UNKNOWN / Minsung ✔

6-Ben Kimim?

________

Minho, gizlenmiş Jisung'un fotoğraflarını çekerken biri tarafından arkaya çekildi ve karşı koymak isterken tamamen haraketsiz bırakılmıştı.

"Sessiz ol!"

Başka şansı yoktu zaten. Minho sesi tanıdı ve karşı koymayı bıraktı. Ağzı serbest kalınca konuştu fısıltıyla.

"Dongseok Hyung?"

Dongseok onu bıraktığında Minho ona döndü.

"Ne işin var burada?"

"Aynı soruyu ben de sana sormak istiyorum Unknown."

"Ben işimi yapıyorum."

"Görevden alındığını biliyorum."

Minho kaşlarını çattı.

"Sen... Nasıl?"

Dongseok, küçük olanı omzundan sertçe ittirdi.

"Nasıl mı biliyorum? Sence bir tek senin mi takip yeteneklerin var? Seni ben eğitim. Unuttun mu?"

Minho başını kaldırıp derin bir nefes aldı. Karşısındaki adam onu herkesten iyi tanıyordu. Gülümsedi ve ona sarıldı. Dongseok onun bu hareketi ile afallamıştı. Bu daha önce yaptıkları bir şey değildi.

"Seni özledim Hyung. İlk defa senden ayrı kaldım ve seni cidden özledim."

Dongseok dudaklarını birbirine bastırıp sarılmasına karşılık verdi ve kocaman elleri ile Minho'nun sırtını patpatladı. Bir senedir ayrıydılar. 

Birlikte Dongseok'un evine gittiklerinde, büyük olan yiyecek bir şeyler almak için mutfağa gitti. O sırada Minho da etrafı inceliyordu. Dongseok'un evine ilk kez geliyordu. Kitaplık raflarına göz gezdirdi. Kitaptan başka her şey var gibiydi. Minho'nun gözüne bir şey çarptı. Kağıt yığınları arasında duran bir resim.

Minho eline aldığında daha küçükken çizdiği resim anılarında canlanmıştı. O yıllarda henüz Dongseok'un neyi olduğunu bilmediğinden babası olarak görürdü ve bu resimde de onu ve kendisini çizip yamukça baba yazmıştı üzerine. Dongseok bunu görünce sinirlenmiş ve ona kendisinin onun babası olmadığını söylemişti. Resmi ise bir daha görmemişti Minho. Şimdi ise buradaydı.

"Saklamışsın."

"Ne? Ne dedin?"

Mutfaktan çıkan Dongseok, onun elindekini görünce duraksadı.

"Bana kızmıştın."

"Çünkü baban olmadığımı anlaman gerekiyordu."

"Sadece bir resim."

"Hayır evlat. Seninle o konuşmayı yapmadan önce..."

"Konuşma mı? Bağırıp çağırıp beni dövdün."

"Baban olduğumu sanıyordun."

"Ne var bunda? 7 yaşındaydım. Tanıdığım tek insan sendin."

Dongseok oturduğunda Minho hala elindeki resimle orada dikiliyordu.

"Senden başka kimsem yok. Bir babam yok, bir annem yok, lanet olası bir adım bile yok. Sadece sen vardın. Sana tutunmak istedim. O günden sonra ne kadar yıkıldım haberin bile yok."

Dongseok gözlerini kaçırdı.

"Vardı. Haberim vardı. Ben üzülmedim mi sanıyorsun? 24 yaşındasın evlat. 23 yılını benimle geçirdin. Tam 23 yıl duygusuz biri olarak yaşamak zorunda kaldım. Kolay mıydı sence? Bir tek sen mi hapsedildin oraya?"