ARİN

21.Bölüm~

Medya: Baran'a aşkla bakan Arin Dila Cihanbeyli.

~

Baranın ağzından;

Sabah Arin uyanmadan önce erkenden uyanmıştım. Sabah beni göremeyince daha çok sinirleneceğini biliyordum. Belki biraz abartıyor olabilirdim ama küçük hanım bunu haketmişti. Söylediği sözler ilk kez kalbimi yaralamıştı. Hiçbirşeyi ve hiçkimsenin tek lafını bile takmayan ben, onun güzel ağzından çıkan sözlere kırılmıştım. Amacım biraz olsun söylediğini anlaması ve benim gönlümü almak için çaba göstermesiydi. Hem bu halleri çok hoşuma gidiyordu.

Yataktan kalkıp banyoya girdim. Oradaki işlerimi hallettikten sonra bize ait olan dolabın önüne geçtim. Kıyafetlerimin hepsini Arin dizmişti. En ufak kişisel eşyama bile dokunulmasına müsade etmezken, onun hayatımın her anına her saniyesine dokunması beni hiç rahatsız etmiyordu. Aksine kendimden birşeyleri onda görmek, ona olan sevgimi arttırıyordu. Dün gece üzerinde olan ve onun teninde inanılmaz güzellikte gözüken kazağım da buna dahildi. Onu öyle görünce gururu bırakıp kollarımın arasına almak ve kaç gündür özlemiyle kafayı yediğim dudaklarına kavuşmamak için tüm benliğim aklımla savaş haline girmişti. Yinede bunu devam ettirmek adına kendimi toparlamıştım.

Dolaptan aldığım siyah takım elbiseyi vakit geçirmeden üzerime geçirdim. Aynanın önünde durdum ve saçlarımı her zamanki gibi özenle düzelttim. Son olarak daima kullandığım kokuyu üzerime serpiştirdim. Bugünde arin uyanmadan çıkacaktım. Yatağın yanına adımladım ve adeta meleği andıran görüntüsüyle uyuyan karıma baktım. Çok çok güzeldi. Bilmem farkında mıydı ama öyle güzeldi ki bazen onu izlerken yakalanırım diye korkuyordum. Arin hayatıma girdiğinden beri onunla ilgili herşeyden korkuyordum. Onu kırmaktan, onu ağlatmaktan, onu kaybetmekten...

Arinle olan evliliğim benim açımdan kesinlikle zorunlu değildi. Bunu hala o bilmiyordu ve henüz bilmesini istemiyordum. Bir gün söylermiydim emin değildim ama o gözleri sadece bir kez görmek onunla evlenmek istememe yetmişti. Onun o gözlerini görmem ve aklımdan çıkaramadığım zamanlar yıllara dayanıyordu.

Tam yıllar önce Efnan Piran bu konağa gelin geldiği gün... Bu konağa gözyaşlarıyla girmişti. O zamanlar pek aklım ermezdi ama abimin mutluluğu bizimde gözümüzü kör etmişti. Karşı tarafı kimse düşünmemişti bu yüzden. Efnan Piran annesi dâhi herkesin gözü yaşlıydı. Abimle beraber onların evine Efnan Piran'ı almaya gittiğimiz zaman, tam abim karısını almış arabaya biniyordu ki o büyülü sesi duydum.

"Ablaaa." Diye haykıran sesi. Arkamı döndüğümde uzun ve siyah saçlarıyla, vücuduna kusursuz bir şekilde oturmuş kırmızı uzun tülden elbisesi ve kocaman sürmeli gözleriyle ağlayan o kızı gördüm. O kız koşarak ablasına sarılmıştı. O gözyaşlarını birdaha unutamamıştım. Ne o gözyaşlarını ne de o gözleri... Biz gidince o sürmeli gözler anlık olarak benim gözlerimle buluşmuştu. Daha sonra sol eliyle gözyaşını silip arkasını dönerek koşmuştu. Geriye sadece o bakışı ve rüzgardan esen kokusu kalmıştı. Hala aynı kokuyordu.

Arini sadece bir kez orada görmüştüm. Sonra abimin ölümü araya girmişti. O zaman kendimi dünyaya kapatmıştım. Abim benim herşeyimdi. Babam yokken baba olanımdı. O gidince hala içi çocuk olan o Baran'da gitmişti. İstanbul'dan Mardin'e ağa olarak döndüğümde bile aklıma hala Arin geliyordu. Acaba o ablasının ölümüne nasıl dayanmıştı, o sürmeli gözler daha mı fazla yaş dökmüştü? Bunları düşünmeden edememiştim.

Sonra bir yolunu bulup bir kaç kişiyi araya koyup öğrenmiştim. Hem annesi ölmüştü hem ablası. Babası denen İt onada zarar vermesin diye onu Mardin'den ben sürgün etmiştim. Sonra öğrenmiştim ki Amcasında yaşıyordu. O gün iyi olduğunu öğrendikten sonra Arin defterini kapatmıştım. Onunla olmazdı biliyordum. Bu aileyi, benim ailemi ve abimin kardeşi olan beni görmek istemeyeceğini biliyordum. Ama gel gör ki ikimizde kaderin önüne geçememiştik. Yazgımız daha biz doğmadan belirlenmişti. O gözleri gördüğüm gün tesadüf değildi. Kader bizi bir araya getirmişti.