Tekila'nın arka kapısından kimseye görünmeden çıktım. Burası biraz ıssız bir sokaktı in cin top oynayan cinsten bu izbe yerden kurtulup caddeye çıkmak için adımlarımı hızlandırdım. Fakat ben sokağı bitiremeden önümde yapılı ızbandut kılıklı üç kişi belirdi.
Ne olduğunu anlamadan sağ taraftan yoluma devam etmek istediğim de sağ da ki kişi önümü kesti aynı şekilde sol tarafta olan kişi de önümü kesince sinirlerim bozuldu. Ellerimi yumruk yapıp sakin bir şekilde kalmaya gayret ettim. Sakin olmalıyım çünkü üç kişiye kafa tutarsam buradan sağ çıkamazdım.
Her ne kadar kendimi savunacak kadar boks ve savunma hareketleri bilsem de üç kişiyle daha önce hiç dövüşmedim ve açıkçası içten içe korkuyordum. Babamdan dayak idmanım vardı sağ olsun ama onun iki katı dayak yemek sanırım benim ölümüm olurdu. Sakince nefeslendim.
"Hayırdır? Siz kimsiniz de yolumu kesiyorsunuz." diye sordum. Ortada ki kişi öne çıktı.
"Sana bir arkadaşın selamını getirdik kendisinin sana çok selamı varmış." tek kaşımı kaldırarak düşündüm. Hangi pisliğin adamı olabilir ki bunlar. Benim kimseyle derdim olmazdı maçlar dışında.
"Hangi arkadaşmış bu? Selam dediğin böyle mi verilir? Çok ayıp ama." diyerek dalga geçtim. Yine aynı kişi konuştu sanırım bunların sözcüsüydü bu....
4.Bölümden uffak bir alıntı sizlerle yorum ve beğenileri lütfen unutmayalım :)
BÖLÜM YAKINDA SİZLERLE OLACAK.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
LEZÂ (CEHENNEM)
Novela JuvenilBu kitap gerçek hikayelerden beslenen bir kitap kendinizi bulmaya hazır mısınız? "Zaman biz fark etmesekte geçer, yerini yeni yaşanmışlıklara yaşanılacaklara gebe olarak bırakır. Belki de yeni acılar, yeni mutluluklar keşfetmeye. Ama hiçbiri zaman...
