Gevallen voor Em

Herstellen (E)

POV Emma

Pfft, die maakt me echt gek. Waarom moet ze zo haar kamer uitkomen? Kanten lingerie en een oversized overhemd. Daagt ze me uit? Het is haar appartement en ik ben bijna een week niet uit de logeerkamer gekomen. Ze had waarschijnlijk niet verwacht dat ik in de keuken zou zijn. Ze keek ook erg verbaasd toen ze me zag. Ik trek dit gewoon niet, op deze manier kom ik nooit over mijn verliefdheid heen.

Ik stond haar gewoon aan te staren. Ze zal me wel een viezerik vinden of zoiets, als ze dat al niet deed na vorige keer. Ik heb haar nog niet eens bedankt voor alles wat ze voor me doet. Net als ik iets wil gaan zeggen, loopt ze weg naar haar slaapkamer. Ik durf haar niet te volgen. Dit is haar appartement. Het zou haar misschien bang maken.

Ik loop naar de woonkamer. In de hoek staat een gitaar op een standaard. Ik neem hem en begin een beetje te tokkelen op de snaren. Ik ben geen Ed Sheeran, maar ik kan wel een beetje spelen. Ik zit niet comfortabel met de gitaar op de bank, dus ik neem plaats in de designfauteuil die voor een groot raam staat. Als je hier zit, heb je een geweldig uitzicht. Ik begin een akoestische versie te spelen van "leave a light on" van Tom Walker. Dit nummer heeft me geholpen, net als zoveel andere nummers. Maar deze is speciaal omdat het werd gespeeld op de begrafenis van mijn moeder.

Ik begin ook zachtjes te zingen.

"The second someone mentioned you were all alone. I could feel the trouble coursing through your veins. Now I know, it's got a hold. Just a phone call left unanswered had me sparking up .These cigarettes won't stop me wondering where you are . Don't let go, keep a hold. If you look into the distance, there's a house upon the hill. Guiding like a lighthouse. It's a place where you'll be safe to feel our grace. 'Cause we've all made mistakes. If you've lost your way. I will leave the light on"

Ik voel de emoties opkomen, mijn ogen beginnen te tranen. Herinneringen schieten door mijn hoofd. Bij het tweede couplet ben ik aan het huilen waardoor ik mijn ogen sluit, mijn zang is gevuld met pijn en elk woord dat eruit komt klinkt meer beladen dan het woord ervoor. Ik laat mijn vingers op de snaren tokkelen en verlies mezelf in de akoestische klanken terwijl ik naar het volgende nummer ga. De klassiekers van Nickleback staan in mijn hoofd geprint.

"Never made it as a wise man. I couldn't cut it as a poor man stealin'. Tired of livin' like a blind man. I'm sick inside without a sense of feelin. And this is how you remind me . This is how you remind me . Of what I really am . This is how you remind me . Of what I really am. It's not like you to say sorry. I was waiting on a different story . This time I'm mistaken . For handing you a heart worth breakin'. I've been wrong, I've been down . To the bottom of every bottle. Despite words in my head.Scream "Are we having fun yet?". Yet?, Yet?, Yet?, no no"

Als het liedje afgelopen is open ik mijn ogen en kijk op door het raam. Ik schrik een beetje als ik Natasha's spiegelbeeld zie. Ze legt haar hand op mijn schouder. Ik sta op, zet de gitaar terug en veeg zo snel mogelijk mijn tranen weg. Ik wil niet dat ze me zo ziet.

"Hoelang sta je hier al?"

"Lang genoeg"

"Hoe lang?"

"vanaf toen je begon te spelen... het eerste nummer"

Ik kijk naar mijn voeten, ik wilde niet dat ze dit wist. Niemand mocht dit weten. Dit was een van mijn best bewaarde geheimen. zucht.

"Ik wist niet dat je kon spelen... en zingen..." zegt ze verbaasd.

Ik trek mijn schouders op en zeg geen woord. Ik wil hier niet over praten, niet met haar. Ik probeer langs haar heen te lopen maar ze komt dichter naar me toe en houdt me tegen door een arm om mijn buik te slaan. Verdorie, ze is best sterk.