The Light of Midnight (BxB)

Chapter 1

"I want you to be my boyfriend, River Valentino Alvaro." He said with all the seriousness in his voice. 

"W-what?" The only thing I responded.

"Forget about it." Saka ito marahang tumawa. "I'm Pierre." Iniabot nito ang kanang kamay pero hindi ko ito tinanggap. How does this person knows me and why the fuck he said the shit that he had said? 

"Paano mo nalaman ang pangalan ko?" Matapang kong tanong sa kaniya. "You're creeping me out, Mister. Are you my stalker?" Dagdag ko. 

"Here is the answer to all your questions." Sabay kuha nito ng ID ko sa bulsa niya. Agad ko itong hinablot sa kamay niya at doon ako nagmamadaling tumalikod at tumungo ng locker room. Gulat ko lang dahil nakasunod pa rin ito sa'kin habang walang tigil ang pagsasalita. 

"Alam mo ba na ikaw ang unang lalaki na nagustuhan ko?"

"I don't care!" I shouted.

"But I do! I am still on the process of finding who I really am and trying to accept everything that's changing." Sa pagkakataon na matapos niyang sabihin 'yan ay nasa tabi na ako nito at sinasabayan akong maglakad. "Alam mo ba na sa'yo lang ako tinamaan? 'Yung iba sa mga kateammate natin ay matagal ko nang kilala pero hindi ko naman sila gustong maging kasintahan. Buti nalang talaga hindi ka tumabi sa daan kahapon, kung hindi ay baka hindi ako natutuwa ngayon." Mahabang sabi niya na isinasawalang bahala ko dahil masyado akong nagugulat sa mga sinasabi niya. 

Paano niya nakakayanang sabihin ang lahat ng ito nang hindi man lang nagdadalawang isip? Samantalang ako itong wala namang kahit anong nararamdaman sa kaniya ay halos mamatay na kakaisip kung bakit ganito ang nangyayari. 

"Stop bugging me! Wala akong panahon sa'yo!"

"I know, I just want to confess my feelings. Iniisip ko nga na mawawala gayong nasabi ko na kaya lang mas lalo pa atang lumala. Payag ka bang ligawan kita?" 

"No! Never! Hindi ako kagaya mo." Sabi ko at padabog na ibinukas ang pintuan ng locker room. 

"I know, pero wala namang masama if you'll choose to love, River. No matter what your sexual orientation is and how you identify and express yourself." Seryosong sabi nito pero hindi ito sapat para hindi mawala ang gulo sa utak ko dahil sa mga biglaang pangyayari. 

"I know that..." Before I finish what I am about to say, agad na itong nagsalita muli dahilan para mapatingin na ako rito. 

"Edi mahalin mo ako." Then he made a chuckle. 

I punched his stomach real hard. Gusto ko sana na sa mukha kaya lang ay halata masyado iyon. Kailangan kong magdahan-dahan sa mga ganitong pagkakataon dahil ayaw na ayaw ko talaga na magtagal sa lugar na ito. 

"Stop or else hindi lang 'yang ang matitikman mo." Then I put my ID on my bag and left him feeling hurt on what I did and said. 

Nang makalabas ako ng locker ay sakto ang pagpito ng ni Coach kaya. Hindi ko na inalala pa 'yung sinikmuraan ko at agad nang pumwesto sa pinakadulo ng pila gaya ng lagi kong ginagawa. 

"We'll do our drills today. Then, after that we'll have a two set game. I'll plan your team while you're warming up. Begin!" Sigaw ni Coach. Agad kaming tumakbo sa paligid ng gym at doon ginawa ang mga exercise na itinuro sa'min bago magpasukan. Nang matapos kami sa pagtakbo ay doon ko nakita ang paglabas ng kung sino mula sa locker suot ang jersey niya. Bahala siya sa buhay niya kung isusumbong niya ako o hindi. Masyado niyang ginugulo ang utak ko kaya tama lang sa kaniya 'yan. 

"Why are you late?" Seryosong tanong ni Coach Manuel na ngayon ay nakaassign para sa mga drills namin. 

"My stomach hurts, Coach." Sabay tingin nito nang seryoso sa'kin. Inirapan ko ito at ipinagpatuloy ang pagwa-warm up kasama ang team ko. "Naparami po kasi ako ng kain kanina." 

"Sige. Dito ka na magsimula."

"Yes, Coach." 

Laking gulat ko lang na sa akin ito itinabi ni Coach Manuel dahilan para mapatitig ako sa kaniya. This guy is really unbelievable. Pinapasakit mo ang ulo ko, gan'yan din ang gagawin ko sa'yo. 

"Kung makatitig ka ay parang gusto mo akong kainin, River. Puwede naman kaya lang ay first time ko." Ngumiti ito at itinaas nang itinaas ang kaliwang kilay. 

"The fuck? Kilabutan ka nga." Tumawa lang ito at muling ipinagpatuloy ang ginagawa. 

