Verliefd op mijn stiefbroer

Hoofdstuk 10

Aan de eind van de middag, wanneer ik al een poosje thuis ben, komt Brandon het huis binnenlopen met een meisje. Hetzelfde meisje als vanmorgen op school en gister bij de kluisjes. Brandon pakt de jas aan van het meisje. Slijmbal denk ik. "Wil je wat drinken?" vraagt Brandon aan het meisje. "Ja, lekker" "Cola?" "Prima" Brandon pakt een fles cola uit de koelkast en schenkt twee glazen vol. "Dankje" zegt het meisje. "Alsje" Wanneer het meisje een glas pakt, gebaart Brandon dat ik naar boven moet gaan. Ik schud van nee. Hij kijkt me boos aan. Ik kijk extra vrolijk terug. Het meisje draait zich om. Ze loopt naar me toe en steekt haar hand naar me uit. "Volgens mij hebben wij een verkeerde start gemaakt" zegt ze als ik haar hand schud. "Dat denk ik ook. Sorry, het was nooit mijn bedoeling geweest dat je zou denken dat ik Brandons vriendin was" zeg ik. Brandon rolt met zijn ogen. "Ik ben Karin" zegt het meisje. "Romy" Brandon slaat zijn arm om Karins middel. "Ga je mee naar boven?" vraagt hij aan Karin. "Ja" zegt ze en ze geeft Brandon een kus op de wang. Ik hoest nonchalant. "Groentje" fluistert Brandon in mijn oor. Hij pakt Karin bij haar hand en loopt dan naar boven.

Wat een eikel. Het is wel waar; ik heb nog nooit gezoend. Of nou ja.. op de basisschool weleens met tong, maar dat telt niet echt mee voor mij.. maar zie ik er echt zo uit? Als iemand die nog nooit heeft gezoend? Ik bedoel, ik ben niet de lelijkste, maar ook niet zo'n knap meisje die door school rond paradeert alsof ze alles is. Ik heb gewoon nog niet iemand ontmoet. Misschien stel ik de eisen wel te hoog. Ik heb altijd gezegd dat de eerste keer speciaal moet zijn. Dus niet zomaar met een random jongen in de discotheek. Maar als ik me er fijn bij voel, is het toch goed? Niemand heeft mij ooit proberen te zoenen en ik heb zelf ook geen 'actie' ondernomen. Daar ben ik veel te verlegen voor, zeker de eerste keer.

Ik pak mijn mobiel en whatsapp Audrey. "Ik kom zaterdag ook chillen". Ik krijg al snel een berichtje terug. "Yes! Gezellig" "Wat moet ik meenemen?" "Doe jij de chips?" "Is goed. Maakt het uit welke soort?" "Nee, kijk maar. Komt vast wel op. Twee zakken is genoeg" "Regel ik" Ik app nog een poosje met Audrey en ga dan op de bank zitten. Zo, hier kom ik de hele avond niet vanaf.

's Avonds komen Brandon en Karin eindelijk naar beneden. "Doei Romy, ik ga naar huis" zegt Karin tegen mij. "Oh, oké. Tot ziens" zeg ik. Yvonne en papa waren inmiddels ook al thuis geweest, maar gingen al snel weg. Ze hadden een verjaardag.

Als Brandon Karin heeft uitgezwaaid, ploft hij naast mij op de bank. Hij zit erg breed waardoor zijn knie net tegen die van mij aankomt. Ik voel weer een tinteling door mijn hele lijf gaan. "Kun je nog breder zitten?" vraag ik sarcastisch. "Ja hoor" zegt hij. Hij spreidt zijn benen nog verder, waardoor hij mijn benen aan de kant duwt. "Hey" zeg ik. Ik duw zijn benen terug. "Hou die benen bij je" zeg ik lachend. "Vooruit" zegt Brandon. Hij glimlacht. Wat? Zie ik hier nou een echte glimlach? "Je zat trouwens wel erg lang op je kamer met Karin. Wat hebben jullie allemaal uitgespookt zeg..." "Jaloers?" vraagt hij grijnzend. "Ha! Dat zou je willen" zeg ik. "Wat denk je zelf. Ik hoef echt niks met zo'n arrogant en irritant iemand als jij" "En bedankt" zegt Brandon. In zijn stem klinkt hij gekwetst. "Dat heb je aan jezelf te danken" zeg ik. "Mm.." mompelt hij.

Hey lieve lezers! Ik zou het echt heel tof vinden als jullie het verhaal zouden willen delen :) Want niks is mooier dan wat jij leuk vind te delen met anderen die het misschien ook leuk vinden. Ik vind het ook altijd leuk om jullie leuke reacties te lezen, dus blijf dat vooral doen! Ook als je een opmerking hebt, laat het me weten. En de vote knop bijt niet hahah xx