Gevallen voor Em

De Engelse toets missen (N)

POV Natasha

Ik heb echt een hekel aan maandagen. Een bloedhekel. Ik hou van m'n job, enorm veel. Maar er is iets met maandagen. Eigenlijk is er iets met mensen op maandagen. Mensen zijn dan soms zo onaangenaam, zo extra nors. Zeker pubers. Die denken dat plezier maken enkel in het weekend kan, dat alle leuke dingen in de week verdwijnen. Op maandag is al het leuke in hun ogen weg, want het weekend is voorbij. En puberende jongeren zijn nu niet bepaald sterk in het beheersen van hun emoties.

Vandaag zit het anders, ik kan niet wachten om op school aan te komen. Ik vraag me al een heel weekend af hoe het met Emma zou zijn. Of ze een leuk weekend heeft gehad. Ik heb haar misschien wat laat afgezet, hopelijk heeft ze nog wat kunnen slapen.

De lessen gaan vlot voorbij en de zenuwen beginnen door mijn lichaam te gieren. De volgende groep die binnenkomt is die van Emma. Ze heeft Engels vandaag, ik kijk er wel naar uit om haar te spreken over dit weekend. Leerlingen komen een voor een binnen gesijpeld en gaan allemaal aan hun bank zitten, een stoeltje blijft leeg... Die van Emma. Ze is niet komen opdagen, nog maar eens. Ik voel me triest en ben zelf teleurgesteld. Liefst zou ik nu alles laten vallen, in mijn auto stappen en kijken of alles in orde is, maar besef goed genoeg dat dat niet kan.

Ik start de les en probeer me te concentreren op de studenten die er wel zijn. Wanneer de bel gaat vliegen de boeken me rond de oren. Moesten leerlingen nog maar een tiende van hun enthousiasme bij het inpakken hebben tijdens de les zou het leven als leerkracht toch zoveel aangenamer zijn. Ze houden, iedere keer weer, een wedstrijdje 'wie het snelste de deur uit is', de snelheid waarmee ze buiten staan is bewonderingswaardig. Alsof hun leven ervan afhangt. Ze slenteren bij het binnenkomen en halen halsbrekende toeren uit om weer weg te raken. Ze zouden over de banken en stoelen springen als het sneller was. Wat is dat toch met leerlingen en dat wegvluchten op het einde van een les.

Terwijl ze zich wagen aan hun favoriete spel om als eerste op de gang te staan roep ik heb nog na.

"Vergeet de test van woensdag niet" Ik hoor nog enkele leerlingen mompelen bij hun weg naar buiten, precies of dat gaat me tegenhouden om die test af te nemen. Ik moet nog een manier vinden om dat aan Emma te laten weten. Ze kan falen voor dit vak als ze die test niet neemt.

*

De voorbije dagen zijn zo snel gegaan, we zijn al woensdag. Testdag. Ik hoop dat Emma vandaag wel komt opdagen. Ze kan niet wegblijven, ze kan school niet langer ontwijken. Zo gaat ze voor meerdere vakken falen.

Haar groep komt binnen en neemt plaats terwijl ik alle kopjes afga opzoek naar Emma. Haar stoel blijft weer leeg. Ik weet het antwoord al, maar stel mijn vraag toch alvorens de deur te sluiten.

"Is iedereen binnen?" Ik kijk even om en zie de leerlingen bevestigend knikken. Hier en daar vergezeld van een 'uhu'.

"Iemand Emma gezien?" Een van de jongens op de eerste rij steekt meteen zijn hand op.

"Ze is weer ziek" Ik snap niet waarom ze me vanuit de school zelf nooit inlichten. Ik moet het altijd van de leerlingen zelf horen, als zij het al weten, is de school ook op de hoogte. Ze brengen me wel op de hoogte voor aanvang van de lessen als het om andere studenten gaat, maar als het over Emma gaat niet. Precies of ze geven er niet om.

"Ze zal er de ganse week niet zijn, Mevrouw" voegt een andere student nog toe.

"Weet iemand wat er mis is?" De ruimte vult zich met een pijnlijke stilte. Vragende blikken schieten in het rond.

"Wel" zeg ik al zuchtend "Laten we dan maar aan de test beginnen" Ik leg op elke bank van de eerste rij een stapeltje papieren, laat de leerlingen een afnemen en doorgeven en zet mezelf aan m'n bureau.