Gevallen voor Em

Bijles (N)

POV Natasha

We zijn alweer maandag Ik heb Becky nog niets verteld over mijn bezoekje bij William voorbije week, ze weet dus ook niet af van de uitnodiging voor het cocktail feest dat dit weekend plaatsvond. Ik heb het gevoel dat ze daar niet heel blij om zal zijn. Als ze erachter komt zal het mijn beste dag niet zijn denk ik.

Het was waarschijnlijk niet de beste beslissing om bij William langs te gaan. Hij zal zich afvragen wat ik daar deed, en waarom ik achter Emma vroeg. Zou hij weten dat ik haar leerkracht ben? Emma zal wel iets gezegd hebben nadat ik vertrokken ben. Ik snap nog steeds niet waarom ze niet gewoon tot aan de deur kwam, even tonen dat ze in orde is. Even dag zeggen, even haar gezicht laten zien. 

De bel gaat en leerlingen slenteren de klas binnen. Tot mijn grote verbazing is Emma een van hen. Ze is op school? Ik heb moeite met m'n groeiende glimlach te verbergen. Ik ben zo blij haar te zien. Mijn ogen blijven wat langer op haar plakken dan goed is. Ze draagt een gescheurde zwarte skinny jeans die de atletische vorm van haar benen omspant, door de scheuren komen kleine stukjes van verschillende tatoeages piepen. De broekspijpen rusten op Zwart-Witte, middelhoge sneakers van Nike. Een veel te grote vintage T-shirt laat genoeg ruimte zodat haar halve sleeve zichtbaar is. Het is de eerste keer dat ik zo aandachtig kan kijken. Of noem het staren. Er vallen nieuwe elementen op aan haar look, alsof ik nooit eerder zoveel details in me kon opnemen.

Haar haren zijn bij elkaar gebonden in een Messy bun. In haar hals een tatoeage. Ik zei altijd dat tatoeages oké zijn, zolang ze niet onder een shirt met lange mouwen uitkomen. Maar bij haar staat het echt goed. Stoer, toch elegant. Het is een hele fijne tekst, al sta ik te veraf om te kunnen lezen wat er staat. Achter haar oor staan nog enkele kleine symbooltjes. De lijn tekst wordt onderbroken door enkele zilveren halskettingen die in verschillende niveaus van haar nek naar beneden bengelen. Een van de kettingen is wat langer, er hangt een zilveren staafje aan waarin wat nummers gegraveerd staan dat rust op haar buik.

Het is ook voor het eerst dat ik haar stretch en piercings opmerk. Haar rechteroor steekt vol en is afgewerkt met een lange veer die ze als oorbel gebruikt.

Wanneer iedereen neerzit start ik mijn les. Zo nu en dan laat ik mijn blik rusten op Emma. En ondanks ze niet aan het opletten is, ben ik blij dat ze in m'n lokaal zit.  Ze zit weer te tekenen of schrijven. Ik zou er iets van moeten zeggen, haar laten nablijven of op z'n minst een waarschuwing geven. Als eender welke andere leerling dit zou doen, zou ik niet weten waar ik het had. Op Emma kan ik niet kwaad worden. Ik denk dat het haar helpt, dat het haar kalmeert. Wanneer ze in dat boek bezig is hangt er een rust rond haar, een soort van sereniteit.

Het lesuur is bijna om. Ik ga alvast de deur openen en tegen het deurkozijn leunen. Het moment dat mijn schouder de lijst raakt, galmt het geluid van de bel door de gangen. Zoals gewoonlijk kunnen de leerlingen niet snel genoeg vertrekken, ze vluchten weg alsof ze anders zouden vastroesten op hun stoel. Er is slechts een iemand die blijft zitten, Emma. Ze heeft pas door dat de les voorbij is wanneer een medeleerling in volle vlucht tegen haar bank knalt. Ze schrikt er vanop en kijkt even rond om te merken dat ze als laatste overgebleven is. Terwijl ik leerlingen op hun weg naar buiten gedag zeg, is Emma haar spullen aan het inpakken. Als ze richting gang komt, ga ik voor haar staan om haar doorgang te blokkeren.  Ik kijk haar streng in de ogen.

"Ga even zitten Emma" Ze blijft voor me staan, draait haar hoofd naar beneden en staart naar de grond. Ik grijp haar kin zachtjes vast en duw haar hoofd omhoog.

"Ga zitten" Mijn toon wat strenger dan voorheen. Ze slentert naar de eerste bank, trekt de stoel achteruit en laat zich erop neer zakken. Haar gedrag slaat om. Ze was net zo rustig, zo kwetsbaar. Nu gedraagt ze zich plots weer heel stoer en onverschillig, achteruit hangen in haar stoel, benen languit voor zich gestrekt. Ze probeert zich zo sterk voor te doen. Ik kijk er doorheen, het is wel schattig. Als je verder kijkt dan die stoere buitenkant merk je hoe zenuwachtig ze nu is. Dat acteren werkt niet bij me, het is gewoon voor de show. Andere trappen er misschien in, ik laat me niet zo makkelijk vangen. Het doet me zelf een beetje lachen.