Gevallen voor Em

School gevecht (N)

POV Natasha

Ik denk dat Emma zich schaamt. Ik heb de grootste fout ooit gemaakt, een kamer binnengaan zonder te kloppen. Ik had moeten kloppen en wachten op een seintje voordat ik naar binnen ging. Wat dom van mij. Ik stapte binnen en zag Emma zichzelf bevredigen. Het drong niet meteen tot me door. Het waren maar een paar seconden, ik jaagde haar natuurlijk de stuipen op het lijf. Ze probeerde zich onmiddellijk te herpositioneren en te verbergen wat ze aan het doen was. Het voelde alsof ik uren naar haar zat te kijken. Ik stap snel de kamer uit, niet wetend wat ik moet doen.

Ik wil het niet nog erger maken door terug naar binnen te gaan en mijn excuses aan te bieden, dus ga ik naar de keuken. Ik kan proberen er met haar over te praten als ze komt ontbijten. Ik wil dat ze weet dat ik het niet erg vind. Het is natuurlijk. Als ik eraan denk, word ik eerlijk gezegd een beetje geil. Oh god, ik ben absoluut verliefd aan het worden op mijn student. Dit is zo fout. Ik probeer haar te vergeten, maar het lukt gewoon niet. Mijn gedachten over haar zijn zo sterk. Alles aan haar fascineert me.

Een deel van mij wil de kamer weer binnenlopen en haar vragen of ik haar een handje kan helpen. Ik heb niet het vertrouwen om dat te doen, niet wetende of ze mij ook leuk vindt. Het leek alsof we gisteren een connectie samen hadden, maar misschien beeld ik mij dingen in. Ik ben bang. Ik ben echt aan het vallen voor Em, wat al verwarrend genoeg is omdat ze mijn leerling is. Ze is een Play girl, of ze gedraagt zich zo en ik wil niet op die lijst van haar staan. Ik wil degene zijn voor wie ze de lijst vergeet, ik wil haar terug veranderen in de liefhebbende, loyale, zorgzame Emma. Ik weet zeker dat ze diep van binnen nog steeds dat meisje is.

Ik weet niet zeker hoe lang ik mijn gevoelens nog voor mezelf kan houden. Het haar vertellen is geen optie. Misschien moet ik met Becks praten, ze is altijd eerlijk tegen me, misschien kan ze me advies geven. Een geluid uit de gang haalt me uit mijn gedachten. Het is Emma.

Wat doet ze in godsnaam dat ze zoveel lawaai maakt? Ik hoor de liftdeuren opengaan en loop naar de deur, maar ik ben te laat want ze gaan al dicht. Ik zie Emma in de lift staan terwijl ze haar shirt aantrekt. Ik loop naar het raam en even later zie ik Emma beneden weglopen. 

Waarom gaat ze weg? Zonder afscheid te nemen of zo? Ik heb het echt verpest door binnen te lopen. Ik had het meteen bespreekbaar moeten maken, zodat ze zich niet zou hoeven schamen. Ik weet het niet, ik had het misschien ook erger kunnen maken. Ik voel me een beetje verdrietig. Ik heb ontbijt voor haar gemaakt en nu is ze weg. Hopelijk komt ze wel naar school. Misschien moet ik dan proberen met haar te praten. Ze moet weten dat dit voor mij niets verandert. We kunnen er op een volwassen manier mee omgaan.

Ik stop wat croissants in een papieren zak en neem die mee naar school. Ze heeft nog niet gegeten, het zou het gesprek tussen ons kunnen beginnen. Ik parkeer mijn auto en stap het gebouw binnen. De eerste les heb ik Emma's klas. Ik ben vroeg, dus ik dwaal door de school in de hoop Emma tegen het lijf te lopen. En dat doe ik, seconden voordat ik in de klas moet zijn. Ik ben een beetje verbaasd, maar blij haar te zien.

"Ik heb ontbijt voor je meegenomen" zeg ik terwijl ik haar de papieren zak overhandig.

"Je ging weg voor het ontbijt" ze neemt de papieren zak van me aan. Een groepje leerlingen uit haar klas komt van de hoek om lopen. Ze kijken naar mij en naar Emma die de papieren zak vasthoudt, niemand zegt iets, ze lopen het klaslokaal binnen en gaan zitten. Ik volg ze naar binnen en Emma blijft in de gang achter. Ik loop naar mijn bureau en tegen de tijd dat ik ga zitten, komt ook Emma het klaslokaal binnen.  Ze doet helemaal niet mee. AirPods in, krabbelend in haar schetsboek. Ze kijkt me niet aan, zelfs niet één keer. Ik probeer haar aandacht te trekken, maar ze negeert me volledig.