Gevallen voor Em

De volgende dag (N)

POV Natasha

Ik lig al enkele minuten naar het plafond te staren, zo stil mogelijk. Tie ligt nog steeds naast me. Eerder op me. Een been over de mijne, haar arm op mijn borst, haar gezicht in mijn nek geplant. De klok geeft drie uur aan. We hebben toch 6 uur geslapen. Voorzichtig probeer ik mezelf onder Taylor uit te halen. Het kost me alle moeite van de wereld om haar niet wakker te maken. Ik grijp snel een kamerjas en baan me een weg naar de keuken. Het is nog akelig stil, iedereen ligt duidelijk nog goed te slapen. Normaal zet ik als muziek op, al dansend en zingend wakker worden zorgt voor een goede energie boost.

Vandaag lijkt het me slimmer om voor de zachtere aanpak te gaan. Ik zet een grote kan koffie en schenk wat uit in tassen. Met een gevuld dienblad vol tassen koffie ga ik richting de eerste kamer. Becky. Ik klop zachtjes op de deur en open ze enkele seconden later wanneer ik nog geen reactie heb gekregen. Ze slaapt nog. Ik zet het dienblad even aan de kant en zit naast haar op bed.

"Goed geslapen Becks?" vraag ik terwijl mijn hand liefelijk over haar arm wrijft. Ze wordt stilletjes aan wakker.

"Hoe voel je je?" Een wel erg onnodige vraag. Door naar haar te kijken kan ik al zeggen dat ze zich super slecht voelt. Ze was zo dronken vanmorgen dat ze zowat flauwgevallen is en meteen is overgegaan in een diepe slaap. Ze herinnert zich waarschijnlijk niets meer.

"Echt slecht"

"Ik heb koffie voor je bij. En wat pijnstillers. Er staat al een flesje water op je nachtkastje voor de pilletjes. Neem ze in en neem een douche. Dat zal je goed doen." Ze reageert met enkel te knikken en legt zich terug achteruit met beide handen naar haar voorhoofd grijpend. Ik kan me niet inhouden, het tafereel dat zich afspeelt doet een grote glimlach op men gezicht verschijnen. Ze zal het nooit leren. Ik neem het dienblad weer op en ga naar de volgende kamer.

Sarah en Jolene zijn al wakker en ik gesprek wanneer ik binnenkom. Ik geef hen een koffie en ga naar de volgende. Ik klop maar krijg geen reactie, ze zullen nog aan het slapen zijn zoals Becky. Ik open de deur en sta aan de grond genageld, mond vol tanden. Ik weet niet wat ik zie. Zijn mijn ogen me aan het bedriegen? Sam ligt op haar rug, volledig naakt. Clair hangt boven haar, zittend op Sam haar middel, een been aan elke kant van Sam's heupen. Claire al even bedekt als Sam, volledig niet. Claire haar haren naar de ene kant gegooid, voorovergebogen. Haar tong rammend in Sam haar mond. Mijn brein is volledig dichtgeslagen. Geen idee wat ik moet doen. Mijn lichaam neemt dan maar zijn eigen wending en een hoest komt van diep uit mijn lichaam omhoog gekropen.

Hun hoofden draaien richting mij met een snelheid terwijl claire van Sam afrolt en ze zich samen proberen te bedekken onder de lakens. Lichte paniek in hun ogen. Beide brengen hun hand naar hun gezicht en leggen hun wijsvinger op hun lippen in een poging me duidelijk te maken om te zwijgen. Ik ben nog steeds te hard onder de indruk van wat ik net gezien heb, ik kan het niet goed vatten. Ik draai me om, wil zo snel mogelijk weg uit deze situatie maar Sam vraagt me, smeekt me om te blijven.

"Nat? Natasha? Nat komaan, alsjeblieft kom binnen. Kom even zitten. Laat het me uitleggen" Sam is als een klein zusje voor me. Ze is de jongste van onze hoop en in mijn ogen ook diegene met de meeste potentieel om carrière te maken. Ik ben ervan overtuigd dat ze advocaat of dokter of CEO van een of ander groot IT bedrijf gaat worden. Door omstandigheden heeft ze in de lagere school een jaartje moeten dubbelen maar eind dit schooljaar studeert ze af op haar 19 jaar. Dan kan ze uitkijken naar universiteiten of hoge scholen. Ik ken Sam nog niet zo heel lang, ik kwam haar tegen in een Starbucks waar ze door een puber met op hol geslagen hormonen werd lastig gevallen. Niemand greep in, ik kon het niet zo laten en ben toen tussen beide gekomen. Sindsdien komen we goed overeen en zijn we over de jaren heen zelf dichter bij elkaar gegroeid. Wat er die dag gebeurde zorgt ervoor dat ik de nood voel om haar ten allen tijden te beschermen. Ik weet dat ze oud genoeg is om voor zichzelf te zorgen, maar ik kan dat gevoel niet van me afzetten.