Gevallen voor Em

Naar huis gaan (E)

POV Emma

Nadat Will ingestopt en voorzien is van water ga ik nog even naar buiten om een luchtje te scheppen. Iedereen is al vertrokken met uitzondering van mevrouw Devos.

"Ah, jij bent hier nog?" merk ik op.

"Ja, Ik weet dat iedereen al weg is maar ik wou nog even horen hoe het me je gaat. Ik wil met een gerust hart vertrekken."

"Het is oké" Ik draai me, klaar om weg te wandelen wanneer haar hand mijn arm vastgrijpt.

"Zet je even neer, alsjeblieft?" Ik gehoorzaam zonder tegenstribbelen. Een deel van mij wil zo graag bij haar zijn, een ander deel wil het nu op een lopen zetten. Ik weet niet naar welk deel ik moet luisteren.

"Waarom steek je zoveel moeite in mij?"

"Iedereen verdient steun Emma, ook jij. Misschien denk je zelf van niet, maar het is echt wel zo. Als je mentor is het mijn job om je te helpen waar ik kan. Ik wil je helpen. Ik heb het gevoel dat er iets gaande is, iets dat je potentieel blokkeert. Ik wil mijn leerlingen helpen om het beste van zich te geven, om de beste versie van zichzelf te ontdekken en zijn. Ze verdienen te worden wie of wat ze willen en ik wil daarbij helpen. Je moet beseffen dat je bij mij met alles terecht kan. Ik kan luisteren, geen vooroordelen. 't Is een deel van men job, Emma" Het startte heel beloftevol, om dan te eindigen met de job als excuus. Wat verwacht ze nu als antwoord.

"Als je wil kunnen we ook gewoon samen naar de vlammen starren. Gezellig." Zegt ze met een glimlach.

We zijn nu al een tijdje samen, in stilte naar de vlammen aan het kijken. Genieten van de rust. Ik moet toegeven dat ik haar aanwezigheid wel aangenaam begin te vinden. Al weet ik niet of ik nog veel langer naast kan blijven zitten zonder iets te doen waar ik later spijt van ga hebben. Ik heb mijn ogen al enkele keren van haar af moeten trekken, mezelf dwingen om naar het vuur te staren. Wat wil ik zo graag verdrinken in die prachtige ogen van haar.

"Ik heb je nooit echt bedankt. Dus, eum. Dank je" Zeg ik al stotterend.

"Voor wat?"

"Omdat je me geen straf hebt gegeven voor het douche incident, omdat je me niet bent gaan verklikken tijdens mijn 'ziekte', omdat... Gewoon, voor alles" Ze laat het vuur voor wat het is en legt haar focus op mij.

"Geen probleem, ik zal je niet verklikken. Ik vraag me wel af, Waarom was je aan het douchen op school?"

"Niemand gebruikt die douches, is lekker rustig?"

"Maar waarom op school? Kon je niet thuis of hier douchen?" Ik wist dat die vraag ging komen. Zou ik het haar vertellen? Ik laat me iets meer onderuitzakken in de stoel, steek men ene hand in men zak en breng met de andere m'n drankje naar mijn mond om een grote slok te nemen. Het geeft me iets meer tijd om na te denken over mijn volgende stappen. Ik raap mijn moed, gevoed door wat alcohol, bij elkaar, draai m'n hoofd weer voor me en adem nog eens diep in alvorens de stap richting het onbekende te wagen. Iemand vertrouwen.

"Hier lukte even niet. Thuis was al helemaal geen optie. Dat is het al een tijdje niet." Ik probeer nog zo vraag mogelijk te zijn. Misschien bedenkt ze zicht nog. Ik kan mijn zenuwen niet bedwingen. Mijn vingers beginnen een eigen leven te leiden, spelend met de ringen aan mijn hand staar ik terug naar het vuur. Bijtend op m'n lip om zoveel mogelijk emoties te onderdrukken, mijn ogen op het randje van wateren.

"Is het dan zo erg?"

"Niet als iedereen nuchter is" mompel ik bijna onverstaanbaar.

"Kan je dat nog eens herhalen?" Nee. Dat gaan we niet doen.

