De Ontvoering

Hoofdstuk 21

Toen ze waren aangekomen bij het ziekenhuis en in de kamer zaten waar Emma lag, ging Amy Will bellen. Er was tijdsverschil dus bij hem was het nu acht uur 's ochtend en bij hun 2 uur 's nachts. Hij nam op en ze vertelde alles aan hem wat er gebeurd was. Hij zei dat ze gelijk naar het ziekenhuis kwamen wanneer ze naar huis reden. Hij dacht dat ze er ongeveer om 2 uur 's middags zouden zijn.
Er stonden 4 bedden in de kamer. Ééntje was al bezet, want daar lag Emma op. 'Ik ga denk maar eens slapen.' Zei haar moeder. 'Ja, ik ook.' Zei haar vader. Oké, ik ook zo. Welterusten.' Zei Amy. 'Truste.'
Het liefst wilde Amy heel de nacht naast Emma's bed zitten, gewoon omdat ze bij haar wilde zijn. Maar ze was moe en Emma mocht toch pas morgen weer naar huis, als alles goed was. Dus ze ging in haar bed liggen. Ze keek nog even naar Emma, maar op een gegeven moment werden haar ogen zwaar en viel ze in slaap.
'S ochtends werd Amy als eerste wakker en lag in haar bed naar het plafond te staren. Opeens hoorde ze dat iemand bewoog. Ze keek en zag dat het Emma was die wakker was geworden. Ze sprong uit haar bed en ging op Emma's bed zitten. Ze wilde haar zuurstofmasker afdoen, maar het lukte niet. Amy hielp haar en toen ze hem niet meer op had zei ze slaperig: 'Hee Eem.' 'Hoi.' Amy keek naar de snee in Emma's keel. Ze voelde eraan. 'Doet het pijn?' Vroeg ze. 'Nee, eigenlijk niet.' 'Mooi.' Zei ze. 'Emma.' 'Ja.' 'Nog gefeliciteerd.' Zei ze lachend en gaf haar een knuffel. Emma lachte. 'Jij ook.' Zei ze. Ze lieten elkaar los. Amy keek naar haar zusje en vond dat ze er wat witjes uit zag. Hoplijk mocht ze vandaag mee naar huis, want ze kon het echt niet nog een dag zonder haar volhouden.
Emma zag dat haar vader en moeder wakker werden. 'Hoi.' Zei ze. Ze keken tegelijkertijd naar hun dochter. Ze zeiden in koor: 'Goedemorgen.'
Ze waren met z'n vieren aan het praatten, toen opeens iemand binnenkwam. Het was de dokter. 'Hallo.' Zei hij. 'En Emma hoe voel je je?' 'Moe.' Zei ze en lachte erbij. 'Haha, ja dat snap ik.' Hij deed een paar testjes om te kijken hoe het met haar was. Op het eind moest ze nog een buisje bloed laten prikken. Daar hadden Amy en Emma allebei een hekel aan, aan prikjes. Toen dat gedaan was zei de dokter: 'Ik laat even je bloed controleren en laat dan weten of je mag gaan.' 'Oké.' Zei ze.
Ondertussen deed Amy een berichtje naar Will.

Amy: De dokter komt dadelijk terug en laat dan weten of ze naar huis mag. Waar ben je nu?

Will: Ik ben er bijna. Ik moet nog ongeveer een kwartier rijden

Amy: Oké, dan ben je denk ik wel op tijd

Will: Ik hoop het, maar vertel niet tegen haar dat ik kom, ik wil dat het een verrassing is

Amy: Oké. Tot dadelijk

Will: Tot dadelijk

Een kwartier later kwam de dokter terug en vertelde dat alles goed met haar was en dat ze naar huis mocht gaan. Dus ze stonden op en gingen de kamer uit. 'Wacht even.' Zei Amy, terwijl ze door de gang liepen. 'Waarom?' vroeg Emma, die zich omdraaide en haar zus aankeek. Amy, die van Wil niet mocht zeggen waarom, was bezig met een smoesje verzinnen, toen ze 4 mensen zag die door de gang liepen en hun kant op kwamen. Ze herkende ze, het waren Will, Lynn en hun ouders. Emma zag dat Amy ergens naar keek en draaide zich om om te zien waarnaar ze keek. Toen ze zich omdraaide zag ze Will aan komen lopen. 'Will!' Riep ze, blij dat ze hem eindelijk weer zag. Ze rende naar hem toe en sprong in zijn armen. 'Ik heb je gemist kleine.' Fluisterde hij. 'Ik jou ook.' Ze knuffelden even. Ondertussen waren haar ouders en Amy erbij komen staan en stonden ze met z'n alle om Will en Emma heen. Toen ze elkaar los lieten keken ze elkaar aan. Het was even stil. Op een gegeven moment deed Emma haar mond open en wilde iets zeggen. Maar Will, die haar net voor was, drukte zijn mond op die van haar en kuste haar. Amy en Lynn keken elkaar grijnzend aan. 'Will.' Fluisterde Emma zo zacht dat Will het maar net hoorde, toen hij haar los liet. Ze bloosde. Wat is ze toch schattig, dacht hij. Will vond dat dit hèt moment was en vroeg: 'Wil je met me?' 'Ja.' Zei Emma vrolijk en gaf hem snel een kusje op zijn mond. 'Ahww.' Zei Lynn. Will keek haar aan. 'Wat?' Vroeg ze. 'Niks.' Zei hij en lachte.
'Zullen we anders even wat koffie gaan drinken?' Vroeg de moeder van Will. 'Ja, is goed.' Zei de moeder van Emma. Will pakte Emma's hand en zo liepen ze naar beneden. Lynn, die even wachtte totdat ze haar voorbij waren, ging naast Amy lopen en zei: 'Wat zijn ze toch schattig samen, vind je ook niet?' 'Ja, heel erg.' Zei Amy. Eindelijk, dacht Amy, eindelijk hebben ze iets.
Ze keek naar Lynn die naast haar liep. Zij was ook al zo groot, maar wel wat kleiner dan Will. Het zal wel in de familie zitten, dacht ze. Ze wist natuurlijk wel dat zij en Emma best klein waren, maar zij waren ook groot.
Toen ze beneden aan een tafel zaten en drinken hadden, gingen ze even bijpraten. Over de vakantie en natuurlijk over Emma, die was ontvoerd.
Op een gegeven moment zei de moeder van Will: 'Je mag ook best bij ons blijven slapen, als je dat mag en wilt tenminste.' 'Ja, ik wil wel.' Zei ze en keek haar moeder vragend aan. 'Ik vind het best hoor.' Zei ze. 'Wacht, dus dan ben je eindelijk terug, ga je alsnog bij iemand anders slapen.' Zei Amy. Ze keek eerst verdrietig en iedereen dacht dat ze dat echt was, maar daarna schoot ze in de lach, iedereen lachte mee, want ze wisten dat ze het niet echt meende.
Toen ze bij de auto stonden gaf Amy Emma nog een knuffel. 'Tot morgen.' Zei ze. 'Tot morgen.' Zei Emma en ging met Will mee naar huis.