Gevallen voor Em

Waar is ze? (N)

POV Natasha

Ugh. Dit gaat een zeer lange dag worden. Mijn hoofd doet zo'n pijn! Misschien toch dat drankje teveel genomen gisteren. Hopelijk merken de leerlingen op school er niets van. Ik moet me nu ook echt gaan haasten om niet te laat te komen.

De bel gaat wanneer ik de klas kom binnenrennen. Net op tijd, yeas! De leerlingen van de eerste klas komen rustig binnen gewandeld. Ik heb niet veel zin om echt les te geven, steek het op de zeurende pijn. Ik geef ze dan maar een opdracht waaraan ze in de klas kunnen werken en thuis mogen afmaken, zo moet ik zelf niets zeggen. Om zeker te zijn dat ik geen zeurende leerlingen aan mijn bureau krijg, heb ik gekozen voor een simpele taak. Het lijkt nog goed te werken ook, iedereen begint mooi aan zijn taak te werken en laat me met rust. Mijn taktiek werkt voor zowat elke klas die vandaag van mij les krijgt. 'Mooi zo' denk ik bij mezelf.

Er zijn al enkele groepen gepasseerd en tot nu toe heeft nog niemand een opmerking gemaakt over mijn kater. Gelukkig. Ben ik zo goed in het verbergen of zouden ze er gewoon geen fuck om geven?

Mijn mentor klas komt aangelopen. Ze komen een voor een rustig binnen en nemen plaats achter hun tafels. De laatste van de groep sluit de deur en doet mijn wenkbrauwen fronsen. Ik speur nog even door het lokaal maar mijn gedachten worden snel bevestigd als ik Emma niet kan spotten. Ze is niet hier...

"Is iedereen binnen?" Vraag ik nonchelant, luidop aan de groep. Enkele jongeren knikken met hun hoofd bevestigend.

"Iemand die weet waar Emma uithangt? Is ze aanwezig vandaag" Vraag ik terwijl ik wijs naar haar lege stoel. Ze bekijken me allemaal in stilte aan en zeggen geen woord. Tot een van de leerlingen zijn hand opsteekt. Ik geef hem een toestemmend knikje.

"We hebben Emma al een ganse dag niet gezien. Ze hebben vanmorgen in de eerste les gezegd dat ze voor de rest van de week afwezig zou zijn" Mijn gemoed zakt me in de schoenen en een gevoel van bezorgheid neemt plaats. Ik probeer mijn uitdrukking zo neutraal mogelijk te houden maar ik maak me oprecht zorgen. Waar zou ze zijn?

Ik laat ook deze groep aan een opdrachtje beginnen rond zelfreflectie. De perfecte manier om enkele van hen nog beter te leren kennen.

"Wanneer jullie klaar zijn mag je je opstel op mijn bureau leggen en vertrekken, indien je niet klaar raakt tegen dat de bel gaat maak je het af tegen volgend mentor moment." Zeg ik waarna ik plaats neem achter mijn bureau. Ik kijk nog even rond in het lokaal en zie iedereen gretig starten aan de opdracht. Ik laat een zachte zucht en leun achteruit in mijn stoel.

Waar zou Emma nu toch zijn? Zou ik me wel zoveel zorgen moeten maken over een leerling? Ze zit in mijn mentor klas dus het is ergens mijn verantwoordelijkheid om te weten wat er speelt. Ik wil dat mijn leerlingen zich goed voelen. Ik hoopte ze vandaag na de les aan te spreken over wat er gebeurd is, maar nu ze er niet is... Ik wil zo graag weten wat er allemaal speelt. Ik heb zo een buikgevoel dat er meer speelt.

*

Middagpauze. Ik heb niet zo'n in in praten met collega's of studenten, en de honger is ook best ver zoek. Die zeurende pijn is al wat geminderd, maar nog duidelijk voelbaar. Ik blijf dan maar in m'n lokaal zitten, leg mijn voeten op m'n bureau en schuif een beetje onderuit in m'n stoel. Ik neem m'n gsm en begin wat te scrollen op instagram. Becky is getagged in enkele foto's, het lijken wel foto's van de poolparty. Ze zijn gepost door die William-gast. Ik kan het niet laten en scroll door de foto's. Er zitten erg leuke foto's tussen. Na wat scrollen kom ik een foto van mezelf tegen. Fuck, ik ben vergeten te vragen om geen foto's van mij online te zetten. School verbiedt ons niet om uit te gaan, maar ze verwachten toch wel dat je een bepaalde voorbeeld functie hebt, niet dat ik veel verkeerd doe op de foto. Al zal een plaatje van mij in bikini een beetje te interessant worden voor die jeugdige pubers in mijn klassen. Ze staren nu al regelmatig naar mijn kont of decolté heb ik recent gemerkt. Ik wil niet weten wat ze met zo'n foto zouden doen. Daarnaast heb ik liever niet dat leerlingen weten naar welke feestjes ik ga, ik kom ze liever niet tegen tijdens het uitgaan...

