Gevallen voor Em

Blijven slapen (E)

POV Emma

Oh nee. Dit is zo gênant. Stond ze daar in haar rode string, super sexy te wezen. Ze leek wel een Victoria Secret model maar dan mooier, zelf zonder de make-up. Het maakte van alles in me los. Ik wou me terug omdraaien wanneer ze tegen mij geplakt stond, haar tegen de wastafel duwen en kussen. Maar dat was echt geen optie, dat is geen optie. Ik moet die ideeën zo snel mogelijk uit mijn gedachten wissen. Dat kan gewoon niet gebeuren. Dit is echt moeilijk. Waarom is ze dan ook zo mooi, lief, zorgzaam en... perfect. Ik weet niet wat er met me aan de hand is. Ze is zo betoverend. Als ze eender welke andere vrouw zou zijn, zou ik er rap eens over gaan, mijn pleziertje hebben. Ik zou haar opwinden en controle nemen over de situatie. Maar ik was te nerveus. Het is verwarrend, dit is niet van mijn gewoonte. Haar aanrakingen stookte een vuurtje binnenin mij, maakte me klaar om te ontploffen door al die verschillende gevoelens die door mijn lichaam gierden.

Eens bij de haard zet ik hem uit alvorens naar de reservekamer te gaan. Net zoals de rest van dit appartement, is die kamer gigantisch. Ik moet eerder zeggen, zoals der rest op deze verdieping. Natasha woont niet echt in een doorsnee appartementje. Hier kunnen zeker tien personen wonen, en het is hier zo leuk ingericht. Zelf het uitzicht is adembenemend. Dit is een van die locaties die je in een film of een serie ziet en waarvan je denkt 'als ik ooit zo kan wonen hebt ik het echt gemaakt'. Een appartement waar vele van ons enkel van kunnen dromen. Ik leg me neer en sluit mijn ogen.

Een straal licht valt in mijn ogen en wekt me. Ik draai me op m'n zij, neem mijn smartphone vast en kijk wat uur het is. Ugh. Ik moet bijna vertrekken naar school, de moed zinkt me al in de schoenen. Niet dat ik eraan heb in bed. Ik ga terug op mijn rug liggen en staar naar het plafond, de stilte in mijn kamer wordt verstoord door gerommel vanuit de living of keuken. Mevrouw Devos is al wakker, dat maakt het voor mij makkelijker. Zit ik zo dadelijk niet alleen rond te dwalen in de thuis van een ander. Ik rek me uit maar blijf toch nog rustig liggen. De goesting is ver zoek.

Dat geweldige beeld van gisteren speelt herhaaldelijk af in mijn hoofd en zorgt ervoor dat ik na iedere keer nog minder zin heb om op te staan. Het zorgt voor een andere zin. Mevrouw Devos die me vraagt om haar aan te spreken als Natasha, haar zien in die adembenemende jurk. Mevrouw Devos en ik, tijdens dat momentje waar we bijna kuste. Om dan nog maar te zwijgen van het moment dat ze over die wastafel boog waardoor die perfect gevormde billen achteruitstaken, benadrukt door een rode string. Al die beelden winden me op, winden me serieus hard op. Mijn middel begint te tintelen, mijn energie schiet van alle hoekjes in mijn lichaam naar een plaats. Ik weet dat fantaseren over je leerkracht, op die manier, niet het beste idee is maar kan je het mij kwalijk nemen? Ze was me aan het uitdagen, aan het flirten. Daar ben ik zeker van. Ze is zo sexy en mooi, ik kan er niets aan doen. Iedereen zou hetzelfde voelen momenteel. Als ik iets had hangen, stond het hard en waarschijnlijk hoger dan de Big Ben. Ik laat mijn hand naar beneden glijden tot in mijn boxers. Mijn hand gaat op en neer, eerst met een lichte druk maar de beelden waren sterk genoeg om alles vlot in gang te steken. Blij dat dat onderdeel nog uitermate goed werkt. Mijn vingers verspreiden het opbouwende vocht en helpen me in mijn bewegingen. Mijn heupen volgen mijn hand terwijl de beelden van Natasha door mijn hoofd flitsen. Adrenaline raast door mijn hele lijf. Mijn rug gebogen, kreunend verloren in het moment. Spanning en genot bouwen zich op, ademhaling wordt sneller met de second en ik kom dicht bij een hoogtepunt. Geklop op de deur haalt me uit mijn concentratie, bijna gelijktijdig vliegt de deur open en zet iemand een stap in de deuropening. Fuck. Ik probeer nog te verbergen met wat ik bezig was door een andere positie aan te nemen maar het is te laat. Natasha staat in de kamer en heeft een heel goed beeld gehad van mij terwijl ik mezelf aan het bevredigen was. Hoe gênant is dit, denkende dat het niet erger kon dan gisteren. Daar heb ik dan wel een hoogtepunt in kunnen bereiken. Niet het hoogtepunt waar ik op hoopte. Ik schaam me zo hard. Alsof dat nog niet genoeg was, val ik bijna uit bed bij een poging alles te verbergen. Natasha excuseert zichzelf en snelt de deur uit. Ugh, ik zou liever ter plekke doodvallen dan haar onder ogen komen.

Ik spring uit bed, trek snel een broek over aan, grijp mijn spullen en storm naar buiten. Ik ren door de gang naar de lift en druk paniekerig op de knoppen. Het lijkt wel eeuwig te duren voor die verdomde deuren openen, eens open stap ik erin. Ik kan nog net een glimp van Natasha opvangen die uit de keuken komt wanneer de deuren voor mijn neus sluiten en de lift zakt. Ik kan haar echt niet zien nu, zeker niet spreken. Ik moet zo ver weg als mogelijk raken, misschien zelf wel het land uitvluchten. Zou dat te extreem zijn? Wanhopige tijden vergen wanhopige daden. Hoe kon ik nu zo stom zijn, echt, in haar huis? Ik kleed mezelf verder aan in de lift en bij het openen van de deuren gebruik ik alle energie die ik nog over heb om zo snel mogelijk te lopen. Ik kijk nog snel om en zie mevrouw Devos voor het raam staan, naar mij kijkend.

Ik neem mijn telefoon uit men zak en bel William, hij moet me helpen. Gelukkig gaat het belletje meteen over en pakt hij op

"Will, ik kan niet naar school vandaag"

"Waarom niet? Ben je oké?"

"Ja, ja ik ben oké, het is gewoon... ik heb er geen zin in Will"

"Em, ik ben niet thuis vandaag, ben je ziek? Of is er iets gebeurd?"

"Nee, niet echt" lieg ik. Ik kan hem echt niet vertellen wat er gebeurd is. Hij gaat me uitlachen en zeggen dat ik met Natasha moet praten. Of misschien bezorgd zijn dat ik fantaseer over een leerkracht. Ik wil hem niet nog meer kopzorgen bezorgen.

"Als er niets mis is en je bent niet ziek, ga dan gewoon naar school Em. Ik zal je oppikken straks, goed? Schat, denk aan je diploma, aan je afstuderen." Hij heeft gelijk. Ik kan geen lessen meer missen, dat kan ik me gewoon niet veroorloven. Ik mis al zoveel en zonder Will zijn hulp heb ik geen reden om afwezig te zijn. Dat gaan ze niet zomaar aanvaarden.

"Je hebt gelijk, ik zie je later dan wel"

"Tot later, en als er iets is, bel me"

"Doe ik"