Gevallen voor Em

Het Italiaans restaurantje (E)

POV Emma

Ons schooluitstapje gaat verassend goed. De kunstwerken zijn prachtig. Ik loop rond, in men eentje, onverstoord en neem mijn tijd om elk werk voldoende te kunnen bewonderen. De rest is al bezig met hun lunchpauze, ik denk niet dat ze nog terug naar binnen komen. Ik heb nog niet zo'n honger en wil eigenlijk elke minuut die ik hier kan doorbrengen spenderen aan het bestuderen van al deze meesterwerken. De rest zit liever te chillen. Bende cultuurbarbaren, ironisch dat er rond mij zo een negatieve vibe hangt en dat ik de enige ben die de schoonheid en de impact van al deze werken wil zien.

Ik ben ondertussen al in de derde en laatste hal geraakt en houdt halt voor een groot canvas dat helemaal alleen in het midden van een gigantische witte muur hangt. Belicht door een enkele felle spot, waardoor er een prachtige gloed rond het werk hangt. Ik neem een stapje terug, laat me tot op de grond zakken en blijf staren naar het werk. Het is zo helder, niet door het licht maar door het kleurgebruik. Voornamelijk witte en beige kleuren. Hier en daar een felgekleurd detail dat uitspringt. Je kan geen overduidelijke vormen definiëren, ik heb het idee dat er twee lichamen opstaan die tegen elkaar gedrukt zijn. Die elkaar aan het ontdekken zijn, het is mooi en intrigerend. Je kan er zoveel in zien. Ik laat de kunst tot me inzinken wanneer ik plots een lichte druk in mijn rug voel, iemand drukt een knie in mijn achterkant. Ik kijk op om te zien wie me wil lastigvallen. Geweldig. Monica.

"Mevrouw Green" Komt krakend over mijn lippen.

"Waarom ben je niet buiten bij de rest?"

"Ik heb geen honger en wou hier nog wat tijd doorbrengen" Ze kijkt me met een bedenkelijke blik aan, ik denk dat ze me niet geloofd. Ze zal wel denken dat ik niets geef om de kunstwerken.

"Ben je ermee aan het lachen Emma?"

"Nee, Mevrouw Geen. Ik ben er niet mee aan het lachen, ik vind dit echt een mooi werk"

"Emma, laat dat hele 'Mevrouw Green' gedoe maar vallen" zegt ze streng

"We zijn op een schooltrip, hoe wil je dat ik je noem dan?" Ik krijg een diepe zucht als eerste reactie.

"Daarvan ben ik me geheel bewust, dank u wel. Ik denk dat we al lang en ver voorbij de leerkracht-leerling relatie zijn, niet?"

"Toen was je mijn leerkracht niet, je was een leerkracht, maar niet de mijne"

"En ik ben nog steeds niet jouw leerkracht"

"Dat klopt, maar vandaag ben je wel een van de begeleidende leerkrachten, dus voor vandaag heb je toch een beetje die rol."

"Je bent altijd al een betweter geweest"

"Ik benoem gewoon de feiten, Mon"

"Em, Ik heb gehoord dat je amper slaagt voor je vakken. Waarom ben je terug naar school gekomen?"

"Ik heb men ma beloofd om mijn diploma te halen. Je kent me, als ik iets beloof... Dus ik ga exact dat doen. Een diploma halen"

"Je bent veranderd"

"Misschien..." Monica komt naast me op de grond zitten.

"Kom je mij vergezellen omdat Mevrouw Devos er niet is?" Ze schudt haar hoofd hevig en ademt heel diep uit.

"Waarom gedraag je je zo? Zo stoer, zo nonchalant, zo niet jij?"

"Hoe bedoel je?"

"ja, Ik hoor verhalen over je, over hoe je twee jaar lang niet naar school bent geweest, over je gedrag... En nu gedraag je je zo jaloers over Mevrouw Devos, ik ken..."

"Ja wat wil je? Hoe hard was jij jezelf niet aan het gooien? Je was bijna aan het smeken. Ik had een dweil en emmer nodig voor die bureau vochtvrij te maken. En over die twee jaar... Wil je echt weten wat er gebeurd is?" Onderbreek ik haar en voel mezelf feller worden bij ieder woord. Monica knikt bevestigend.