Gevallen voor Em

Het Italiaans restaurantje

POV Natasha

De groep van Emma heeft vandaag een daguitstap. Wanneer ik vanmorgen op de parking aankwam heb ik haar nog net de bus zien instappen met de rest van de leerlingen. Ze is dus al zeker aanwezig, hopelijk komt ze strak dan ook opdagen voor de bijles. Normaal zouden hun bussen binnen een tiental minuutjes het schoolgebied moeten opdraaien, dus het kan niet lang meer duren voor ze eraan komt. Ik heb nog wat tijd. Ik plaats mezelf achter m'n bureau en open Emma's schetsboek. Ze heeft het gisteren laten vallen, toen ik vanmorgen mijn lokaal binnenkwam lag het nog steeds op dezelfde plaats als naar waar ik het geschoven had. Mijn eerste reactie bij het binnenkomen, was haar schetsboek op een veilige plaats verbergen. In mijn bureaulade, zodat niemand het zou kunnen zien. Het is zo verleidelijk om erdoor te bladeren. Ik ben benieuwd naar wat ze allemaal heeft gemaakt sinds de laatste keer dat ik erin keek. Deze meid heeft zoveel talent en ze ziet het niet eens in.

Ik leun achterover in m'n stoel, boek in de hand, bladerend door de pagina's. De schets die ze maakte van de dame, die wel heel erg op mij lijkt, staat er nog steeds in. Er is ook veel nieuw werk bijgekomen. Songteksten, gedichten, tekeningen.... Ze is zo creatief. Haar boek is zo goed las vol. Het lezen van enkele gedichten, ontroert me. Zou ze dit allemaal zelf maken?

*

Vingertoppen ontdekken,

Tintelingen door mijn lichaam,

Aanraking doet branden,

Niet langer eenzaam

*

Hoe kan iemand zo teder, zo zacht en zo lief binnenin zijn, maar zo hard, brutaal en afschrikwekkend aan de buitenkant? Misschien kan ik dit gebruiken om het ijs tussen ons te breken. Alhoewel, dat kan twee kanten opgaan. Dat kan ons ook net verder uit elkaar drijven.

Bij het buiten kijken zie ik de schoolbussen stoppen op onze parking. Emma stapt uit en wandelt, zonder enige aandacht voor haar omgeving, richting gebouw. Ik draai me om zodat ik een goed zicht heb op de deur. Ze zou nu elk moment moeten binnenkomen. Luid getril van mijn smartphone trekt mijn aandacht. Becky.

"Hey babe, Wat scheelt er?"

"Waarom heb je met niet gezegd dat je vorige week William gesproken hebt? Hij had ons blijkbaar uitgenodigd voor een exclusief feestje?" Ik wist dat Becky het vroeg of laat zou te weten komen. Blijkt dus eerder vroeg te zijn.

"Het spijt me Becks, ik ben 't vergeten te zeggen" Een leugentje om bestwil kan af en toe geen kwaad.

"Wat deed je eigenlijk bij hem thuis?"

"Schatje, ik heb geen tijd om nu een heel gesprek te voeren, een van mijn studenten gaat elk moment binnenwandelen voor een bijles. Babe, ik zie u graag, maar ik moet nu echt gaan. Ik bel je vanavond oké?" Nog voor ik antwoord krijg, leg ik af. Niet veel later hoor ik voetstappen op de gang, het geluid wordt zachter en zachter. Toch maar even gaan kijken. Bij het openen van de deur is niemand te zien. Ik steek men hoofd door het deurgat, kijk rechts. Niemand. Ik draai m'n hoofd en zie op het einde van de gang Emma nog net door de deur naar buiten glippen. Stond ze net voor mijn deur en is ze terug vertrokken? Ik wil haar achterna gaan, even horen wat er net gebeurd is. Waarom ze zich bedacht heeft. Ik voel een hand op mijn arm, iemand trekt me met lichte druk terug.

"Hey, wat doe jij hier nog op dit uur?" Wordt er me gevraagd. Ik herken die stem. Ik draai me om en krijg meteen gelijk, Ik sta oog in oog met Monica.

"Oh, hey Monica, hoe gaat 't met je?"

"Goed, en met jou?" Vraagt ze met een lachje

"Dat gaat wel, ik was eigenlijk op Emma aan het wachten. Ze had vandaag haar tweede bijles"