ARİN

15.Bölüm~

Bu bölüm leyykader ithafen 💛

Medya; Baranın İstanbulda ki evi.

~~

Gece uzun uzun verdiğim çabalardan sonra nihayet uyumuştum. Sabah uyandığımda gözlerim sızlıyordu. Sanırım ağlamaktan olsa gerekti! Gözlerimi yeni güne açtığım da keyifsiz olduğumu daha uyanır uyanmaz hissetmiştim. Gerçekten canım çok sıkkındı. Yan taraftıma baktığımda baran uyuyordu. Hayret ne ara gelmişti! Dün bir hareketlilik hissetmiştim ama rüya zannetmiştim. Ayaklarımı yataktan indirdim ve banyoya girdim. Elimi ve yüzümü yıkadım. Aynaya baktığımda gerçekten de gözlerim şişmiş ve kızarık duruyordu. Yinede bu durumu umursamadan odaya girdim ve günlük kıyafetlerimi alıp üzerimi banyoda değiştirdim. Aşağıya inmek için odaya girecekken banyonun kapısının önünde baranla karşılaştım.

"Günaydın."

Yüzüne bakmadan cevap verdim.

"Günaydın."

Yanından hızla geçtim ve odanın kapısına ilerledim. Dışarı çıkacakken baranın kolumu tutmasıyla ona döndüm.

"Arin ne bu tavırlar?"

"Pardon? Hangi tavırlardan bahsediyorsun tam olarak?"

"Bu yaptığın işte."

Kolumu sinirle barandan çektim.

"Ne yani sana normal davranmamı mı bekliyorsun gerçekten?"

Diyerek kahkaha atmıştım. Resmen sinirlerim o kadar bozulmuştu ki bu duruma kahkahayla yanıt vermiştim.

"Bak aynı şeyleri tekrar etmek istemiyorum arin ama-"

"Tekrar etme o zaman baran. Mecbur değilsin."

"Arin..."

"Ne Arin ne! Ne istiyorsun anlamıyorum?"

"Bak yanlış anlıyorsun ben sadece belki o an hatırlamıyorsun diye boş yere haksızlık yapmayalım dedim sadece sana inanmıyorum demedim Arin!"

"Aynı şey baran. İnan bana aynı şey..."

"Bak ben senle kötü olalım istemiyorum arin." Diyerek beni kendine yaklaştırdı. Kokusu burnuma dolar dolmaz, kalbim aklımla savaşmaya başladı. Sadece bir gece de bile onu ve kokusunu bu kadar özlemem normalmiydi?

Boyun girintime doğru ilerledi ve derin bir nefes alıp tam doğum lekemden öptü. Kafasını kaldırdı ve dudağıma yaklaştı. Ne yaptığını yeni yeni farkederken kendimi geri çektim. Bana inanmaması kalbimi zedelemişti. Bunu unutamazdım! Gururum daha ağır basmıştı.

"Bana inanmamış olman çok kırdı beni baran. Şuramın acısı geçmeyene kadar beni öpmene, dokunmana izin veremem. Üzgünüm!"

Geri çekilmemle baran afallamıştı. Bu hareketi benden beklemiyor olmalıydı.

"Ben biraz amcamlarda kalmaya gitsem iyi olur."

"Gitmek mi istiyorsun Arin?"

"Sadece biraz yalnız kalmak istiyorum."

"Yalnız kalmak istemiyorsun, bensiz kalmak istiyorsun doğru mu?"

"Hayır öyle-"

"Tamam arin git. Nasıl istersen."

Diyip odadan çıkmıştı baran. Kal gitme dememişti. Özür dilememişti, hatalıyım dememişti... Bir umut beklemiştim oysa ki. Ben çok hayal kurmuştum sanırım. Orada öyle dakikalarca durmuştum. Ne yazık ama!