Gevallen voor Em

Cocktail feestje (E)

POV Emma

Mevrouw Devos ziet er adembenemend uit, ze lijkt wel een model. Ze is zo mooi, het maakt me enorm zenuwachtig en volgens mij heeft ze dat door. Ik kan het nog altijd niet goed geloven, ze heeft in mijn schetsboek gekeken. Ze heeft mijn werk gezien. Het kan bijna niet anders dan dat ze de tekening die ik van haar gemaakt heb ook heeft gezien. Ze zegt er niets van al ben ik redelijk zeker dat ze het gezien heeft. Nu zitten we hier, in stilte.

"Waar ga je vannacht slapen?" Vraagt ze mij "Hier?" ik schud mijn hoofd.

"Nee, Will heeft alles verhuurd vanavond. Ik vind wel een plekje" Ze kijkt me streng aan en komt wat dichterbij.

"Ik heb een reservekamer, niemand gebruikt ze momenteel. Je kan bij mij logeren, tot we een betere plek hebben gevonden voor jou. Je bent uiteraard vrij om te gaan en te staan waar je zelf wil. Bezie het als een soort van huisgenoten." Het klinkt mooi, toch slaat de twijfel toe.

"Ben je zeker?"

"Het lijkt me beter dan de bank die je zo nu en dan omtovert tot bed"

"Dat is waar" geef ik lachend toe, we staan recht en waggelen richting de parking waar mevrouw Devos haar wagen heeft staan.

"Wat wou je me eigenlijk zeggen? Aan de bar? Voor William ons onderbrak?" Ik voel mijn kaken warm en rood worden, ik wou haar vertellen hoe mooi ze is. Ik vind het niet zo erg dat Will ons onderbrak, dat kan ik echt niet zeggen tegen mijn leerkracht. Het idee alleen al maakt me terug nerveus. Komaan, herpak jezelf. Ik voel Natasha haar ogen op mij branden, ze wacht op een antwoord. Gelukkig stopt ze bij een wagen die ze ook meteen opent.

"Dit is niet de auto die jij gebruikt om mee naar school te rijden, toch?"

"Nee, dat klopt."

"En ook niet de auto waarin ik je vorige keer zag rijden"

"Inderdaad"

"Heb je 'm geleend?"

"Nee hoor" lacht ze. We zetten ons in de wagen en vetrekken. De rit verloopt vredig in bijna complete stilte. Waar praat je ook over met je leerkracht onderweg naar haar huis om daar te blijven overnachten? Ik denk dat iedereen in mijn positie stil zou zijn.

De rit duurt niet zo heel lang. We stoppen voor een gigantische poort die al aan het opengaan is wanneer we ervoor komen te staan. Mevrouw Devos rijdt verder en parkeert naast 3 andere wagens. Twee van die wagens herken ik, die heb ik al eerder gezien. Zouden ze allemaal van haar zijn? Heeft zij echt zelf zoveel auto's? Ze parkeert zelf in een apart deel van de garage. Ik ben verbaasd, misschien wel een beetje in shock. Dit is onverwacht, nieuwsgierig kijk ik rond me.

"Je kan nog naar je thuis gaan als je liever vertrekt"

"Je krabbelt al terug hé? Van gedacht aan het veranderen? Ik snap het, ik vind wel een oplossing"

"Nee, ik ben me niet aan het bedenken. Zo snel raak je niet van mij verlost. Ik wil je duidelijk maken dat je weet dat ik je niet wil dwingen om iets te doen waar je zelf niet achter staat. Je kan op elk moment vertrekken. Ik doe dit omdat ik om je geef, niet omdat ik je wil dwingen." Ik knik enthousiast om aan te geven dat ik haar begrijp. Mevrouw Devos stapt uit, ik volg haar tot bij grote liftdeuren die zich al openen het moment dat we ervoor staan. We stappen in, Mevrouw Devos duwt op de bovenste knop, de enige die geen nummer heeft en toetst nadien een code in op het klavier ernaast. De deuren sluiten, een muziekje speelt en de lift beweegt omhoog. Slechts enkele seconden later komt het met spiegels bedekte gevaarte tot stilstand, openen de deuren om een enorme ruimte te onthullen.

"Welkom, doe alsof je thuis bent"

"Woon jij hier?" Een prachtige lach op Natasha's gezicht is voldoende bevestiging.