Kaybola kaybola oluşuyor insan.
Ahter ' in ismi ona yol göstermesi için konulmuştu , lakin ismini koyan insan aslında kaybolmasını sağlamıştı .
Ahter yolunu bulabilecek miydi ?
Not : Konusu ''Aile'' kitabıdır. Zamanla annesini , babasını ve abilerin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Omzumdan düşen çantayı sinirle tekrar düzelttim . Bir taraftan da anahtarla kapıyı kilitlemeye çalışıyordum . İnadına anahtar gram oynamıyordu, galiba yine sıkışmıştı . Mahmut amcaya ve eşine yakalanmak en son istediğim şey bile değildi. Her ay bu zamanlar istisnasız aynı olay oluyordu .
Ben sessizce yok olmaya çalışırdım ve Mahmut amca ' da beni tanıdığı için beni yakalamaya . Bu hafta kira zamanı haftasıydı ve ben yine toparlayamamıştım . En sevmediğim şeylerden biriydi borç içinde kalmak ve zamanında ödeyememek .
Borç yiğidin kamçısıdır derler ama benim yiğitlik arşa çıktı artık ve bunca yiğitlik bana yeter.
Sonunda yıllar gibi geçen süreden sonra kapıyı kilitleyebilmiştim ve kocaman bir oh çekmeme neden olmuştu .
Anahtarı uzun bir yolculuğa yolladım .
Çantanın içine gelişi güzel fırlattım . Bu demek oluyordu ki araması da uzun olacaktı ama anahtarı kaybetmektense çantamın bilinmeyen ücrasına yollamak daha iyi bir fikirdi. Saçımın bir türlü toplanmayan ön kısmı gözüme girmiş ve saliselik gözümü kapatmıştım .
Yürürken gözümü kapatmasaydım iyiydi.
Ve bugün şans benden yana olmadığı için kapının önündeki bir şeye çarptım . Dengemi kaybettim ama düşmedim . Bu da bir şans sayılır bence ...
Bir saksıya çarpmıştım . Neden her dairenin kapısında bu saksılardan var anlam veremiyorum ama beni çokta ilgilendirmez . Yani düşmediğim sürece.
''Ahter kızım''
Gözümü kapattım ve ne diyeceğimi düşündüm . Acaba düşse miydim ? Böylece konuşmamak için bahanem de olurdu .
''Kızım , iyi misin ?'' hafif çıkan sesin de telaş vardı . Önüme gelerek bana baktı ve herhangi bir zarar görmüş müyüm diye göz geçirdi.
''Melek Hanım la otururken sesi duyduk bir şey oldu sandık .Melek Hanımda hemen beni yolladı tabii.'' dedi hafif bir gülümsemeyle.
Benim yüzüme bakınca küçük olan gülümsemesini de kaybetti. Mahcup olmuştum ve bu yüzüme yansımış olmalıydı .
''Kızım ne kadar benden, bizden kaçmaya devam edeceksin ? Kaçmanı gerektirecek , utanmanı gerektirecek bir durum yok bunda . Her ay aynı şeyi yaşıyoruz ve bu bizi kırıyor biliyorsun değil mi ?''
Mahmut amcalar çok iyi insanlardı hele bu zamanda ev sahiplerinin kötülüklerini gördükten sonra en melekleri Mahmut amca ve Melek teyzeydi. Ama bu durum benim utanmamı engellemiyordu . Sonuçta onların da paraya ihtiyacı vardı .