"Laat maar"

"Je kan me alles zeggen Emma" zegt ze liefelijk, haar hand heeft ondertussen zijn weg naar mijn knie gevonden. Ik denk dat ze me daarmee wil geruststellen. Ze weet niet dat haar aanrakingen me zot maken. Ik voel de warmte van haar hand op mijn huid en heb moeite met het weerstaan aan dat heerlijke gevoel. Dit kan niet. Dit zit in mijn hoofd. In een poging haar hand van me af te krijgen, schuif ik mijn voet vooruit. Mijn been volledig gestrekt. Dat was zowat de slechtste beslissing die ik kon maken. Haar hand lag op mijn knie, door mijn beweging ligt haar hand nu op mijn dij. Met een ongeziene snelheid en gepaard gaande onhandigheid spring ik recht om bijna meteen over mijn eigen voeten te struikelen. Nu maak ik mezelf nog belachelijk. Goed bezig Emma. Ugh.

"Wat ga je doen?" vraagt ze me met een eerder bezorgde uitdrukking.

"Wat maakt het uit?"

"Het is al laat, of eigenlijk vroeg ... Ga je naar huis? Of blijf je hier?"

"Ik ga naar daar waar de nacht me brengt" Een antwoord is niet nodig om te merken dat ze mijn reactie niet aanvaard. Haar gezicht spreekt boekdelen.

"Laat me je naar huis brengen" Nu ben ik even in de war. Waarom zou ze mij naar haar huis meenemen? Ze heeft mijn verwarring opgemerkt. Het duurt geen seconde voor ze haar zin herformuleert.

"Ik wil je afzetten bij je thuis. Je hebt al wast gedronken. Ik laat je zo niet rijden"

"Ik ben niet zat"

"Dat zei ik niet. Je hebt de hele avond liggen drinken, je bent misschien niet dronken maar je hebt wel genoeg gehad. Ik laat je zo niet rondhangen op straat. De school is nu nog gesloten dus daar kan je niet naartoe, zelf niet om te douchen." Haar uitspraak gevolgd door een brede glimlach.

Niet geheel overtuigd knik ik en zie haar naar binnen gaan om haar spullen te halen. Het moment dat ze door de deuren is zie ik mijn kans en zet het op een lopen. Ik ben normaal niet het type dat loopt voor haar plezier, maar wanhopige tijden vragen om wanhopige maatregelen?

Dit lijkt mijn enige kans om van haar af te raken. Ik ga echt niet naar huis nu. Bij Will kan ik op dit moment niet binnenwandelen, stel je voor dat ze daar nu staat te wachten op mij, in de hoop dat ik terugkom. Dan maar opnieuw een nachtje doorbrengen in het park. Na enkele minuutjes lopen is het wel genoeg geweest, ik vertraag mijn tempo tot wandelen.

Niet zo gek ver van William, op weg naar school is een klein parkje aan de kant van de weg. Prachtig groen in de zomer, gevuld met kleuren in de herfst. Voorzien van enkele houten bankjes. Daar kan ik gebruik van maken, ligt m'n lichaam niet op de grond. Ik laat me op een van de bankjes vallen, grijpend naar adem. Uren dansen en feesten is geen probleem, een paar minuutjes lopen en ik ben kapot. Misschien toch maar eens aan die conditie werken. Eens op adem gekomen leg ik me neer op m'n rug, voetjes mee op de bank. De straatverlichting is nog steeds aan en gooit deels een lichte schijn over me heen. Starend naar de sterren in de hemel probeer ik mezelf te ontspannen. Nog snel mijn Airpods insteken, muziekje opzetten. Nickelback moet wel volstaan voor nu.

*Never made it as a wise man, I couldn't cut it as a poor man stealing..*

Muziek heeft me altijd al geholpen om gebeurtenissen en gevoelens te verwerken. Muziek en kunst. Mijn schetsboek heb ik niet bij, dus nu zal de muziek moeten voldoen.

*This time I'm mistaken for handing you a heart worth breaking*

Mijn gedachte, mijn lichaam, mijn ziel compleet overgegeven aan de muziek wanneer een geroep mijn trance onderbreekt. Het wordt luider en luider. Zeg alsjeblief dat ik me dit aan het inbeelden ben?

"Emma?!" Heb ik echt mijn naam gehoord? Ik hef mezelf een beetje omhoog en piep over de leuning van de bank. Uiteraard... Ze heeft me gevonden.