Thanks For Everything | Jikook ✔

|23| Seviyorum

Seni seviyorum...

"Ne olduğunu anlatacak mısın artık?"

Jungkook tek kelime etmeden araba kullanırken Jimin sormuştu ama hala ses gelmiyordu karşı taraftan sadece çatık kaşlı bir Jungkook vardı karşısında.

"Yeter Jungkook!"

Jungkook dalmış gitmiş olduğu düşüncelerinin arasından Jimin'in bağırmasıyla kendine geldi.

"Anlamıyorum ne oluyor sana, tek kelime bile etmedin. Ne demek bunlar ve şu an nereye gidiyoruz?" galiba gerçekten de sesi biraz yüksekti Jimin'in. Jungkook'un kızgın bakışları şimdi de Jimin'i bulmuştu.

Ama sanki ağlayacak gibi de bakıyordu. Jimin gerçekten hiç bir şeye anlam veremiyordu.

"Jimin" Sesi titremişti.

"Jimin benim bir kardeşim varmış"

Jimin'de çok şaşırmıştı.

"Benim bir ikizim varmış Jimin, ve şu anda yanına gidiyoruz"

Arabayı yolda kenara bırakıp aşağı inmişlerdi. Sımsıkı sarılmışlardı.

"Merak etme Jungkook ben hep yanındayım, lütfen üzme kendini artık, ben hep burdayım bak"

Bu seferde Jimin elini Jungkook'un kalbine koymuştu. Bunu hep Jungkook yapardı. Bu sefer rollerde değişiklik olunca Jungkook'un yüzünde kocaman bir tebessüm oluşmuştu.

"Biliyorum Jimin bende burdayım"

Elini Jimin'in kalbine koymuştu ve aralarında nazik bir öpüşme başlamıştı.

Daha sonra Jimin geri çekilip "Hadi kardeşinle tanışmaya gidelim" demişti.

Verilen adrese gelmişlerdi. İçinde heyecan vardı her ikisinin de. Kapıyı çaldılar ama açan olmamıştı. Biraz daha bekleyip geri dönme kararı almışlardı ki bahçenin kapısından bir kız girdi içeriye. Kız çok güzeldi...

Jungkook hemen yanına gidip ilk önce elindeki kağıda bakıp konuşmuştu :

"Ah merhaba ama Ryujin siz misiniz?"

Kız şaşırmıştı. Tanımadığı iki adam vardı ne de olsa karşısında ister istemez gerilmişti

"E-evet benim a-ama siz kimsiniz"

Jimin Jungkook'a dönüp gülmüştü. Çünkü kardeşi de kendi gibi heyecanlanınca kelimeleri kekeleme huyu Ryujin'de de vardı görünüşe göre.

"Biraz içeride konuşabilir miyiz?"

"tabi olur"

Beraber içeri geçmişlerdi. Jungkook ise galiba biraz üzülmüştü yıllarca kendi bolluk içinde yaşarken kız kardeşinin böyle bir yerde yaşaması mantıklı gelmiyordu.

"Biz aslında seninle konuşmaya geldik"
Sessizliği Jimin bozmuştu.

"Biz aslında.. Bu nasıl söylenir hiç bir fikrim yok ama... Biz kardeşmişiz Ryujin"

Duyduğu şeyle Ryujin'in gözleri kocaman açılmıştı. Jimin içinden ne kadar da benziyorlar diye düşünmeden edemedi

"Biliyorum bu sana belki de inandırıcı gelmedi ama elimdeki mektubu babam yazmış yani babamız orda da öyle yazıyor"

"B-ben yani bilmiyorum. Evet geçen günlerde babamı kaybettim ama bir kardeşim olduğunu bilmiyorum."

"Şimdi senden istediğim benimle gelip, beraber yaşamamız"

"Ben yapamam olmaz"

"Bak Ryujin şu an ikimizin de birbirimizden başka kimsesi yok lütfen. Hem babamın son isteği de buydu. Lütfen kırma beni"