The Light of Midnight (BxB)

Chapter 4

"Let's go home?" He said. It has been half an hour since we finished our meal. We just stayed here for a little bit longer to capture the beauty and peace of the night. Gusto ko pang manatili nang mas matagal pa kaya lang ay lumalalim na ang gabi at kailangan na rin namin na umuwi. 

"Let's go home." I replied. Tumayo kami parehas at inayos ang aming mga sarili mula sa pagkakaupo sa sahig. Iniligpit na rin ang aming mga pinagkainan at sabay na nagtapon sa basurahan na malapit. 

"Hatid na kita, baka wala ka nang masakyan."

"Dito ako sa loob ng campus nagdo-dorm." Napakunot ito ng noo na tila ba may iniisip muli kaya ito nagsalita. 

"Saan ka pumunta kahapon kung gano'n? Nagpanggap ka lang?" 

"I just bought my dinner. Tinatamad na akong magluto dahil anong oras na." 

"Okay, I'll tell Mommy to cook for you tomorrow nang sa gayon ay hindi pagkain sa labas ang kinakain mo." 

"You don't have to do that. It's just for a week that I'll be taking out foods. Sa susunod na linggo ay babalik na ako sa dati." 

"Then, I'll just do it for the whole week. Huwag ka nang makulit, River. Sabay natin na kakainin 'yon para hindi ka mahiya." 

"Tsk." I said as I sigh in defeat. Wala na akong magagawa pa at pagod na rin akong makipagtalo kaya bahala na siya sa buhay niya. Malaking tulong naman ito sa'kin kaya tatanggapin ko na rin. Paubos na ang allowance ko at simula nang umalis ako ay hindi ko pa nakakausap muli ang aking mga magulang.

Sabay kaming naglalakad patungo sa daan na maghihiwalay sa daan para sa parking at daan para sa mga dorm, pero laking gulat ko dahil nang liliko na ako patungo sa lugar ko ay nakasunod pa rin ito. 

"What are you doing?" I still asked even though I already know what he's up to. 

"Walking you home. Why?" 

"It's already late. Umuwi ka na, kaya ko ang sarili ko." 

"I know, gusto ko lang malaman kung saan ka nakatira." 

"Para ano? Umakyat sa bintana ko tuwing madaling araw at bulabugin ako? Huwag na lang." 

"Nadali mo, River. Galing mo talaga, kiss mo nga ako!" Sabay hinto nito at lapit nito ng pisngi sa'kin. 

Iniwan ko itong mag-isa at tuluyan na akong naglakad dahil tanaw ko na ang building ng aking dorm. "Umuwi ka na, anong oras na oh!" 

"Sige. I'll see you tomorrow, River." 

"Chat me when you get home." I unconsciosuly said. Fuck it! Agad na nakangiti itong lumingon sa'kin at bakas sa mukha nitong ang saya. Patawad nalang dahil kaya kong tigilan ang mga ito bago pa man din siya mag-isip ng kung ano-ano. "Don't make a big deal out of it. I'll always tell this to my friends." 

Ang kaninang ngiti ay mas lalo pang lumawak at doon ko napagtanto kung ano muli ang bintawan kong salita. Napairap nalang ako rito at doon ko na siya tinalikuran at tuluyan nang pumasok sa loob ng aking dorm.

I smile right after I turn my back on him because since the day that I moved here, I never really had any plans on making friends with anyone, but I guess I can always swallow everything that I said and enjoy every moment I have here. It's not bad. The place and the people here aren't bad, it is just me who cannot accept what my situation is right now. 

Naligo lang ako at nag-ayos na aking tinutuluyan bago naisapan na mag-aral kahit na sandali. Hindi pa man ako nakakaupo ay agad na akong nakatanggap ng mensahe.

"Nakauwi na ako, River. Thanks for today. See you tomorrow!"

Hindi ko na ito pinansin pa at mas pinagtuunan ko nalang ng pansin ang aking inaaral. Hanggang sa sumapit ang alas onse ng gabi at doon ko na napagpasiyahan na matulog gawa ng sobrang pagod ko ngayong araw. Nagtelepono lang ako bilang pampaantok at mabilis ako nitong dinapuan dahil na rin sa pag-ulan ngayon pero bago pa man ako makatulog ay muling nagpadala ng mensahe si Pierre. 

