another day maybe never ✓

üzdünüz beni

Ji:
belki de bunu istememem gerek
ama yanıma gelir misin
lütfen
çok ihtiyacım var
yalnız kalmak istemiyorum artık

İletildi.. 20.34
Görüldü 22.09

Bay ölemezsin:
Hay kahretsin
Hepsi o piç yüzünden||
Gönderilmedi

Kır çiçeğim
Neredesin
Korkutma beni
Mesajlara bak çabuk
Yola çıktım
Neden iletilmiyor
Endişeden öleyim mi istiyorsun

Cevapsız arama 22.26

Bay ölemezsin
Jisung
İyi misin
Yoldayım
Ama trafik var ben böyle işe başlarım şimdi
Korkuyorum bak

Cevapsız arama 22.30

Nolur kendine bir şey yapmamış ol
Canın acır güzelim
Canının acımasını hiç istemiyorum tamam mı
Neden ulaşamıyorum sana
Sikicem kaza olmuş||
Gönderilmedi

Cevapsız arama 22.39

Yanına geleceğim hemen
Ben varken hiç yalnız kalmayacaksın
Bekle beni birazcık
Olur mu bi tanem

İletildi..
Okundu..

Yerdeki ekranı açık telefonumdan son gönderilen mesajlara bakarken buraya geldiğini anladığım isimle daha çok hıçkırmaya başladım. Neden bu kadar geç kalmıştı?

Neden en çok ihtiyacım olduğunda herkes bana geç kalmak zorundaydı.

Neden tüm olaylar beni yaşamasam daha iyi olur şeklinde düşünmeye itiyordu.

Neden istediğim hiçbir şey gerçekleşmiyordu.

Ben neden gülümseyemiyordum

Neden küçücük mutluluklar bana çok görülmek zorundaydı.

Bu gün belki altı ay sonra ilk kez dışarıya alışverişe çıkmıştım. Sekiz ay sonra ilk kez bir arkadaşımla buluşmuştum. Doğru felix benim arkadaşımdı değil mi? O zaman neden onu arayamıyordum. Neden yanıma çağıramamıştım. Annem o kadar mutlu olmuştu ki arkadaşımla dışarı çıkacağım için dolu gözleriyle bana sarılmış kulağıma fısıldamıştı.

"Bak gördün mü? Her şey yoluna girecek, artık daha mutlu olacak benim çocuğum."

Hayır anne senin biricik çocuğun mutlu olamıyor, her gece ağlıyor, inanamıyorum mutlu günlerin geleceğine, inanamıyorum; nefes aldığıma, yaşadığıma inanamıyorum.

Elimden düşmeyen jiletlerle beraber camımdan dışarıya bakıyorum çoğu zaman, sonra tam o kesiği atacakken bu sevil ve iğrenç rüyayı sonlandıracakken kalbimden bir ses duyuluyor. Çok kısık ama bu orada olduğu gerçeğini değiştirmiyor.

"Henüz değil. Belki başka gün.." bu fısıltıya güveniyorum ben de. Bahaneden başka bir şey değil belki ama elimdeki bu soğuk metale o günün tarihini atarken buluyorum kendimi. Tekrar ve tekrar tarihleri yazıyorum. Unutmamak için. Beklediğim tek bir şey var. O da içimdeki fısıltının şöyle fısıldaması:

"işte bu gün tam zamanı mucize olacağı yok. Kurtuluşun yok. Kendinden kurtulamazsın. Sevinçli şeyler olmayacak, sevinçler aniden olur bu kadar bekletmez insanı. Sen yeterince bekledin işte bugün daha fazla eziyet etme kendine. Kırmızı çiçeklerin açsın. Belki kurtuluşun oradadır.

Beynim benimle savaşırken yaşamam doğru muydu?

Hala deli gibi onlardan korkarken yaşamam doğru muydu?

Bu kadar değersiz hissederken yaşamam doğru muydu?

"Lütfen lütfen, birisi ne olur kurtarın beni. Ben yapamıyorum artık" diye fısıldadığımdan bile bihaberken hala açık olan telefonumun ekranında bir arama belirdi. Yaşlardan önümü göremesem bide kimin aradığını biliyordum ama asla uzanıp telefonu açacak gücü kendimde bulamıyordum.