All Gone Wrong

Κεφάλαιο 1

Μπήκα στο σχολείο μόνη μου, με τον αέρα των 16. Χθες είχα γενέθλια και ευτυχώς για μένα ήταν Κυριακή. Ήταν απαραίτητο η μάνα μου να με γεννήσει Οκτώβρη? Δεν μπορούσε να το κάνει πιο πρακτικό? Να είμαι διακοπές όταν θα έχω γενέθλια. Να μην μου μιλήσει κανείς. Μπορεί να μην ήταν οι πρώτες μέρες του σχολείου, αλλά νιώθουμε ακόμα κάπως άβολα. Εγώ δηλαδή, για τους άλλους δεν ξέρω... Πίστευα πως η β' λυκείου δεν θα ήταν εύκολη για μένα. Έχω παρέα στο σχολείο αλλά στο μυαλό μου σιιιγουρα θα σαλτάρω... Δεν πειράζει, ας προσπαθήσω.

"ΑΘΗΝΑΑ!!" φώναξε η ηλίθια ξαδέρφη μου, η Μαρκέλλα.

"Σκάσε Μάρσι...." είπα με τη μούρη κατεβασμένη.

"Τι έχεις ρε? Δεν είσαι χαρούμενη? Χθες έγινες 16, ΧΡΟΝ-"

"ΤΟΛΜΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ" της φώναξα με ένα έντονα θυμωμένο βλέμμα, σχεδόν δολοφονικό.
Όλοι μου έλεγαν ότι όταν τους κοιτούσα έτσι με φοβόντουσαν, αν ήμουν και εξοργισμένη εντελώς, γυάλιζαν τα μάτια μου, με αποτέλεσμα να δείχνω σαν λύκος.

Γενικά τρομακτική σαν παρουσία, για αυτό δεν με πλησίαζε και κανείς. Μόνο η ξαδέρφη μου που με ήξερε από όταν ήμουν το κλασσικό κοριτσάκι με τα ροζ φορέματα σε ηλικία 3 έως 7 χρόνων. Για αυτό ξέρει ότι κατά βάθος δεν εννοώ τις κακίες που λέω. Αυτή ήταν η χειρότερη τετραετία της ζωής μου. Όλα ήταν ροζ... Αργότερα εξελίχθηκα σε χαρακτήρα του monster high... Ευτυχώς...
Anyway, συνεχίζω.

"Ρε Αθηνά... Είχα ξεχάσει πόσο τρομακτική είσαι..." μου σιγοψιθύρισε με ένα βλέμμα σαν κουτάβι.
Ρόλαρα τα μάτια μου συνεχίζοντας να την κοιτάω με σοβαρό ύφος χωρίς να βγάλω άχνα. Και αυτό ήταν το τελειωτικό, εκεί άρχισε να φοβάται την επόμενη μου κίνηση.

"Κάνε ένα κωλο πιο κει... " της είπα με χαμηλή φωνή, με το ζόρι με άκουσε, ξαφνιαζοντας την με την ηρεμία μου.
Έβγαλα το ακουστικό που είχα στο δεξί μου αυτί μόνο, για να ακούω τι γίνεται γύρω μου.

"Τι άκουγες?"

"Dove Cameron."

"Τι είναι αυτό?"

"Καινούριος τραπερ..." είπα κοιτώντας πάνω στον ουρανό ζητώντας λίγο έλεος.

"ΑΑΑΑ Αλήθεια? Δεν τον έχω ακούσει."

"Πάρτα. Βλαμμένη." της είπα μουτζωνοντας την. Μου αρέσει να της κάνω μπουλινγκ.😁
Εντάξει δεν με παρεξηγεί γιατί ξέρει καταβαθος ότι αν τολμήσουν έστω να την κοιτάξουν περίεργα, θα τους σπάσω το κεφάλι. Δεν το λέω παραέξω, αλλά της το δείχνω ότι μπορεί να με εμπιστεύεται σε όλα. Έναν μαλακα που της πέταγε χαρτάκια στη τάξη της στη πρώτη λυκείου, τον πήρα στο κυνήγι και όταν τον στριμωξα του έχωσα μια ωραία χαστουκα και μια καλη κλοτσιά στα μελλοντικά παιδιά του. Το ευχαριστήθηκα με τη ψυχή μου. Το χαμόγελο της τις επόμενες μέρες επειδή δεν την ξαναπείραξε με έκανε ευτυχισμένη.