"Sorry for the late message, River. Are you allergic on something? Reply only when you can."  A text message from Pierre came. 

"I'm not allergic on anything. Thanks."  I replied. 

"Got it. Sleep well, River. Good night!"

"Good night, Pierre."  

I woke still with a rain hitting my window. It's not as intense as last night, but it is still strong. I check my Facebook page for update and it is actually a good thing because the class is already suspended. The bad thing is  that, I don't have any stocks for today. Sinabi ko pa naman sa sarili ko na bukas na ako mamimili bago umuwi galing sa welcome party para sa aming mga bagong varsity. Gustuhin ko man na magpagrab ng pagkain ay hindi ko magawa dahil masyadong malakas ang ulan, nakakaawa ang mga delivery riders. Lalabas nalang siguro ako kapag tumila na ito kahit papaano. 

Natulog muna muli ako dahil wala naman din akong ibang gagawin ngayong araw bukod sa party mamaya kung matutuloy. Masyadong napahimbing ang siesta ko at nakitang alas dyes na ng tanghali. Nakita ko na may tatlong missed call and nakarehistro sa telepono ko at lahat ng iyon ay galing kay Pierre. 

Hindi na ako nagdalawang isip pa na tumawag dito dahil sa baka may kung anong nangyari sa  kaniya kung wala naman ay papatayin ko nalang dahil wala ako sa mood saluhin lahat ng mga pinagsasasabi niya. 

"Finally!" The first thing he said on the call. 

"What?"  I said. 

"I am here outside the campus. I brought you some foods just in case haven't eaten yet. Hindi rin kasi ako pinapapasok."  Nagmamadali akong nagdamit ng pang-itaas dahil wala naman akong suot at sa pang-ibaba naman ay naka boxer brief lang ako. Kinuha ko na ang checkerd na pajama at maluwag na itim na t-shirt saka nagpatong ng gray na hoodie dahil malamig sa labas. 

"On my way." Then I ended the call. 

I hurriedly went outside the campus and saw him outside his car holding a blue umbrella on his right hand and a paper bag on his left. He's wearing a black jacket and a white graphic t-shirt on the inside and on lower part, a black jogging pants and a white crocs. 

Nakatingin ito sa kung saan kaya hindi ako agad nito napansin. Kailangan ko pang tuluyan nang lumabas ng gate para mapansin ako nito at doon muli lumabas ang ngiti na kasama ang mga mata. 

Agad ako nitong sinalubong at doon niya unang iniabot ang dalang pagkain. 

"I cooked it for you, River." The first thing he said. "I don't know what's your favorite food, but I hope you'll like it." 

"Wala bang gayuma 'to?" Seryoso kong tanong dito. Mabuti na 'yung sigurado. Mamaya ay kung ano pa ang mangyari sa'kin, marami pa akong pangarap sa buhay. 

Lumukot ang mukha nito at inirapan ako. "Ba't ko naman lalagyan 'yan? Baka mamaya nga ikaw pa ang mas patay na patay sa'kin." 

"Gusto mong bugbugin kita rito?" 

"Angas mo halikan kita e." 

"Tumigil ka nga! Sinusuguro ko lang dahil halata sa'yo na kaya mong gawin." Agad itong napakamot sa ulo at sumilay ang pagkadismaya sa kaniyang mukha. I thought that he will take it lightly because I am always like this to him. Maybe this time, I pushed him too hard. 

"Sama naman ng tingin mo sa 'kin." Umiiling nitong sabi. "Balik ka na baka lumakas pa 'yung ulan. Uuwi na ako." He did not wait for me to answer. He immediately run and went inside his car and drove away.

And I just let him. 

As much as I want to shout his name and say sorry for what I said the moment he turn his back away from me, I chose not to. Maybe because I don't want him to like me I guess? I want him to hate me because the only thing I can offer is just friendship, nothing more, nothing less. Just being friends. 

I'm straight. I only like women.