar, dacht ze. Ze vond het toch fijner als iemand bij haar was. Ze liep het gebouw binnen en ging naar de balie, daar vroeg ze: 'Kan ik iemand spreken die bezig is met het vinden van Emma?' 'Welke Emma?' Vroeg de vrouw achter de balie. Eigenlijk wist ze al wel over wie Amy het had, maar toch moest ze altijd naar de achternaam vragen, gewoon voor de zekerheid. 'Emma van Mil' Zei Amy. 'Ja, dat kan. Dat is kamer 207.' 'Dat is dan op de tweede verdieping, toch?' Vroeg ze. 'Ja.' Zei de vrouw en Amy ging naar boven.
Toen ze bij kamer 207 was klopte ze op de deur. 'Kom binnen.' Hoorde ze en ze deed de deur open. 'Hallo.' Zei de man achter het bureau. 'Hoi.' Zei Amy. 'Wat kom je hier doen?' 'Ik moet iets vertellen.' 'Oké, ga zitten.' Zei hij.
Amy ging zitten en vertelde haar verhaal. Ze gaf de mobiel aan de agent en zei: 'Er zitten alleen vingerafdrukken op van Emma, maar ik snap best dat je het nog een keer wilt controleren.' 'Oké. Ik geloof je wel hoor, maar het moet altijd gecontroleerd worden. We bellen meteen zodra we iets weten.' 'Oké.' zei ze. Ze wilde net de kamer uit lopen toen de agent haar naam zei. 'Amy.' Ze keek om. 'We vinden haar wel, dat beloof ik je.' 'Ik hoop het.' Zei ze en ging nu echt weg.
Toen ze naar beneden ging stuurde ze een berichtje naar Will, dat ze het vertelt had tegen de politie. Ze ging naar buiten, pakte haar fiets en ging naar huis.

'Emma? Kan ik je iets vragen?' Vroeg Tim, de zoon van de directeur. 'Ja, tuurlijk.' Zei ze. 'Het is misschien een beetje raar dat ik het vraag, maar wanneer wil jij dat we het doen. Ik bedoel dat wij op de school staan enzo.' 'Dat is inderdaad een best rare vraag.' Zei ze en lachte er een beetje bij. 'Maar als ik moest kiezen zou ik een zondag avond kiezen.' 'Waarom?' Vroeg hij. 'Ohh, weet ik eigenlijk niet. Ik vind het gewoon een leuke dag.' Maar ze wist eigenlijk wel waarom. Een maandag ochtend kwam Will namelijk terug en ze wilde niet dat hij erbij was als ze vermoordt werd. En, dacht ze, Will was de volgende ochtend thuis dus, als ze al dood ging, zou hij niet heel de tijd verdrietig op vakantie zitten totdat hij naar huis ging.
'Ik kan je echt niet tegen houden om mij te vermoorden, hè?' 'Nee jij niet, alleen mijn vader.' 'Maar vind je het dan niet eng om iemand te doden? En zit je er daarna ook niet mee dat je iemand vermoord hebt?' 'Nee.' Zei hij droog. 'Weet je, Em, ik kan ook nog een pistool meenemen. Voor als hij mij niet wil betalen. Dan kan ik nog dreigen om andere mensen die dan om ons heen staan te doden, nadat ik jou heb vermoord natuurlijk.' Emma die bang werd van het idee dat er misschien nog meer mensen dood gingen dan alleen zij, zei snel: 'Nee, is het al niet erg genoeg om één iemand te vermoorden?' 'Of ik nou één mens vermoord of een paar meer dat maakt mij echt niet uit hoor.' 'Je moet het zelf weten, maar wil je me één ding beloven voor als je het doet.' 'Is goed.' Zei hij. 'Beloof me dat als je daar boven op het gebouw staat om iemand neer te schieten, dat je dan alsjeblieft niet mijn ouders of Amy neer schiet.' Zei Emma en keek verdrietig naar de grond. 'Dat beloof ik.' Zei Tim terwijl hij naar Emma keek. Het is best raar, dacht hij, maar hij begon echt om haar te geven. Niet dat hij haar leuk vond, maar hij vond haar wel gewoon aardig. En met die gedachte ging hij de kamer uit en deed de deur achter zich dicht.
Emma zat aan haar zus te denken. Ze kon het echt niet lang meer zonder haar volhouden. Ze was eigenlijk altijd met Amy. Emma wilde haar gewoon weer zien, ook al was het maar voor een korte tijd. En als ze dan een dag mocht kiezen, dan koos ze ze overmorgen, want dan was het 15 augustus en dan waren ze jarig. Emma kreeg tranen in haar ogen van de gedachte dat ze niet op de verjaardag van haar zus, en van haarzelf, kon zijn. Ze veegde haar tranen weg en dacht nog even aan Amy. Na een tijdje viel ze in slaap.