Al had ik met Emma dat gevoel niet... Iets zorgt ervoor dat ik haar niet zozeer zie als een van mijn leerlingen. Misschien komt het doordat ik haar gezien had in de club voor we elkaar op school zagen. Of gewoon door hoe ze zich gedraagt. Ze is niet zoals de rest van haar klas. Ze lijkt zoveel volwassener. Matuur. Ik weet niet hoe het uit te leggen. Het stoort me gewoon niet zo denk ik.

Ik klik op William zijn profiel en scrol opnieuw door wat posts tot ik een foto van Emma zie. Ze zit aan de rand van het zwembad, water lopend van haar atletisch gebouwde lichaam. Ze ziet er goed uit. HOT is niet mistplaatst. Of misschien wel? Zou ik dat wel mogen denken over een student van me? Ik blijf even twijfelend staren naar haar foto en scroll verder. Wanneer mijn vinger het scherm raakt om een scrollbeweging te maken, is er iets in mijn hoofd dat andere signalen stuurt want voor ik het weet verschijnt voor enkele seconden een hartje over haar foto. Fuck! Ik heb die post geliked. Ik gooi mijn iphone uit reactie op mijn schoot, panikerend. Fuck Fuck Fuck, wat heb ik nu gedaan. Zeg alsjeblieft dat dit niet gebeurd is. Ik kan mezelf wel slaan.

Ik neem mijn gsm terug vast en hoop bij mezelf dat dit voor een keer niet gebeurd is. Nopes. Het hartje onderaan de foto is rood gevuld. Geweldig... Ik heb haar foto geliked. Waarom toch, hoe kan ik nu zo onhandig zijn. Als ik hem nu unlike gaat het nog harder opvallen niet? Damn, dit moet zo stalkerig overkomen. Ik ga snel naar mijn feed om m'n gedachte te verschuiven maar er komen nieuwe foto's van Emma online via William zijn profiel. Ze is precies veel op feestjes, fuiven en bijeenkomsten aanwezig, maar ze heeft zo een cool vibe. Er is niet veel van die gebruikelijke teenager energie te vinden in haar voorkomen.

Een klopje op de deur breekt me uit men gedachte.

"Geen honger?" Ik kijk even op en zie Monica aan de deur staan, ze leunt ondertussen tegen het kader. Ik schud men hoofd.

"Niet echt nee" zeg ik met een zwakke glimlach.

"Alles oké met je?" Vraagt ze terwijl ze dichter naar mij toe wandelt.

"Ja hoor. Ik heb alleen de fout gemaakt om uit te gaan op een schoolavond en het was een beetje laat geworden" De hoeken vaan Monica's lippen gaan spontaan de hoogte in.

"Het feestende type hé?" Zegt ze al knipogend.

"Normaal niet echt tijdens de week... Mijn beste vriendin stond erop dat ik meeging en wou geen nee accepteren"

Ze blijft me vrolijk aankijken.

"Het ziet ernaaruit dat het leuk was!" Zegt ze grijnzend.

"Misschien een beetje té leuk" Antwoord ik snel "Zeg alsjeblief niets tegen de leerlingen. Ze zullen er te hard van genieten als ze weten hoe ik me nu voel" Monica knikt bevestigend.

"Wees daar maar zeker van! Ze zouden je dit nooit doen vergeten. Ons geheimpje" Ze plaats haar wijsvinger rechtop voor haar lippen en maakt een zacht 'shhh' geluidje.

Ik glimlach even en zie haar vertrekken. Ze heeft gelijk. Dit mag echt niet gebeuren want de leerlingen zouden dit elke dag inwrijven.

De rest van de week is rustig. Het feesten laat ik even links liggen voor nu om zeker te zijn dat ik niet nochmaals met zware hoofdpijn op school aankom!