Nowy Szef - Tom 3.

rozdział szesnasty

Sali

Obudziłam się splątana kończynami Matt'a, przygnieciona jego wielkim ciałem, które musiałam delikatnie poklepać, by nabrać nieco powietrza. Wyrwany gwałtownie ze snu przez szczęk otwieranego zamka, narzucił na siebie w ekspresowym tempie spodnie i był już przy drzwiach ze spluwą, nim te zdążyły się otworzyć i do środka weszła Mia.

- Jezu Chryste, kurwa! - krzyknęła, unosząc obie ręce w górę, które po chwili opadły na szybko unoszące się piersi. - Co tu się odpierdala?!

Dokładnie w tym momencie dotarło do mnie, że dziewczyny nie mają pojęcia o tym, jak dalej potoczyła się sprawa z Nick'iem i w ogóle nie są świadome zagrożenia.

- Musimy Ci o czymś... - zaczęłam, ale przerwała mi szybko.

- Ok, z chęcią się dowiem, dlaczego żołnierzyk mierzy do mnie z gnata, tylko daj mi się wysikać, dobra? U nas łazienka została opanowana przez trójkę marudzącego rodzeństwa i naprawdę nie wiem, które z nich jest większym dzieckiem. Chyba Amy w tym wszystkim jest najmniej wkurzająca - dodała, wymijając nas szybko i trzasnęła drzwiami toalety, wydając z siebie głośny jęk ulgi, gdy opadła z hukiem na sedes.

- Ona jest taka... inna od Agnes... - zauważył Matt. - Jak to możliwe, że się przyjaźnią?

- Słyszę was! - krzyknęła przez zamknięte drzwi, na co roześmialiśmy się cicho.

- Nie wiesz, że przeciwieństwa się przyciągają? - zapytałam, wzruszając ramionami i uznałam, że do rozmowy, jaką po chwili będziemy musieli przeprowadzić, przyda nam się solidna porcja kawy.

Nim czajnik zagotował wodę, ktoś właśnie próbował wejść do mieszkania, ale Matt odruchowo zdążył zamknąć drzwi.

- Co jest? - odezwał się głos Agnes z korytarza, więc wpuścił ją, zaspaną i potarganą do środka, a zaraz za nią dosłownie wpadł Noah.

- Dlaczego wychodzisz bez słowa? - zapytał, chwytając ją w ramiona.

- Spałeś... Nie chciałam Cię budzić - odparła z lekkim uśmiechem, na co on udał, że się dąsa.

- Mógłbym doznać szoku, budząc się bez Ciebie obok i wróciłabyś do zimnego, sztywnego ciała, z którego dusza w tęsknocie uleciała w poszukiwaniu zaginionej drugiej połówki.

- Ja pierdolę... Ty na takie rzeczy bez kawy wpadasz? - zapytała Mia, opuszczając łazienkę. - Tyle się nagadałam, że wszyscy wchodzą tu bez pukania, a wystarczyło zamknąć drzwi. Na to nie wpadłam - dodała, nerwowo siląc się na śmiech, ale nie uszło mojej uwadze, że był on nieco sztuczny i omija nas wszystkich wzrokiem, zmierzając do kuchni.

- Co jej jest? - zapytał Matt, najwyraźniej również to zauważając, a Noah wzruszył ramionami.

- A co jej nie jest? - odpowiedział pytaniem, na co Agnes klepnęła go w ramię.

- Mówisz o mojej przyjaciółce... - ostrzegła go wyprostowanym palcem, który on chwycił lekko w zęby i zamruczał.

- To jeden z wielu powodów, dla których mocno ją cenię - wymamrotał, po czym ponownie otoczył jej palec ustami i zassał, a ona zdusiła w sobie jęk.

- Chryste, jesteście niemożliwi. - Zasłoniłam dłońmi oczy i dołączyłam do Mii, która bujała się na stołku barowym, jakby zastanawiała się właśnie nad sensem swojego istnienia. Wyglądała... obco i wyjątkowo niewyraźnie. - Wszystko ok? - zapytałam, a ona zachichotała nerwowo i spojrzała na mnie, zaledwie na ułamek sekundy, po czym wyprostowała się i spojrzała na mnie poważnym wzrokiem.

- Tak... Co to za akcja z tą spluwą?

- Cóż... Sprawy nieco wymknęły się spod kontroli... - odpowiedziałam i poczekałam na resztę, by wtajemniczyć ich w kolejne wydarzenia, w jakich braliśmy niechlubny udział. Nie pominęłam niczego, w tym podłego zagrania Craige'a, na co Mii przeszkliły się oczy i chwyciła mnie za dłoń.