Gevallen voor Em

Eerste les Engels (E)

POV Emma

Vandaag liep mijn ziektebriefje af, gedaan met chillen. Ik ben klaar om terug naar school te gaan. Eigenlijk, klaar is niet het juiste woord. Ik ben nog steeds niet klaar om Natasha onder ogen te komen na wat er vorige week allemaal is gebeurd.  Ik ben in de tussentijd naar wel wat feestjes van Will geweest. Het was een zotte tijd... En ik weet dat dat van m'n gezicht af te lezen valt. Ik zie er zo moet uit, eigenlijk zelf meer kapot of op... Gewoon op. Ik heb hetzelfde energie niveau als een met valium gedrogeerde luiaard. 

Een geweldig bed ter beschikking hebben is zalig, maar helpt natuurlijk alleen als je er ook wel degelijk gebruik van maakt... om te slapen. Als ik Will op voorhand laat weten dat ik bij hem blijf pitten, doet hij zijn uiterste best om de feestjes buiten te houden, maar spijtig voor mij was vorige week niet voorzien. Ik had vrijwel meteen en hoogdringend een plaats nodig om te slapen en ik had geluk dat mijn kamer bij hem vrij was. Ik kan hem niet genoeg bedanken om me steeds weer uit de nood te helpen.

Uiteraard heb ik vandaag Engels. Dat is de eerste échte les die ik van Mevrouw Devos krijg. Ik ben enkel de eerste dag naar school gekomen, wat van vandaag eigenlijk mijn tweede dag op school maakt... Ik had een ziektebriefje, dus ze kunnen er weinig op aanmerken. Officieel gezien was ik niet aan het spijbelen. Ik heb het gevoel, eigenlijk weet ik wel zeker dat de leerkrachten toch hun eigen idee reeds hebben gevormd over mij. Ze zullen wel allemaal denken dat ik spijbelde. Ze zijn allemaal hetzelfde, met hun niet of verbloemd uitgesproken ongezouten meningen en vooroordelen. Ik heb geen idee waarom. Toen ik meer en meer lessen begon te missen twee jaar geleden, vroeg niemand me wat er was... Ze vonden het allemaal een pak makkelijker om een label op mijn hoofd te plakken en mij ook te behandelen naar die label. Ik heb gemerkt dat, zelf nu ik terug ben, er nog niets veranderd is. 

We waggelen Mevrouw Devos haar lokaal binnen, iedereen neemt rustig plaats. Mevrouw Devos is gretig met enkele papieren op haar bureau bezig en kijkt niet een keer op. Volgens mij doet her haar niets wie er al dan niet binnenkomt.

Ze ziet er weer prachtig mooi uit, zoals altijd. 

Het zachte rumoer is gaan liggen een heeft plaats gemaakt voor een complete stilte.  Een die, langzaamaan maar zeker, het geluid van snel kloppende jongenshartjes op de eerste rij benadrukt. Waarop mevrouw Devos haar hoofd optilt. Haar ogen zoekende ruimte af met een ietwat vragende indruk. Haar blik passeert mij en komt meteen terug, om enkele tellen op mij te focussen. De verbazing verduwt de vragende indruk. Haar sierlijke wenkbrauwen schieten de hoogte in terwijl haar perfect gevormde lippen zich een beetje van elkaar scheiden, maar er komt geen geluid uit haar mond.

Ik trek mijn blik los uit deze korte staar wedstrijd en richt 'm op een lege bank een beetje verder in het lokaal hopend dat ze de les zou starten zonder meer... Dat doet ze. Een zachte zucht van opluchting ontsnapt aan me. Opletten ziet er niet in, dan maar schetsen. Ik neem voorzichtig mijn schetsboek uit men zak en laat m'n potlood zonder veel nadenken over een blanco blad glijden. Na een tijdje neem ik even een momentje om m'n werk te bekijken. De contouren van een gezicht zijn reeds duidelijk zichtbaar, dit wordt een gezicht. Haar gezicht? Het is nog niet heel herkenbaar, dat zal ongetwijfeld nog komen. 

Ik zie mevrouw Devos opstaan en tussen de leerlingen paraderen. Ik richt me terug op mijn werk terwijl in de achtergrond een ritmisch getik van hoge hakken me laat weten dat Devos nog steeds aan het rondgaan is terwijl ze zeer geboeid en met de meest verzachtende en tedere stem haar kennis doorgeeft aan de aandachtige leerlingen. Iedereen hangt aan haar lippen maar ik kan het gewoon niet, ik kan niet opletten bij haar. Ik ben volledig gefocust op mijn schets tot ik me realiseer dat het geklik op de achtergrond verdwenen is en het volume van Devos haar stem nu al enkele tellen hetzelfde volume heeft. Ze staat al een tijdje op exact dezelfde plaats, daar ben ik zeker van. Ik kijk even op, maar ik kan ze nergens zien. Het overvalt me. SHIT. Ze staat achter mij, meekijkend over mijn schouder naar wat ik aan het doen ben, haar ogen gefixeerd op mijn schets. Haar mondhoeken gaan lichtjes in een opwaartse beweging terwijl ze verder geen blijk van veranderd gedrag vertoont. Ze blijft even enthousiast lesgeven.