Gevallen voor Em

Schorsing (E)

POV Emma

Het is niet eerlijk. Het was niet mijn bedoeling om haar pijn te doen, ze werkte enorm op mijn zenuwen en wou mijn spullen niet teruggeven. Ik was niet van plan om haar te duwen, het gebeurde gewoon. Een reactie die ik niet kon inhouden. Ach, wie houd ik voor de gek? Ze haatte mij al veel eerder, ze heeft altijd al iets tegen mij gehad, al lang voor dit ooit gebeurde. Ze is gewoon een van die leerkrachten die mij haar zonder enige goede reden, op basis van geruchten en vermoedens. Zo veroordelend. 

Ze is op dit moment waarschijnlijk erom aan het lachen met de andere leerkrachten. Soms heb ik het idee dat ze onderling een wedstrijd hebben. Wie kan mij het meeste op m'n zenuwen werken? Ze zullen zich wel te pletter amuseren, mijn schetsboek doorbladerend, moppen maken. Ik ben zo dood, als ze echt in m'n schetsboek kijken en echt kijken naar mijn schetsen, mijn teksten... Ze gaan die schets van mevrouw Devos zien. Dat kan er nu echt niet bij. Wie weet wat ze ervan maken? Ze zijn erop uit om mij zo hard mogelijk te kloten, dit zou perfect in hun plan passen.

Als ze haar herkennen ben ik de klos. Ze zullen mij vragen om een uitleg die ik hen niet kan geven. Ze intrigeert mij, ze is lief en leuk... en Sexy en mooi... Ja, Ik heb dat net echt gedacht. De gasten in mijn klas die hun volledige vermogen spenderen aan het staren naar haar perfect gevormde achterwerk en met volle overgaven onder haar jurken proberen te gluren, bewijzen de waarheid van mijn gedachten. Ze heeft hét lichaam, ze heeft prachtige haren, een geweldige lach, ogen om in te verdrinken... Ze is gewoon perfect.

Ik heb moeite met in haar buurt te zijn, toch op momenten dat ze ook werklijk aandacht aan me spendeert. Het is een tweestrijd. Mijn lichaam reageert op haar aanwezigheid, mijn ademhaling wordt onregelmatig. De wereld rondom mij verdwijnt en mijn ogen kunnen zich geen seconde van haar schoonheid afwenden. Ik wordt zot van haar aanwezigheid maar gelijkertijd altijd aan haar zijde staan. 

Ik heb nooit problemen gehad om met vrouwen te praten, ik ben een flirtmaster. In haar buurt heb ik zelf moeite met het zoeken naar woorden en vormen van zinnen. Alsof mijn brein opgeeft. Wanneer die prachtige ogen van haar op de mijne vallen, verdrink ik in hun pracht en lieflijkheid, wat me enorm zenuwachtig maakt. Net zoals wanneer ze tegen mij praat, de zorgzame en charmante toon in haar stem. Alsof ik vergeet hoe ik mens moet zijn. Ik kan er geen stempel op plakken. Ik heb me werkelijk nog nooit zo gevoeld. Ik probeer die gevoelens te onderdrukken, van tijd lukt me dat. Al gebeurd dat vaker niet dan wel.

Ze is mijn leerkracht, ik moet een manier zoeken om met mijn gevoelens om te gaan. Wat ze ook betekenen, ik moet een manier zoeken om subtieler te zijn. 

Ik weet niet waar ik naartoe moet nu. Thuis is geen optie, niet wetend wie of wat ik daar ga tegenkomen. Ik ben sterk genoeg om dat nog naast me neer te leggen. Stel dat hij thuis is, uitleggen waarom ik geschorst ben zal hem aan zetten tot het uiten van woede. Daar heb ik nu geen zin in. Misschien moet ik naar Will gaan. Het is dat of rondhangen op straat. Ik vertrek op school met m'n rugzak over een van m'n schouders gegooid en begin te wandelen. Ik neem niet de kortste weg, even mijn gedachten verzetten. Oortjes in, muziekje op en genieten van de frisse lucht. 

Ik ben al een tijdje aan het wandelen want het is donker wanneer ik bij Will aankom. In eerste instantie is hij heel bezorgt. Ik leg hem alles uit en al snel verandert zijn bezorgdheid in begrip. Ik heb zoveel geluk met hem. 

"Je weet dat je hier altijd welkom bent" laat hij me weten.

"Ja maar ik wil overdag niet in je weg lopen" Een glimlach verschijnt op zijn gezicht.

"Dat weet ik toch. Weet je wat? Als je overdag in de weg zou lopen, zet ik je wel aan het werk. Ik kan wel wat helpende handen gebruiken. Je bent trouwens nooit een last, dat weet je goed genoeg. Chillen, helpen,... Maakt niet uit. Je bent hier thuis." zegt hij me nog.

Ik ben hem zoveel verschuldigd. Will doet zoveel voor me. Opnieuw. Ik weet niet wat ik zonder hem zou doen. 

"Je bent geweldig, bro!" 

Ik geef hem nog een vuistje en loop richting m'n kamer om mezelf op m'n bed te gooien. Starend naar het plafond nemen mijn gedachten weer de vrije loop. Hopelijk krijg ik mijn schetsboek terug zonder dat iemand er in kijkt. Dat idee moet al snel plaats ruimen voor een prachtige verschijning. Mevrouw Devos.