Zifiri Karanlık 9.Bölüm; Farklı biri
"Hiç kimse sandığımız gibi çıkmayabilir. Eğer olurda birine güvenmeye kalkarsak, keşke güvenmeseydim diyerek keşkelerle mücadele etmek zorunda kalırız. Bırakın, 'güvenmek' denen şey sadece bir kelime olarak kalsın."
༺༻
Pencereden gözlerime yansıyan pırıl pırıl parlayan güneş ışığıyla gözlerimi açtım. Gözlerimi açtığım an karşımda Eymen'i gördüm. Benden önce uyanmıştı ve sessizce beni izliyordu.
"Günaydın kara fırtınam." dedi kısık bir sesle.
"Günaydın." dedim gülümseyerek. Ardından dudağına küçük bir öpücük kondurmamla aniden odanın kapısı açıldı ve içeri Mert girdi.
Bizi gördüğü an gözlerini panikle kapadı ve, "çok çok özür dilerim ben çıkıyorum hemen." dedikten sonra arkasını dönüp gözü kapalı bir şekilde odadan çıkmaya çalışırken duvara çarptı. "Kapı nerde lan!?"
"Mert sen gerizekalı mısın!? Açsana gözünü!" diye seslenmemin ardından kapıyı buldu ve hızlı adımlarla odadan çıkıp kapıyı arkasından kapatıp gitti.
"Hadi kalk Eymen ya çok yanlış anlaşıldık zaten." dedim ve Eymen sırıtarak, "o yanlış anlaşılma gerçek olsaydı fena olmazdı. Düşünsene, sen ve ben-" demesiyle sözünü kesip, "yok artık! Kalk çık odamdan artık ya! Bak yine sinirlerimi bozuyorsun, çık dışarı!" diye bağırdım.
Eymen yataktan kalkıp kapıya yöneldi ve kapıyı açtıktan sonra, "gerçekten fena olmazdı." demesiyle yatağımdaki yastığı alıp Eymen'e fırlatmamla kapıyı kapatıp gitti.
"Ruh hastası!!" diye bağırdım arkasından.
Doğruca dolabımı açıp okul üniformamı alıp giyindim. Saçlarımı düzleştirip hafif makyaj yaptıktan sonra odamdan çıktım. Evet, hafif makyaj. Yani bu sefer hafif olduğunu düşünüyorum.
Oturma odasına geldiğimde, Eymen ve Mert telefonlarına bakıyor, Çağrı koltukta uyuya kalmış, Umut elindeki kitabı okuyor, Oğuz ise bomboş duvara odaklanmış hayatı sorguluyordu.
Oğuz odaklandığı duvardan gözünü ayırıp bana baktı, "Kraliçemiz de uyandığına göre, gidelim mi artık?"
Eymen gözünü telefondan ayırıp cebine koydu ve ayağa kalktı. "Biri şu Çağrı'yı uyandırsın da gidelim." dedi ve Umut, ayağa kalkıp Çağrı'ya yaklaşıp dokunduktan sonra, "Çağrı üzerinde böcek var!!" diye bağırdı.
Çağrı o anki panikle hızla ayıldı ve korkuyla üzerini silkeleyerek ayağa kalktı. Sonra üzerinde böcek olmadığını anlayınca Umut'a öfkeli bir bakış atıp, "lan göt! Böcek diyip durma lan bana! Korkuyorum lan böceklerden." dedi.
Umut kahkaha atıp, "o an ki tepkini görmeliydin." dedi ve Çağrı'da hafiften gülümsemeye başladı.
"Birbirinize sataşmayı bırakın da gidelim artık. Ama okula değil." dedi Eymen. O an tüm gözlerin üzerine çevrilmesiyle, "bakmayın lan öyle. Alara'nın evine gideceğiz." dedi.
"Ne?! Ne alaka ya!!?" dedim şaşkınlıkla.
"Babandan nefret ediyorsun biliyorum. Eğer hep birlikte o eve gidersek biraz sinir ederiz onu ha? Ne dersin? Biraz durup sonra okula geçeriz."