 I cannot function well during those warm-up that we did. I don't know why? I am not even sure because I always look at him and he's not looking back. Hindi nga rin siya nagsasalita sa mga pagkakataon na iyon. Masyado itong pokus sa ginagawa na kabaligtaran ko. 

"All right!" Sabay pito ni Coach Galvez. "Thiago, Kyle, James, Noel, George at Pierre kayo ang unang team. Ang makakalaban niyo ay sina Henry, Jacob, Eric, Albert, Mark, at River. We'll begin in five, get ready." 


The game had already started. The only one who's seating is Albert and George while the rest of us are playing against the each team. Nararamdaman ko na sanay na 'yung kabila sa isa't isa dahil naririnig ko na rin dati na silang magkateam hindi gaya sa'min na kami lang nung Thiago ang bago kaya nangangapa pa kami. Pero kahit na gano'n ay hindi naman nagkakalayo ang score namin, lamang lang sila ng limang puntos nang matapos ang unang set at ngayon na nasa kalagitnaan na kami ay gano'n pa rin. Umaabante pero hindi natitigil. 

Hawak ko na ngayon ang bola at napansin ko kung sino ang humahabol at gumagwardya sa akin kaya mas lalo kong pinag-igihan ang pag-lalaro at mas binilisan ang pagtakbo nang hindi maagaw sa'min ito. Malapit na ako sa ring at kasunod ko langs siya. Pero bago ko pa man maishoot ang bolo ay natapal na kaagad ito kaya inis ko lang dahil pagkakataon na sana para maging tatlo nalang ang lamang nila. 

Agad kong nakita na nakipag-apir 'yung panget na 'yon sa mga kateam niya sabay tingin sa'kin nang nakangisi at kumindat pa. Kadiri parang tanga. Inirapan ko lang ito at sinabi sa sarili na bumawi nalang sa susunod kaya gano'n ang ginawa ko nang maibigay na sa'kin ni Henry ang bola. 'Yung panget pa rin ang nakasunod sa'kin pero hindi gaya ngayon ay mas aware na ako sa gagawin niya kaya nagkunwari akong tinira ang bola at gaya ng inaasahan ay tumalon ito para matapal, pero agad akong tumalikod at idinakdak sa harapan niya ang bola bago ito muling inirapan. 

"Lakas mo, pakiss nga!" He formed his lips in a pout and came right into me, but even before he step his foot, I immediately shoved his face and run towards the other half of the court. Hindi ko alam kung saan nakakakuha ng lakas ng loob ang isang 'to dahil grabe ang inis na nararamdaman ko rito. Kakakilala lang namin kanina, wala nga akong ideya sa kung sino siya pero ang kapal ng mukha niyang maglalapit sa'kin. 

Ilang segundo nalang ang natitira at nasa panget ang bola. Lamang nalang sila ng isang puntos at kung maititira namin ito kahit sa dos ay tiyak na panalo na kami at wala akong ibang gustong gawin kung hindi ang makuha iyon. 

My heart is already on set of winning. I don't even care if who's the one who has the ball. All I want is to win. Good thing that it is him who has it. I can shove it to his face how I don't like him, his presence, his whole existence that's colliding into mine. 

As I am running my way towards him, a thought came into my mind making me shiver, because of how I thought of those things to him. 

"I will surely chase this man in the corridors anywhere in the school just for me to say how much I admire him."

"Shit!" I said. 

He looked at me with a question on his face and I looked back at him. Everything went slow during those last seconds that we had. My heart skipped a beat and I don't know why. I just want to look at his serious face and all those little things that didn't really matter. The way his hair sway because of how he runs, those muscle that flexing as he is dribbling the ball, and the way his sweat flow through his temple down to his cheeks. After that small time of noticing everything, I looked back again into his eyes and saw that there's something in it that's making me want to look at to before dawn until after dusk.

Shit, just shit! 

I immediately shrug my thoughts and let myself focus on what I want to achieve and that is him... losing. 

I jumped immediately so I can dunk the ball into the ring and that's what he also do, he jump so he can stop me from shotting it, but I guess it is too late for the both of us.

Our bodies collide making me feel unfamiliar and uncertain with what I am feeling during the impact. This is the closest one that I have been with people as far as I can remember. When I am in a bar, I never let other people touch me as close as this, even my friends. Maybe a simple hug will do when greeting them, but not the point where all of the parts of my body is touch him as he is to mine during the clash. 

"Pierre!" I shouted once we both fell into ground making me loose my consciousness for a while.  



---
Hello! I made some mistakes regarding the timeline between The Light After Dusk and into this one. I might suggest that do not mind nalang yung timeline ng The Light After Dusk because as much as I want to fix it, medyo magugulo na 'yung story kung gagawin ko pa, masyadong malaki yung changes na gagawin kaya follow this one na lang for the sake of the story. I'm really sorry for the confusion. I really took note of including it kaya lang hindi pala tama 'yung alam ko kaya nagkagulo. 

Let's just focus on this one and think that I never did something wrong lol

Thank you for understanding! Ingat.