Kaybola kaybola oluşuyor insan.
Ahter ' in ismi ona yol göstermesi için konulmuştu , lakin ismini koyan insan aslında kaybolmasını sağlamıştı .
Ahter yolunu bulabilecek miydi ?
Not : Konusu ''Aile'' kitabıdır. Zamanla annesini , babasını ve abilerin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Paletin üstündeki rengarenk dünyada renklerin karıştığı siyaha denk gelmişti, ressamın beni boyaması için gerekli olan fırça.
Hayatıma yön veren ressam renkli dünyadan beni savurmuş ve böylece karanlık tonda bir yere hapsetmişti.
Belki tek çarem ressamın tuvali daha uygun boyaması gerektiği hissine kapılmasıydı belki de kendi tuvalimi kendimce tasarlayacak ve yeni bir atmosfer oluşturacaktım.
Aslında kendi çizdiğim yolda olduğumu biliyordum lâkin bazı çizgileri ben başlatmamıştım. Benim yerime biri peydah olmuş gizlice hayatıma müdahale etmişti. Bazen de rüzgar sulu bir boyayı savurduğu gibi benim hayatımdaki çizgiyi savurmuş ve yeni bir yola mecbur bırakılmıştım.
Tek istediğim gerçekten güzel bir yaşamdı. Sevgiyi dibine kadar yaşadığım, hayallerime dokunabildiğim ve kendi kan bağı olan ailemle sıcak bir sarılma...
Sarılmak, çok sıcak bir hareketti. Maalesef dünyamızda sarılmayı ayıplayacak kadar kör kişiler vardı. Ama sarılmak güven verirdi. Sevgiyi arttırır ve bağı kuvvetlendirirdi. En azından başkaları tarafından sabote edilmeyene kadar bu benim düşüncemdi.
Tabum yıkıldığı zaman sınırım da yıkılırdı.
Rutin olarak alıştığım bulaşıklarla vakit geçirirken bazen dünyadaki kötülüklerinde bu kadar kolay çıkmasını isteyeceğimi düşündüm.
Her temizlik keşke bu kadar kolay olsaydı...
Abi adaylarımla en son konuşmalarımız bir kaç anıları olmuştu. Çocukluk anıları..
Ben sadece dinleyici olmuştum. Yurtta kaldığımdan ya da okuldaki anılarımdan bahsetmeye biraz çekinmiştim.
Çekinmemin sebebi yaşadıklarımdan utanmam değildi elbet. Çok güzel insanlarla da karşılaşmıştı ve onlardan hiç utanmazdım. Ama daha yeni adım atmışken dinleyici rolü daha cazip gelmişti. Zamanla paylaştıklarımızın çoğalacağını düşünüyordum.
Umarım.
Onları tanımak istiyordum. Abi kavramını güzel bir şekilde kavramak ve güzel hisleri içten hissetmek. Zor olmamalıydı.
Hiçbirinin ne yaşadığını bilmiyordum aynı şekilde onlarda benim ne yaşadığımı bilmiyordu. Ama onca devirdiğimiz ayrılığa rağmen beraber bir yola çıkabileceğimizi düşünüyorum.
Belki yarı yolda beni bırakan olurdu, belki de daha benimle yola bile çıkmak istemeyen... Ama ben denemek istiyordum.
Biyolojik babamın beni istememesi onlar hakkındaki düşüncelerimi etkilememeliydi. Baştan beri tek düşündüğüm ve aklımda daima tekrarlayan cümle buydu.
