UNKNOWN / Minsung ✔

10- İçimdeki Ateş

Not: Bölümü bu şarkıyla yazdım.

***

Minho'nun ağzından;

_______

Jisung 14 Eylül'de neredeydin diye sorduğunda donakaldım. Bir kaç saniyede akıllıca bir yalan bulabilecek yeteneğim yoktu. Bir yanım ona anlatmak istiyordu ve diğer yanıma düşünmesi için fırsat bile vermeden ikna olmuştum. 

Jisung'un gözlerindeki ifade beni üzmüştü. Kuzeni Chan'ın gözlerindeki şüphenin aynısıydı neredeyse. Beni öpmüştü. Aramızda bir bağ vardı. Teknik olarak ona aşık olduğumu bile söylemiştim. Şimdi ise büyü bozulmuştu sanki. Peki bir daha Jisung'un gözlerindeki o tatlı ifadeyi göremeyecek miydim? 

Derince bir nefes aldım. Nefes alamadığımda boğazımı kasmış olacaktım ki boğazımda bir ağrı vardı hala. Titrekçe vedim.

Jisung, reddetmeyişimden anlamış olacaktı ki omuzları düşmüştü hayal kırıklığıyla.

"Jisung, lütfen önce anlatmama izin ver."

"Sendin. O... O gece..."

Jisung'a uzandığımda ayakları ile kendini geri itti.

"DOKUNMA BANA!"

Hislerim birbirine karışmıştı. Öfke, kırgınlık, üzüntü, aşk...

Gözlerim sulandığında dudaklarımı kemirip yukarı baktım.

"İyi biri sanmıştım seni."

Başımı salladım. Tam şu anda delirmek istedim. 

"Değilim dedim. İçimdeki iyiliği sen gördün. Beni de buna inandırdın."

Jisung hıhladı.

"Kendini biliyorken buna nasıl inandın? Bana yaptıklarından sonra nasıl inandın?"

Jisung parmağını salladığında sanki kılıç sallıyormuş gibi darbeler alıyordum sanki göğsüme.

"SEN HAYATIMI MAHVETTİN."

Dediğinde, ben de mahvolmuştum. Haklıydı. Kendimi bok gibi hissediyordum. sanki yeterinde dipte değilmişim gibi daha da boşluğa düşüyordum.

"Jisung..."

Ona yaklaştığımda bağırmaya başladı. 

"YAKLAŞMA!"

Tökezleyerek ayağa kalkarken arkasını bana döndüğü bir saniyelik zamanı hızlandırmak için panikledi. Benden bu kadar korkuyordu demek.

"Lütfen çık evimden."

Ayağa kalkıp oda yaklaştığımda geri çekilip eline telefonu aldı.

"Polisi arıyorum."

Ellerimi teslim olmuşçasına yukarı kaldırdım. 

"Tamam. Çıkıyorum." 

Koltuğun kenarına koyduğum ceketimi aldım ve odadan çıkmadan ona baktım. Ağlıyordu. O an göğsümde adlandıramadığım bir acı hissettim. Sanki boğazımdan aşağı moloz dökmüşler gibi hem kalbimde hem ciğerlerinde yırtılma ve ağırlık hissediyordum.

Kendime kızıyordum: Ona yaptıklarım için, canını yaktığım için, ona bağlandığım için, aşık olduğum için. 23 yıl Dongseuk Hyung beni bir çok şeye hazırlamıştı. Ellerim bağlıyken su dolu bir tankerden çıkabilirdim ama aşka düşmüştüm ve hazırlıksızdım. Kapıyı kapatıp arkama baktığımda delikten beni izliyor mudur diye umut ediyordum hala. Hala beni sevmesini umuyordum zavallıca. Buna muhtaçtım.