Episode 7: Wake-Up !

844 135 14
                                    

Unicode

" ငါအရမ်းကြောက်တာပဲ၊ သူတို့တွေက မင်းရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲဝင်ချင်နေကြတာကို ငါမသိခဲ့ဘူး။ ငါသူတို့ကို ခေါ်မလာသင့်ဘူး "

ဂျောင်ကုသည် ထယ်ယောင်းပုခုံးလေးပေါ် မေးလေးတင်ရင်း ဆက်ပြောသည်။

" ငါ...တောင်းပန်ပါတယ်။ မင်းလည်းအရမ်းလန့်သွားတယ်မလား..."

ဂျောင်ကုထံမှ ပထမဦးဆုံးကြားရသည့် တောင်းပန်စကားပင်။ သူ၏ အသက်ကို အကြိမ်ကြိမ်ရန်ရှာတတ်သည် ထိုသူသည် ယခုအခါမှာတော့ ဘာမဟုတ်တဲ့ကိစ္စလေးအတွက်တောင်းပန်လို့လာသည်။ ထယ်ယောင်း ဂျောင်ကုအား မယုံရဲတော့ပါ။ ဂျောင်ကု စစ္စတာစကားလက်ခ်လိုပဲ အလိမ်အညာတွေကို အလွယ်လေးပြောတတ်လိုက်တာ...

" မင်း ညာ နေ တာ...မင်းဝမ်းမနည်းဘူး. . . " နောက်ဆုံးတော့ စကားမပြောနိုင်တဲ့ ကောင်လေးသည် မကျေနပ်ချက်များကို ထုတ်ဖော်လာတော့သည်။

" ငါ့သေသွားရင်တောင် မင်းဝမ်းနည်းမှာမဟုတ်ဘူး။ မင်းက ငါ့ဝိညာဉ်ကိုလိုချင်ရုံ။ မင်းကမကောင်းဆိုးဝါးကောင်ပဲ။ ငါလေ မင်းကို ယုံကြည်ပေးခဲ့တယ်...ပထမ...ဒုတိယ...အခု တတိယ...မင်းငါ့အသက်ကို အကြိမ်ကြိမ်ရန်ရှာခဲ့တယ်။ ဂျောင်ကု မင်းသိလား၊ ငါက မင်းထင်နေသလို ပျော့ညံ့ညံ့ကလေးငယ်တစ်ယောက်မဟုတ်ဘူး..."

ထယ်ယောင်း၏ စကားတို့သည် အခတ်အခဲမရှိ ချောချောမွေ့မွေ့ပင် အစီအရီထွက်လာသည်။ အရွယ်နဲ့မလိုက် ရင့်ကျတ်နေသူမလို့ သူသည် အရာအားလုံးကို သိသည်။ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့ရုံပါ။

မိဘနှစ်ပါးလုံး မီးလောင်ကျွမ်းသွားတာကိုလည်း သူမမြင်ချင်တဲ့အဆုံး မြင်ခဲ့ရသည်။ ဆရာနဲ့ စစ္စတာစကားလက်ခ်တို့၏ ပြောစကားများကိုလည်း သူတံခါးအနောက်ကနေ ချောင်း နားထောင်ခဲ့သည်။ ဝတုတ်အသတ်ခံရတုန်းကလည်း သူသည် ပြတင်းပေါက်မှ ကြည့်နေခဲ့သည်။ ဂေဟာရဲ့ အတွင်းပစ္စည်းတွေကို ခိုးထုတ်ပြီး ရောင်းချနေတဲ့ စစ္စတာကြီးရဲ့ လုပ်ရပ်တွေကိုလည်း မျက်မြင်တွေ့ခဲ့ရသည်။ သူက အပူပင်ကင်းတဲ့ ကလေးငယ်တစ်ယောက်လိုနေချင်ရုံပါ။ ဘာလို့မျက်နှာသာ မပေးကြတာလဲ....။

Escape: Back Of The Red Door Where stories live. Discover now