Gevallen voor Em

Het is voorbij, T

POV Natasha

Ik lig nog rustig te slapen in mijn bed wanneer het geluid van de intercom mijn rust verstoort. Geen idee wie er aan de deur staat, ik had niet toegezegd om naar een event te gaan en had ook niet afgesproken met iemand. Becky kan het niet zijn, zij was vandaag bezet. Ik draai me om, als ik lang genoeg blijf liggen zullen ze wel weggaan. De intercom app op mijn gsm gaat een tweede keer af. Ze gaan dus niet weg, de nieuwsgierigheid wint het van mijn luiheid en dwingt me mijn gsm van het nachtkastje te nemen. Mijn zicht nog wazig door ontwakende ogen. Ik voel me een beetje soezig van het plots gewekt worden. Zonder te goed en wel te beseffen wie er op m'n scherm verschijnt neem ik op.

"Hallo?" mijn stem kraakt nog van de slaperigheid.

"Ik ben het, heb je even?" Ik herken de stem maar wrijf me toch even in de ogen om visueel te kunnen bevestigen.

"Taylor?"

"Ja?" Ugh. Waarom toch. Mijn hoofd zakt even terug in het kussen. De zin om op te staan verlaat mijn lichaam volledig. Ik raap alle moed bijeen, even doorbijten.

"Ik kom er aan, ik laat je al even binnen. Kom maar naar boven" Ik open de deur, leg mijn gsm weg en geef mezelf nog enkele seconden alvorens op te staan. Ik moet echt nodig uit bed nu.

"Em?" Ik hoor Taylor roepen in de woonkamer.

"Ja, ik ben in m'n slaapkamer" Het duurt niet lang alvorens mijn deur met een enorme zwier opent en Tie erdoor komt gehuppeld.

"Lag je nog te slapen?" Captain Obvious is ook aanwezig denk ik bij mezelf.

"Nee, ik was mijn lakens aan het knuffelen"  Ze moet er van grinniken. Al is het geluk van korte duur. Haar besef valt dat ik nooit lang slaap tenzij het de nacht ervoor laat werd.

"Heb je het nog laat gemaakt dan?" vraagt ze.

"Zoiets"  haar ogen worden groter en de lach van daarnet heeft zich omgekeerd. Ze haalt zich dingen in haar hoofd, je kan het zo op haar gezicht aflezen.

"Dus, jij en Wilia-" ik laat haar niet uitspreken.

"Oh nee, Tie. Je haalt dingen in je hoofd die er niet zijn. Er is niets gebeurd, het duurde gewoon wat langer voor ik ben thuis gekomen." Het moet een gedeelde kunst zijn van mensen in mijn buurt om flauwe lachjes te gebruiken als manier van antwoorden. Taylor maakt er klaarblijkelijk ook graag gebruik van.

"Ik kwam langs om je te zeggen dat ik het leuk vond gisteren. Het dansen met jou enzo."

"Tie. Het dansen was fijn maar je beseft toch wel dat het gewoon dansen was hé?" Ik lijk dan weer een talent te hebben om mensen met één zin triest te maken.

"Wat is dat tegenwoordig toch met je, Taylor?" Ze kijkt naar mij met ogen die elk moment de sluizen kunnen gaan openen.

"Ik. Ik mis je." Ze twijfelt over haar woorden en neemt een diepe hap lucht voor ze verder gaat.

"Ik voel me schuldig voor wat er tussen ons gebeurd is. Ik heb zoveel spijt van hoe het is gelopen. Ik wou niet inzien wat we hadden. En nu ik je zo zie, nu ik merk dat je..." ze stopt zichzelf.

"Nat, Ik hou nog steeds van je" haar woorden doen me slikken. Als ik haar daarnet al triest gemaakt heb, zal het er nu niet op beteren. Iemand hierboven moet een pik op mij hebben, of is het slechte karma van een vorig leven? Ik weet niet wat het is, maar het mag eens gaan stoppen. Ik heb andere dingen aan m'n hoofd.

"Ik hou ook van jou, maar als een goede vriendin Taylor. We waren een tijdje exen. Onze band is iets speciaals en dat hebben we weer kunnen uitbouwen tot vrienden, maar dat is het dan ook, niets meer. Dat weet je. Het werkte gewoon niet tussen ons en dat gaat niet snel veranderen."