Gevallen voor Em

Het mooiste moet nog komen (E)

POV EMMA

Dit was geweldig, ik heb de liefde bedreven met Natasha en nu liggen we in elkaars armen na te genieten van het moment dat we net deelden. Bij elke beweging die ik maak, voel ik de krassen van haar nagels op mijn rug. Die zullen wel diep zijn, maar het was het waard. Dat geldt ook voor de pijn die ik had van m'n andere wonden. Ik onderdrukte die gewoon, het kostte me zelfs weinig moeite omdat mijn geest en mijn hart te druk bezig waren met het behagen van Natasha, gevangen in het moment.

Sindsdien heeft ze nog steeds geen woord gezegd en dat maakt me nerveus. Ze ligt nog steeds bij me en heeft me vast, ze is niet weggegaan dus dat stelt me wel een beetje gerust, maar toch... ik hoop dat ze er geen spijt van heeft.

"Ben je oké?" vraag ik. Mijn woorden komen uit mijn mond terwijl mijn keel droog is van de zenuwen. Ik draai mijn hoofd naar de andere kant, me schrap zettend voor de impact van de zin die ik vrees. Ik wil niet dat ze ziet dat ik verdrietig en gekwetst ben als haar antwoord is dat ze hier spijt van heeft. Ik voel haar hoofd van mijn borst omhoogkomen en haar ogen gericht op de zijkant van mijn hoofd. Ze gaat met haar hand naar mijn kin en draait mijn hoofd.

"Waarom kijk je weg als je me dat vraagt?"

"Ik ben bang voor het antwoord dat je me gaat geven" Haar ogen worden meelevend, zorgzaam, zelfs liefdevol en haar mond verandert in een kleine glimlach.

"Maak je geen zorgen, ik voel me geweldig, je was geweldig." ' Zegt ze me geruststellend.

"Ik was niet op zoek naar complimenten... ik wil..." Ik aarzel even om haar niet weg te jagen. Ze kijkt me in de ogen en wacht tot ik mijn zin afmaak. Ik kan dit niet.

"Laat maar... ik moet naar het toilet" zeg ik terwijl ik mezelf onder haar vandaan rol. Ik sta op en loop naar het toilet in de gang terwijl ik Natasha mijn naam hoor roepen. Ik negeer haar. Zei ze dat gewoon om me te troosten? Ik was geweldig? Zoals, is dat alles? Ging dit allemaal om een pleziertje? Wat is er verdomme met me aan de hand. Dit zou mijn droomscenario moeten zijn. Seks met een mooie vrouw, vrijblijvend, de dag erna kunnen vertrekken. Dat ben ik gewend. Waarom doet het nu pijn? Waarom wil ik niet dat dit nu zo is? Ik snap het niet. Ik voel tranen opkomen maar probeer ze weg te drukken.

Ik ga terug naar Natasha's kamer en vind haar slapend. Ik zucht. Misschien moet ik het wat makkelijker maken en in de logeerkamer slapen. Na even twijfelen, niet wetend wat nu de beste actie zou kunnen zijn, trek ik de lakens over haar lichaam, stop haar onder, draai me om en ga naar de logeerkamer. Ik wil niet dat ze denkt dat ik een creep ben, en midden in de nacht bij haar in bed kruipen terwijl ze slaapt.

Ik zit op de rand van het bed, laat me achterovervallen en staar naar het plafond, denkend aan alles wat we zeiden en deden. Alle gemengde signalen. Pas als het zachtroze licht al aan de horizon opkomt, vallen mijn ogen langzaam dicht terwijl de vermoeidheid me overvalt.

Ik voel een streling over mijn arm, het is een lichte aanraking maar toch merkbaar genoeg om me wakker te maken. Ik open langzaam mijn ogen en ontmoet die van Natasha. Het besef wat er gisteravond is gebeurd dringt tot me door en ik richt je wat op. Ik kijk op de klok, ik heb ongeveer een uur geslapen, dus zo lang kan ze hier nog niet zitten.

"Goedemorgen schoonheid, Je bent gisteren niet terug naar bed gekomen... gaat het?"  Vraagt ze terwijl ze zich afvraagt kijkend naar mijn arm die ik heb teruggetrokken.

"Ja, ik ben oké" mompel ik met mijn slaperige hoofd.

"Je bent duidelijk niet in orde Em... gaat dit over gisteren?"

Zucht. Waarom moet ze het nu ter sprake brengen. Misschien moet ik doen alsof het gewoon pleziertje was en het zo laten. Ik denk dat dat zoveel gemakkelijker zal zijn dan omgaan met gevoelens en zo. Wie hou ik eigenlijk voor de gek, alsof ze ooit voor iemand als ik zou kiezen. Ze wilde waarschijnlijk gewoon haar pleziertje hebben.