Kaybola kaybola oluşuyor insan.
Ahter ' in ismi ona yol göstermesi için konulmuştu , lakin ismini koyan insan aslında kaybolmasını sağlamıştı .
Ahter yolunu bulabilecek miydi ?
Not : Konusu ''Aile'' kitabıdır. Zamanla annesini , babasını ve abilerin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gecenin serinliğinde balkona çıkmam ne kadar doğruydu bir şey diyemem ama şehrin gürültüsünden ve kirinden kaçan yıldızların ortaya çıkması çok hoş bir görüntü sunuyordu.
Ay'ın tatlıca göz kırpması da manzaraya dahildi.
Yükselen binaların arasından görmek zor olsa da yine görebilmiştim.
Esintiyle gözümü kapatıp derin bir nefes aldım.
İçimde yeşeren umut tohumu vücuduma bir ısı yaymıştı sanki ve her saniye azar azar yayılmaya devam ediyordu..
Elimden geleni yapacaktım o küçük tohumun yeşermesi için ve ölmemesi için.
O ısıyı kaybedersem kendimde daha derinlerde kaybolurdum.
Annemin karnındayken ne kadar huzurluydum kim bilir? Annemin beni görmese de sarmalayışı ve bana bir şeyler anlatma çabası o kadar farklı bir histi ki..
"Sen aşk parçasısın" diye sevmişti bir keresinde. Videoların birinde.
Kendi hayatını üçüncü bir şahıs gibi izlemek çok acı vericiydi ama bu aynı zamanda bir lütuftu da.
Doğa bey beni diğer kardeşleriyle yani benim de kardeşlerimle tanıştıracağını söylemişti. Ama önce onlarla konuşması gereken önemli bir konu olduğundan da bahsetmişti.
Zaten dan diye çıkamazdım onların yanına. Ama yine de heyecanlanmış ve ne düşüncelerini merak etmiştim.
Uzaklardan yıldız kaymıştı. Bu yıldız bana küçükken bende anısı olan bir miniği hatırlatmıştı. Kıvırcık saçlarıyla ünlü olmuş Eslina herkese güler yüzle yaklaşıyordu o gün.
Genelde çok gülen biri değildi. Küçük bedenine nazaran hep ağır başlı biri olmuştu. Hatta nerede ne yapılacağını bilir ve aksini yapmamaya özen gösterirdi. Her yere uyum sağlarmış izlenimi verirdi. Belki de kendini buna mecbur hissediyordu.
Diğerleri gibi benimde dikkatimi çekmişti hal ve tatlı hareketleri. Nedenini merak etmiştim. İlk başta çekinmiştim sormaya. Benden küçük olsa da sana ne benden dese kırılacak gibi hissederdim.
Sanki düşüncelerimi hissetmiş gibi yanıma gelmişti. Gözlerine bile canlılık yüklenmişti.
Ağacın altında kuru ve rahat bir yer bulmuş yanıma oturmuştu.
'' Yıldızlar çok güzeller değil mi? "demişti. Bu konuşma şuan normal gibi gelse de o sıra şaşırmıştım. Çünkü gece olmamış hatta güneş bile daha batmamıştı.
