Gevallen voor Em

Mindfuck (N)

POV Natasha

De les is voorbij en Emma was er niet bij. De studenten gaan weg, ik volg ze naar buiten, leun tegen de deur en sla mijn armen over elkaar, terwijl ik de gang in kijk, hopend Emma te zien. Ik hoop dat ze weer komt opdagen, maar iets in mij zegt dat, dat niet zal gebeuren. Ik heb het gevoel dat er iets mis is.

Monica komt naar me toe met een serieus gezicht.

"Ben je nu vrij?" Ik knik. Ik heb een paar tussen uren. Ik was van plan wat huiswerk te corrigeren, maar ik hoop dat ze een betere suggestie heeft.

"Ga je mee koffiedrinken in de lerarenkamer?" Ik knik, sluit mijn klaslokaal af en volg haar. De lerarenkamer is leeg, Monica zet koffie voor ons terwijl ik naar de lounge hoek ga. Ik ga zitten en mijn oog valt op het grote whiteboard. 'Emma Jones is vandaag gestopt met school', staat erop.

Monica komt naast mij zitten en geeft me mijn koffie. Ze beweegt haar hoofd naar het whiteboard.

"Daar wilde ik het met je over hebben" Ik voel woede en verdriet opborrelen. Ik moet elk beetje energie in mijn lichaam gebruiken om niet in huilen uit te barsten. Mijn ogen schieten vol. Monica komt dichterbij en slaat haar arm om me heen. Ze laat haar voorhoofd tegen mijn slaap rusten en trekt me dichter naar zich toe. Ik kan mijn ogen niet van het bord afhouden en herhaal de zin keer op keer in mijn hoofd. Waarom?

"Het spijt me zo Natasha" fluistert Monica in mijn oor.

"Ze was ongeveer een uur geleden op school. Ze is meteen naar de directeur gegaan en heeft gezegd dat ze stopt met school. Ze heeft haar spullen gepakt en is weggegaan". Ik heb geen energie om iets te zeggen. Ik zit daar gewoon. Zie ik haar ooit nog? Dit kan niet waar zijn.

Meneer Smith komt de lerarenkamer binnen gelopen.

"Ik hoopte al je hier te vinden, je was niet in je klaslokaal." Hij komt dichterbij.

"Zo te zien heb je de melding al gezien"

"Ja" antwoordt Monica voor mij. Ik kijk meneer Smith aan.

"Heeft ze gezegd wat ze ging doen?" Hij schudt zijn hoofd.

"Nee, ze schreef zich gewoon uit, pakte haar spullen en ging weg"

De rest van de dag was zwaar. Ik had echt concentratieproblemen. Ik heb al mijn leerlingen dezelfde opdracht gegeven. Ze moeten een deel van een boek lezen en er een verslag over schrijven. Ze zullen de rest van de week nodig hebben om het af te maken.

Tijdens het mentoruur begint Emma's klas vragen te stellen, ik leg ze uit dat Emma is gestopt met school en niet terug zal komen. Ze willen meer informatie, maar ik kan ze verder niets zeggen. Niet omdat ik het niet wil, maar omdat ik het simpelweg ook niet weet. Ik weet niet wat ze op dit moment doet, ik weet niet wat de reden is dat ze wegging, ik weet niet waar ze verblijft... en dat frustreert me. Ze is weg, misschien wel voorgoed.

De dagen gaan voorbij en geen enkel teken van Emma. Het is nu ongeveer een week geleden. Ik doe mijn uiterste best om het geen invloed te laten hebben op mijn werk, maar het is zo moeilijk om me te focussen. Ik mis haar. Haar glimlach, haar uiterlijk, hoe schattig ze is als ze nerveus is. Ze is constant in mijn gedachten. Ik kan haar niet vergeten, ook al probeer ik het nog zo hard. Ik voel me nu zo machteloos en verloren.

Het is alweer zondag een hele week al zonder enig levensteken van Emma. Ze lijkt totaal verdwenen te zijn. Niemand weet waar ze is. Niemand verbleef deze week in het huis van haar moeder en ook in het huis van William was niemand. Ik heb uren gezocht na school, maar haar nergens gezien.