Kaybola kaybola oluşuyor insan.
Ahter ' in ismi ona yol göstermesi için konulmuştu , lakin ismini koyan insan aslında kaybolmasını sağlamıştı .
Ahter yolunu bulabilecek miydi ?
Not : Konusu ''Aile'' kitabıdır. Zamanla annesini , babasını ve abilerin...
Hayatta her bir parça bir eksikle sınanıyor ve bu çok yorucu . Mutluluk , geçici . Her zaman yaşadığım dakikalara güzel anılar bırakmayı severim ama bazen de bu benim isteyebileceğimin dışına çıkıyor ve olmaması gereken oluyor .
Hayat , bir kere daha kırıyor .
Melek teyzelerin hayatlarını geçirdiği , hala hayat kokan bu evde günümü geçirmiştim . Bana emanet edilen bu ev sanki yaşam kırıntılarını yitirmemişti ve yaşam sunmaya devam ediyordu . Duvardaki resimler ,anılarıyla Beraber canlanıyor ve yaşadığı dönemin neşesini şimdiki zamanın huzursuzluğuna paylaşıyordu .
Küçük , nostaljik televizyon hiç eskimemiş gibiydi. Sanki tuşuna bassan sana yeni bir dünya açacak ve oraya misafir edecekti .
Küçük sehpanın yanındaki merhemlerin kokusu toz bulutlarını geçiştirerek havaya mis kokularını salıyor ,konukları kötü kokudan uzak tutuyordu .
Yarım açılmış perde , mutfak kapısının yavaşça sallanması , Melek Teyzenin az kullandığı sallanan koltuğunda adeta yere sarkan örgü şişlerinde başlatılmış ama tamamlanmamış hırka ...
Sanki hala evde hayat varmış görünümü sunuyordu . Ama aynı zamanda imkansızı anımsatıyordu .
Yarım kalmışlık hissi vardı . Onlar güzel bir diyarda birbirleriyle kavuşsalar da burada hep yarım kalan bir hayat hikâyeleri olacaktı .
Hüzünle burnumu çektiğimde onları özlediğimi daha çok hissettim.
Ne kadar acıtsa da bu evde yaşam devam etmeliydi . Anılara zarar vermeden kim bu eve hayat vermeye devam edebilirdi ki ?
Duvarlarda hafiften çıkan örümcek ağları ve kapıların gıcırdama sesleri biraz toplanmalıydı. Bunun için buraya gelmiştim.
Dışarıdan gelen tok seslerle ne olduğunu anlamaya çalışırken , hazırladığım birkaç eşyayı da toplamaya çalışıyordum. Güzelce düzenleyip, poşete koydum . Eşyaların yerini değiştirmek içimden gelmemişti. Sanki bir adım uzaklığa gitse ruhu kaybolacaktı. Etrafı bir kere daha incelediğimde bu evin atmosferini daima yaşatacak kişi, kişiler diledim.
Aşk , sevgi , saygı , güzel ve asla bitmeyen , sürekli canlanan ve can veren hatırlar... Umarım tekrar yaşanırdı . Yaşanmalıydı.
Poşete koyduğum ve zarar görmesini istemediğim parçaların birkaçı buz dolabının üstünde duran fotoğraflarımızdı .Mahalle olarak toplandığımız ve kimsesiz hissetmediğim , içinde benimde bulunduğum , kocaman gülümsediğim fotoğraflar...
