Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
༺༻
"Uzak dur benden!"
"Sakin ol şampiyon." dedi alaycı bir ses tonuyla. Ardından yanağına dokunup, "elinde bayağı ağırmış." dedi sırıtarak.
Yağan yağmur hala dinmemişti. Artık üşümeye başlıyordum. Soğuktan titreyen dudaklarımla, "evime bırak beni!" diye bağırdım.
"Merak etme bırakacağım seni evine. Bin hadi." demesiyle kapıyı açtığı an arabaya bindim.
Yaklaşık yarım saat sonra evimin önünde durdu ve hızla arabadan indim. Direkt hiçbir şey söylemeden eve doğru yürümemle o da arabadan inip peşimden geldi.
Kolumdan tutup beni durdurmasının ardından belimden tutup kendine doğru çekti. "Bırak beni!" dedim öfkeyle.
"Hadi ama, hiç mi etkilenmedin benden?"
"Ne diyorsun ya sen!? Bırak beni gitmem lazım!"
"Sen gerçekten tuhaf birisin. Ama şunu unutma, ben kaybetmekten hiç hoşlanmam." dedi ürkütücü bir ses tonuyla.
Aceleyle merdivenlerden çıkıp odama gittikten sonra üzerimi değiştirip, saçımı bir havlu yardımıyla kuruttum. O kadar uykusuz ve yorgundum ki, artık uyumam gerekiyordu. Kendimi hemen yatağıma bırakıp gözlerimi kapattım.
***
Sabah 7:30, alarmın sesiyle kalkıp alarmı kapattım. Hızla yatağımdan kalkıp üniformamı giyinip, göz altı morluklarımı kapatmak için hafif makyaj yaptıktan sonra hızlı adımlarla odamdan çıktım.
Merdivenlerden aşağı inerken babamla karşılaştım, "ne bu acele? Aç değil misin sen? Geç kahvaltını yap." dedi.
Çok umursuyorsun da beni.
"Aç değilim." dedim ve kapıyı açıp dışarı çıktım.
Evden çıktığım an Eymen'i gördüm. Duvara yaslanmış, sırıtarak bana bakıyordu.
