Zifiri Karanlık 20.Bölüm Sezon Finali; Son Dans
"Bitti mi? Bitti."
༺༻
Mert'ten
Telefonumdan Eymen'e mesaj attım ve herşeyi Metin komiser'e haber vermesini söyledim. Ardından hastanenin adresininin konumunu gönderdim.
Bir süre içinde Metin komiser ve bizimkiler geldiğinde, Metin komiser üzerime doğru yürüyüp öfkeyle yakamdan tuttu, "ne oldu lan kızıma!!?"
"Bıçaklandı." dedim kısaca.
"Bunu senin yapmadığını nereden bileceğim lan!?"
"Ben yapmadım."
"Olamaz mı? Kızımı öldürmeye kalkıp ta masum gözükmek için hastaneye getirmiş olamaz mısın!?"
"Ben öyle bir şey yapmam. Yapmadımda." dedim ve telefonumdaki mesajı gösterdim, "al bak." telefonumu alıp mesaja baktıktan sonra yakamı bıraktı, "üstelik..." dedim, "ben yapmış olsam neden kucaklayıp hastaneye getireyim? Neden ameliyathanenin önünde bekleyeyim? Sen hiç düşündün mü bunları?"
Hiçbir cevap vermeden öylece bana bakıp telefonumu geri verdi.
Ardından ameliyathanenin kapısı açıldı. Ada'yı çıkartıp yoğun bakım odasına doğru götürdüler.
Doktoru durdurup, "ne oluyor?" diye sordum.
"Hastanın neyi oluyorsunuz?"
"Ben..." dediğimde komiser yanıma gelip sözümü kesti, "ben babasıyım. Aynı zamanda başkomiser Metin Güney." diyip polis kimliğini gösterdi.
"Hastanın durumu stabil. Yine de her şeye karşın 24 saatliğine yoğun bakımda tutmamız gerekiyor. Neyseki bıçak iç organlarına zarar vermemiş. Fakat bizde tam da polise haber vermeği düşünüyorduk. Neyseki polissiniz."
"Evet. Peki, görebiliyor muyuz?"
"Maalesef."
"Tamam."
Doktor tam gidecekken geri dönüp bir bana bir de Metin komiser'e baktı, "bu arada hastayı getiren beyefendi olmasaydı ve erken müdahale yapılmış olmasaydı kötü sonuçlar doğurabilirdi." dedi ve önüne dönüp gitti.
Komiser bana doğru iki adım yaklaştığında, aynı şekilde iki adım geri adım attım.
Hiç beklenmedik bir şekilde sarıldı ve, "kızımı kurtardın..." dedi, "sağol."
3 Gün Sonra...
Parti Akşamı...
Müziğin sesine gittikçe yaklaşıyorduk. Okula yaklaştıkça müziğin sesi kat ve kat daha da artıyordu. Parti için hazırdık. Eymen yine her zamanki gibi siyahlara bürünmüştü fakat bu ona çok yakışıyordu. Üzerinde siyah bir gömlek vardı. Altında siyah bir pantolon ve siyah ayakkabılar...
Benimse üzerimde, Eymen'e uygun olması için siyah, kısa, dar, kolları ipli bir elbise vardı. Parti için idaealdi.
Okulun önüne geldiğimizde arabadan indik. Eymen'in koluna girdim ve yavaş adımlarla okula doğru yürümeye başladık. Arkamızdan çift olarak Mert ve Ada geliyordu. Geri kalanlar yani, Çağrı, Umut, Oğuz ve Atakan ise öylece arkamızdan koruma gibi yürüyorlardı.
