Verliefd op mijn stiefbroer

Hoofdstuk 38

Ik kijk de arts aan: 'u kunt mij toch wel vertellen wat er aan de hand is?'. "Wat is uw naam?" vraagt de arts. "Romy Putten". "Ah, dat was het eerste wat hij zei toen hij wakker werd?". "Dus hij is niet meer buiten bewustzijn?" vraag ik opgelucht. "Klopt". "Hij heeft een hersenkneuzing opgelopen. Maar hij heeft enorm veel geluk gehad. Zoals het nu lijkt zijn er geen functies uitgevallen. Maar hij moet de komende tijd zeer rustig aan doen!". "Oh wat fijn om te horen. Mag ik hem zien?" vraag ik aan de arts. Ze knikt vriendelijk. "Loopt u maar mee".

Ik doe de kamerdeur open en loop naar hem toe. Hij ziet er suf uit. Ik pak een krukje en ga naast hem zitten. Ik pak zijn hand vast en wrijf er zachtjes met mijn duim overheen. Hij opent zijn ogen. Er rolt een traan over zijn wang. "Schatje toch. Wat ben ik mij rot geschrokken! Hoe gaat het nu met je?". "Romy?" zegt hij vragend. "Ja?". "Ik.. ik.. ik weet niks van het ongeluk". "O jeetje, wat weet je nog wel?". "Dat wij een avond alleen zouden zijn". "En kun je je niks meer van die avond zelf herinneren?". "Nee..". Nu komen ook bij mij de tranen over de wangen rollen. "Brandon, we hebben de meest romantische avond ooit gehad. We hadden onze eerste dat". "Dat meen je.. Wat rot dat ik dat niet meer weet. Nou dan heb je die nog van mij tegoed, want dat zal zeker niet de laatste zijn".

Ik glimlach door mijn tranen heen en geef hem een kneepje in zijn hand. "Brandon, wat als onze ouders vragen waar we zijn geweest?". "Ja geen idee. Ik weet niks meer". Ik knik. "Sorry Romy, het spijt me". "Nee joh doe niet zo mal, daar hoef je je excuses toch niet voor aan te bieden. Ik verzin wel wat. Ik vertel je later het hele verhaal oké, rust nu maar even uit". Hij geeft me een geruststellende blik.

"Brandon!" roept Yvonne als ze de kamer inloopt. Mijn vader loopt achter haar. Yvonne zag er moe uit, haar haar zat door de war en haar mascara was uitgelopen over haar wangen. "Och mam, het valt allemaal wel mee hoor". "Het valt wel mee? Ik ben me potverdorie helemaal wild geschrokken toen ik hoorde dat jullie een auto-ongeluk hadden gehad. Ik snap er ook helemaal niks van. Ik dacht dat Audrey langs zou komen en dat jullie met z'n drieën de hele avond thuis zouden blijven". "Mam, mijn hoofd doet ontzettend zeer. Ik weet niks meer van gister". "Ja het spijt me. Ik houd mijn mond al. Lieverd toch, gaat het?".

Terwijl Brandon en Yvonne bijkletsen geeft mijn vader een knuffel. "Ben jij ook oké?" vraagt hij. "Ik kan nog steeds niet helemaal geloven wat er is gebeurd" zeg ik stomverbaasd. "Nou het is zeker waar, je zat gister helemaal onder het bloed!". "Ja, ik weet het". "Wat is er nu eigenlijk precies gebeurd?" vraagt pap. Yvonne kijkt op. Brandon was inmiddels in slaap gedommeld. "Audrey appte mij dat ze toch niet kon komen, dus zijn Brandon en ik naar de bioscoop gegaan". "Maar waarom zijn jullie niet naar de bioscoop in Rotterdam gegaan?" vraagt Yvonne. "Omdat de film die wij graag wouden zien daar niet draaide" loog ik. Yvonne kijkt me bedenkelijk aan, maar stelt verder geen vragen meer. Gelukkig.

Een uur later zitten we nog steeds bij Brandon op de kamer. Hij was gelukkig alweer een stuk helderder. De arts komt binnen en verteld dat Brandon naar huis mag, mits hij gelijk aan de bel trekt als iets niet in orde is. Iedereen is blij met het nieuws. Ik zou hem nu zo graag in mijn armen willen houden. 

Lieve, lieve mensen een paar weken terug logde ik sinds twee jaar weer in op Wattpad en JEETJE wat een chaos! Ik had nooit verwacht dat mijn verhaal tot op de dag van vandaag nog zoveel bekijks zou hebben. Ik wil jullie ontzettend bedanken voor de lieve reacties en hoop dat jullie nog steeds alleen maar meer meer meer willen. Zonder jullie was dit verhaal nooit zo populair geworden. Althans, ik vind het onwijs veel!

Goed nieuws voor mijn trouwe fans van dit verhaal; ik ben weer van plan om door te schrijven. Laat je mij weten wat je ervan vind? Liefsss