Kiedy otworzyłam drzwi mojego domu, psy od razu do mnie podbiegły, radośnie szczekając oraz machając ogonami.
– Cii, cicho bądźcie – szepnęłam i uklęknęłam, aby je pogłaskać. One jednak zaczęły wyć i skakać. – Cii!
Nie chciałam dawać rodzicom znać, że już wróciłam do domu, ponieważ zaczęliby zadawać mi milion pytań na temat tego, jak było w szkole.
Drzwi ponownie się otworzyły, przez co zacisnęłam powieki.
Miałam przerąbane.
Mama przyszła do przedpokoju, a tata wrócił z pracy.
– Cześć, kochanie! – zagruchała kobieta oraz mnie przytuliła, na co przewróciłam oczami z uśmiechem. – I? Jak poszło? Rozmawiałaś z nim? Na pewno nie chcesz, żeby tata go pobił?
– To było nieporozumienie. Producenci zmontowali dwie oddzielne rozmowy.
Na te słowa mama się uśmiechnęła.
– To dobrze. Czyli ja nie będę musiała go pobić.
Byłam bardzo podobna do mamy, wręcz identyczna. Po tacie odziedziczyłam jedynie brwi. Moja mama miała dość „krzaczaste" brwi, podczas gdy ja nawet nie musiałam regulować moich. Były one w kanonie idealnych.
Moja mama mówiła, że kiedy byłam dzieckiem, ludzie brali mnie za lalkę. Dopiero kiedy zaczynałam płakać, zaczynali wierzyć, iż jestem żywym stworzeniem, co było dość niepokojące.
Cóż mogę powiedzieć? Armeńskie bobasy już takie są.
– Mamo? Mogłabym w piątek wyjść z Cat i Jade?
Moi rodzice wymienili spojrzenia, w ten sposób się porozumiewając.
– Gdzie?
– Do nowej miejscówki z karaoke.
– Możemy przyjść was pooglądać? Przysięgam, będziemy cicho – odezwał się mój tata. Parsknęłam śmiechem.
– Jasne.
– Tak! – Oboje wykrzyknęli i zaczęli się całować, nim ucałowali moje policzki.
Skrzywiłam się z obrzydzeniem, a następnie spróbowałam odwrócić głowę, ale moja mama mi na to nie pozwoliła, ciągle składając pocałunki na mojej buzi.
– Dobra, przestań – mruknęłam, odpychając od siebie jej twarz.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
– Postaraj się rozluźnić. Wszystko będzie dobrze – powiedział Andre z karaibskim akcentem.
