Gevallen voor Em

Schoolgevecht (E)

POV Emma

Ik doe mijn uiterste best om elk contact met Natasha te vermijden. Ik kan niet met haar praten. Ze gaf me ontbijt voordat we de klas binnengingen, het leek alsof ze een gesprek met me wou aangaan maar gelukkig werden we door de andere studenten gestoord en kon ik zonder gênante preek het lokaal in slenteren.

Ik let helemaal niet op tijdens deze les. Luister naar muziek en krabbel wat in mijn schetsboek, het leidt mijn gedachten af van dingen. En op dit moment is dat precies wat ik nodig heb.

Ik voel Mevrouw Devos haar ogen op me gericht en het kost me enorm veel moeite om niet naar haar te kijken. Ik vind haar zo leuk, nu zal ze denken dat ik een viezerik ben. Mezelf bevredigen in haar appartement. Waar zat ik toch met mijn gedachten.

De bel gaat en ik ren zo snel als ik kan weg. Ik loop de gang in en passeer een groep studenten die tegen de kluisjes staat geleund. Ashley, Shirley, Alex en een paar anderen die ik niet ken.

"Hé Emma, waarom zo'n haast?" Ik stop met lopen en draai me om. Waarom praat ze verdomme tegen mij. Ze weten wel beter, ze moeten mij niet lastigvallen.

"Wat kan het jou verdomme schelen Ashley?"

"Geen zin om tijd door te brengen met je crush of ben je bang dat ze je een lesje zal leren" antwoordt ze. Ik word woedend. De bitch. Waar haalt ze verdomme de moed vandaan om zo tegen me te praten. Ik probeer mijn gevoelens te negeren, maar het lukt niet. De woede kookt op, ik haal uit naar haar en sla de bitch vol in haar gezicht. Terwijl ik mijn arm laat zakken, voel ik twee handen op mijn schouders die me naar de grond duwen en val voorover. Mijn hoofd raakt de grond behoorlijk hard. Pijn schiet door mijn hoofd. Ik wil opstaan maar dat lukt me niet.

Een voet raakt me met een gigantische kracht in mijn buik. De pijn doet me ineenkrimpen, een andere trap raakt mijn hoofd en zorgt voor een wond naast mijn oogkas, een derde trap volgt de vorige snel op, zeer gericht in mijn rug geplaatst. Ik rol me op als een baby en probeer de klappen op te vangen. Het lijkt maar niet te stoppen. Trap, na trap, na trap.

"Echt stoer, drie tegen één" roep ik terwijl ik de pijn en schaamte probeer te verbergen. Als ik om me heen kijk zie ik andere studenten om ons heen staan. Ze schreeuwen en moedigen de drie aan.

"Stoppen nu!" Ik herken die stem.... Mevrouw Devos. Het schoppen stopt. Ze stuurt de studenten weg, ik meen Mon ook te horen. Ik open mijn ogen en zie de studenten vertrekken. Mevrouw Devos knielt naast me neer. Ik duw haar weg. Ze probeert een paar keer te helpen, maar ik wil haar momenteel niet in de buurt. Ik wil alleen zijn. Dit is haar schuld. We schreeuwen tegen elkaar en uiteindelijk zeg ik haar dat ze me met rust moet laten en ren weg.

Ik voel me zo slecht. Er loopt iets van mijn gezicht, ik druk mijn hand tegen mijn hoofd en voel een stroperige substantie in mijn hand. Ik kijk ernaar, bloed. Mijn gezicht doet veel pijn, alles doet verschrikkelijk veel pijn. Ik bedek mijn neus en druk mijn neusgaten dicht zodat het bloed niet meer stroomt. Verdomme zeg. Ik haal diep adem en recht mijn rug. Dit is niet de eerste keer dat ik in elkaar geslagen ben. Ik kan dit aan.

Ik begint te lopen. Het is ongeveer twee uur wandelen naar Luca, misschien kan ik een paar dagen bij haar logeren. Het zal wat langer kosten om daar te komen met deze verwondingen, maar ik kom er wel. Ik liet mijn telefoon en mijn tas op school achter, heb geen andere mogelijkheid dan erheen lopen.

Wanneer ik bij Luca aankom, zit ze op de bank voor haar huis. Ze kijkt op als ik het tuinhekje openmaak en een piepend geluid mijn aankomst verraadt.  Eerst begint ze te glimlachen, maar dan verandert haar glimlach in een bezorgde blik.

"Wat is er met jou gebeurd?"

"Ik heb een slaapplaats nodig, kan ik hier blijven?" 

"Ja, geen probleem, is William's huis bezet?" Ik schud mijn hoofd