Gevallen voor Em

Barbecue (E)

POV Emma

"Maar waarom?" vraag ik William terwijl ik hem de trap af volg.

"Het zal je goed doen Ems. Je kan wat nieuwe mensen leren kennen, misschien zelfs nieuwe vrienden maken"

"Ik? Nieuwe vrienden maken? Echt niet... Ik zou niet weten waarom"

"Omdat je jezelf aan het verliezen bent"

"Hoe bedoel je?"

"Em" Will legt zijn hand op mijn arm. "Zet je even bij me"

"Je weet dat ik je graag zie hé?" Ik knik bevestigend. Een gesprek dat zo start kan nooit iets goeds betekenen. Hamburger methode, weet je wel? Starten met iets goed, dan kritiek geven en eindigen met iets goed zodat de kritiek minder hard overkomt. Ik weet dat hij mee graag ziet, maar zo een gesprek starten doet me enkel vermoeden dat wat nu komt wel eens iets kan zijn dat ik liever niet hoor.

"Ik wil dat je slaagt op school. Het is moeilijk bij je thuis, ik wil niet dat je omgeving ook nog eens impact heeft op je school. Ik wil niet dat je die kans laat liggen. Rondhangen met de vrienden die we nu hebben, zorgt niet echt voor een goede invloed. Al die meiden verslinden, het continue feesten, het roken, drinken en dan zeg ik nog niets over de drugs."

"Kijk naar wie het zegt" De pot verwijt de ketel in dit geval. Heel ironisch. Will heeft duidelijk ook door dat hij licht hypocriet uit de hoek komt nu want een grote grijns verschijnt op zijn gelaat. Zijn verleden was ook niet echt voorzien van rozengeur en maneschijn. Was het niet dat onze moeder zo ziek werd, zou hij nu zelf misschien ergens in een goot liggen.

"Ik weet het. En dat is exact waarom ik je er nu over aanspreek. Je hebt een kans om het beter te doen dan ik, je hebt een kans om terug de Emma te zijn die ik in het begin leerde kennen. Neem die kans, vergooi ze niet. Je was zo goed en met volle moed begonnen aan je laatste jaar. Je had je zinnen echt gezet op het halen van dat diploma. Komaan. Je weet dat ik je altijd zal steunen. Als je beslist om te stoppen met school dan zal ik er ook voor je zijn. Als je verder wil met het leven dat je nu hebt dan zal ik daar zeker niet over oordelen of je tegenwerken. Je weet dat je permanent hier mag komen werken en dat ik zelf een job voor je heb. Maar vergeet je doelen niet. Al is er slechts een klein deeltje in jou dat beter wil doen, dat voor een diploma wil gaan, al zit dat heel diep verborgen, ga ervoor! Gewoon doen. Ik zal je altijd helpen." Will is niet de persoon die zo makkelijk emotioneel wordt, maar nu hoor ik iets in zijn stem. Hij meent het goed met me. Zijn arm kruipt langs me heen en hij trekt me dicht tegen zich aan. Ik kijk hem even aan.

"Dank je, Will" Zeg ik, mijn lippen op zijn wang drukkend. Hij lacht en drukt me nog eens tegen zich aan alvorens zijn grip te lossen en recht te staan.

"En nu maken dat je klaar bent, de gasten gaan hier elk moment toekomen. Als ze er al niet zijn"

Ik loop de trap op richting mijn kamer en neem snel een douche. Will zijn woorden zwermen nog door mijn hoofd. Hij heeft gelijk. Maar dat ga ik hem niet zeggen, nog niet. Na het douchen, plaats ik me voor mij kleerkast en staar ik naar de rijkelijk aanwezige outfits. Heb ik eigenlijk nog wel kleren thuis hangen? Mijn kast hier puilt bijna uit. Dat maakt het kiezen als maar moeilijker. Ken je dat gevoel? Een overvolle kast hebben maar toch het gevoel hebben dat je niets hebt om aan te doen? Helemaal mijn situatie. Wat zou ik toch aandoen? Ik weet niet eens wie er allemaal gaat zijn zo meteen. Will had nog laten weten dat het een barbecue was, dus echt opgekleed moet ik niet zijn. Niemand wil dat zijn galakledij naar gesmoorde biefstuk riekt.

Na een lange interne discussie ga ik dan maar voor een jeans short tot net boven m'n knie met scheuren in. De scheuren zijn groot genoeg om de vorm van mijn dijen te onderscheiden van de short zelf, en om enkele tattoos te showen. Waarom zou je er laten zetten als je ze nooit laat zien? Mijn bovenlichaam wikkel ik in een lange, wit-zwart gestreepte, baseball shirt met knoopjes. De mouwen rol ik op zodat ook die tattoos nog eens wat zonlicht zien.