De Ontvoering

Hoofdstuk 9

'Emma? Emma! Ben je hier?' Riep Amy terwijl ze de bovenverdieping van de school doorzocht om Emma te vinden. Ook al had ze pas ongeveer de helft gehad, ze gaf de hoop eigenlijk al op. Als ze haar al überhaupt zouden vinden, dan was het beneden, dacht ze. Want waarom zou Emma naar boven zijn gegaan?
Ze ging naar het volgende lokaal, weer niemand. 'Emma?!' Riep ze nog een keer. De tranen sprongen ik haar ogen en er rolde een traan over haar wang. Wat nou als ze echt weg is? Wat nou als niemand haar kan vinden? Amy kon echt geen leven voorstellen zonder haar tweelingzusje en begon te huilen.
Ze was bij het laatste lokaal aangekomen. Ze keek naar binnen, weer niemand. Ze liep naar de trap en terwijl ze naar beneden ging veegde ze haar tranen weg, ze wilde niet dat Will zag dat ze gehuild had. Ze hoopte maar dat ze geen rode ogen had en dat haar mascara niet was uitgelopen.
Toen Amy van de trap af liep, zag ze Will met de directeur praten. Geen Emma te zien. Opeens raakte Amy in paniek. Misschien is ze wel ontvoerd, dacht ze.
Will en de directeur zagen Amy van de trap af komen en keken betreurd toen ze zagen dat Amy alleen was. Will zag wel dat ze gehuild had, maar zei er maar niks over, want hij zag aan Amy dat ze haar best deed te doen alsof ze niet gehuild had.
Amy kwam erbij staan en zei: 'Ik liep net van de trap en dacht opeens ergens aan. Misschien is Emma wel...' '...Ontvoerd.' Zei Will, haar zin afmakend. Amy knikte. 'Daar zaten wij net ook al aan te denken.' 'Ik ga de politie bellen.' Zei de directeur. 'En jullie moeten zolang hier blijven, dus bel jullie ouders maar om te zeggen dat jullie later komen.' Hij ging naar zijn kantoor. 'Ik moet inderdaad echt mijn ouders bellen. Ook omdat ik later kom, maar vooral omdat Emma verdwenen is.' Zei Amy. 'Ja, ik ook.' Zei Will terwijl hij zijn telefoon pakte om te bellen.
Toen ze allebei gebeld hadden zei Amy: 'Mijn ouders komen eraan, dus ik ga naar buiten om op ze te wachten. Ga je mee?' 'Ja, hoor.' Zei Will.
Ze stonden al even buiten te wachten, toen de politie er opeens aankwam. Het waren 2 auto's. 'Als het aan mij had gelegen had ik heel het politie gebouw ingezet.' Zei Amy lachend, maar ze meende het wel. Will lachte. 'Ja, als het aan mij lag ook.' De politieagenten gingen naar binnen en doorzochten heel het gebouw, ook al hadden Amy, Will en de directeur dat net ook al gedaan. Er kwam een agent terug en zei tegen de baas: 'Er is niemand, meneer.' 'Dat wisten wij ook al, maarja zij wilden ons niet geloven.' Zei Will tegen Amy. En net toen hij dat had gezegd kwamen Amy's ouders aanrijden. Ze parkeerden de auto en stapten uit. Amy rende naar haar moeder toe en gaf haar een knuffel, de tranen kwamen weer terug. 'Wat is er precies gebeurd?' Vroeg haar moeder ernstig. 'Niet veel.' Zei Will als antwoord. 'Ze ging op het eind naar de wc en ze kwam niet meer terug, dat is alles.' Amy gaf haar vader een knuffel en haar moeder keek Will aan. Hij is echt lang en heel knap, dacht ze, maar daar had ze nu geen tijd voor om over na te denken. Bovendien kon ze wel naar hem gaan staren en denken dat het een leuk vriendje is voor Emma, maar als Emma er niet meer is hebben ze daar niks aan. En toen sprongen ook de tranen in haar ogen.
Er kwam een politieagent naar hun toe en vroeg: 'Zijn jullie de ouders van Emma?' 'Ja.' Zei Amy's vader. 'Willen jullie even met mij meekomen?' 'Natuurlijk.' En ze liepen met de agent mee.
Er waren ondertussen al veel mensen, zag Will. Bijna heel de buurt was er, want die waren natuurlijk wakker geworden van de sirenes. Iedereen stond om de politieauto's heen. Er was een lint gehangen dus ze konden niet verder. Gelukkig mochten wij wel achter het lint, dacht Will, want anders zouden de mensen ons allemaal vragen gaan stellen en daar hadden we echt geen zin in.
Amy ging op de trap zitten voor de school. Will ging naast haar zitten. Ik moet haar troosten, dacht Will. Maar het enige idee waar hij op kon komen was een arm om haar heen slaan, maar hij wist niet of hij dat wel moest doen. Hij was nou eenmaal verliefd op Emma en niet op Amy. Of hij dat nou wilde doen of niet Amy had echt troost nodig, dus sloeg hij een arm om haar heen. Zo te merken vond ze het niet erg, want toen hij dat had gedaan legde Amy haar hoofd op zijn schouder.
Ze zaten zo een hele tijd, tot dat de ouders van Amy terug kwamen. Amy keek op en vroeg: 'Wat zeiden ze?' Haar moeder gaf antwoord. 'Ze zeiden dat ze alles rond de school gingen onderzoeken. Ze bellen meteen als ze iets vinden of weten. Voor nu moeten we zolang naar huis.' 'Wacht, wat!' Zei Amy terwijl ze opstond. 'Dus zij willen dat wij thuis gaan zitten wachten totdat zij iets vinden. Dat kan ik niet hoor.' 'Het zal wel moeten.' Zei haar vader. 'Kom, we gaan naar huis.' 'Oké.' Ze keek Will aan. 'We spreken elkaar morgen wel, oké?' 'Ja, is goed.' Zei hij en ze gingen allebei naar huis.
Amy zat in de auto onderweg naar huis en zat te denken wat ze kon doen om Emma te vinden. Ze kan namelijk niet gewoon thuis zitten wachten tot de politie belde, ze moest iets doen. Maar ze was moe dus, dacht ze, daar denk ik morgen wel over na samen met Will. Opeens hoorde ze een liedje op de radio. Het was haar en Emma's lievelingslied, One last time van Ariana Grande. Dat zong ze altijd met Emma. Ze begon te huilen. Haar moeder merkte dat en wist dat dit hun lievelingslied was, dus deed ze de radio uit. 'Dankje.' Zei Amy zacht.
Toen ze thuis waren, ging Amy gelijk naar bed en viel in slaap.