ELECTRIC TOUCH ━ BECK OLIVER

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

                – Wzywam panią Valentine na świadka – ogłosiła sędzina, a na wspomnienie swojego nazwiska Cat podniosła wzrok znad naszych splecionych palców. Ścisnęła moją dłoń, nim udała się w odpowiednie miejsce. – Słoneczko, mogłabyś mi powiedzieć, kiedy ostatnio jedliście obiad całą rodziną?

Głos kobiety stał się delikatniejszy, gdy zauważyła, że Cat jest na skraju płaczu. Oparłam głowę na ramieniu mojego taty, natomiast mama ucałowała mnie w skroń i wyszeptała, że wszystko się ułoży. Od czasu mojego ostatniego ataku bacznie mnie obserwowała.

– Nie jedliśmy razem obiadu od czasu moich dwunastych urodzin, wysoki sądzie – odpowiedziała, patrząc na sędzinę szczenięcymi oczami.

– Interesujące – mruknęła. – Pani Zoey Leondias, proszę o powstanie.

Moje serce na moment przestało bić. Co? Nie było mowy o tym, bym jakkolwiek zabierała głos.

– Spokojnie – szepnął jeden z naszych prawników, gdy wstałam. Mój tata posłał mu spojrzenie. – Po prostu mów prawdę.

– Czy to prawda, że utrudnia pani Catarinie kontakt z rodziną od czterech miesięcy?

Jej słowa mnie skołowały. Prawdziwe imię Cat brzmiało Catarina, jednak czasem nazywałam ją Catherine, ponieważ gdy poznałyśmy się w dzieciństwie, nie potrafiłam tego wymówić i tak jakoś zostało.

– Nie, wysoki sądzie.

– Czyli sugeruje pani, że moi klienci kłamią?! – krzyknął na mnie ich adwokat, przez co aż odchyliłam się zszokowana.

– Tak, dokładnie. Wysoki sądzie, razem z moimi rodzicami dopiero dwa miesiące wróciliśmy do miasta. Wcześniej przez rok nagrywałam film w Dubaju – wyznałam. – Przez dwa miesiące próbowałam zdecydować, czy w ogóle przyjąć tę rolę. Wtedy Cat miałaby zostać sama, a to ani trochę mi nie odpowiadało.

Ich prawnik posłał mi spojrzenie spod byka, po czym spuścił głowę.

– Catarino, ma pani szesnaście lat, czyli nie jadła pani nic w domu od czterech lat? – wtrącił mężczyzna, próbując jakoś uratować swoich klientów.

Cat pokręciła głową.

– A co z pieniędzmi? Dostaje pani kieszonkowe, prawda?

Niepewnie przytaknęła.

– Ale...

– Tyle wystarczy.

– Chcę usłyszeć resztę – wtrąciła pani sędzia. – Mów dalej, kochanie.

– Prosiłam ich o pieniądze na jedzenie, jednak ich nie dostałam, dlatego w tym celu ukradłam im kartę. Wtedy miałam czternaście lat, więc nie wiem, czy to ma znaczenie. Ale od tamtej pory dostaję jedzenie i kieszonkowe od Mamy Bambi i Papy Kingstona.

Jeden z naszych prawników wstał, by pokazać sędzi dowody. Moi rodzice na bieżąco wpłacali pieniądze na jej kartę płatniczą, a każdego dnia Klaus, jeden z naszych kierowców, przywoził jej świeże jedzenie.

– Czy mają państwo jakieś wytłumaczenie, dlaczego córka jest tak zaniedbywana? – zapytała sędzina, oglądając wszelkie dowody.

– Wysoki sądzie, mamy syna, który jest chory psychicznie...

– Nie! Nie obchodzi mnie to, panie Valente. Chcę tylko poznać powód, a nie słuchać wymówek! Choroba jednego dziecka nie jest powodem do zaniedbywania drugiego.

– Z mężem ostatnio przechodzimy trudniejsze chwile...

– Od czterech lat? – dopytała sędzina. – Kłócą się państwo przy dziecku? Zaniedbują córką? Oczywiście.

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

                Po dziesięciominutowej przerwie zostaliśmy ponownie wezwani na salę sądową i znowu nakazano nam „powstać" podczas wejścia sędziny. Serce biło mi z niebotyczną prędkością, a dłonie były spocone.

– Cisza! Rada przysięgłych podjęła decyzję. Ponownie przyjrzałam się tej sprawie i nie wiem, z jakiego powodu nie została ona jeszcze rozstrzygnięta – warknęła kobieta w stronę państwa Valente. – Zakończmy to. Wyrok jest na korzyść państwa Leondias, od teraz przejmują państwo pełną opiekę nad Cateriną Valente.

Wszyscy zaczęliśmy piszczeć i się przytulać, zanim ponownie usiedliśmy.

– Anonimowa osoba dostarczyła kolejny dowód. Państwo Valente zostają skazani na siedem lat pozbawienia wolności za znęcanie się nad dzieckiem.

Moi rodzice sapnęli i wstali w tym samym momencie, w którym sędzia pokazała wszystkim zdjęcie. Cat spuściła wzrok, a ja szybko na nią popatrzyłam. Owinęłam wokół niej ramiona, opierając podbródek na jej barku. Ona z kolei ścisnęła materiał mojej koszulki w pięści, słuchając, jak jej mama zaczyna krzyczeć na ochronę. Przyłożyłam dłoń do jej ucha, aby trochę wyciszyć te dźwięki.

Catarina Valentine oficjalnie była moją siostrą.